Η Α. σήκωσε τα μάτια από το βιβλίο της, καθώς το κινητό της Μ. χτύπησε για τρίτη φορά μέσα στην τελευταία μισή ώρα. Πήρε από το τραπεζάκι δίπλα της την κούπα και κατέβασε μια γουλιά καφέ που είχε αρχίσει να κρυώνει. Άφησε για λίγο το βλέμμα της να ταξιδέψει στη γεμάτη ακόμη παραλία κάτω από το μπαλκόνι τους. Μετά σηκώθηκε, πήρε την πετσέτα της θάλασσας που είχε στεγνώσει και μπήκε στο δωμάτιο σαν να έψαχνε κάτι. Πιο πολύ ήθελε ν' απομακρυνθεί από τον ήχο μιας ακόμη συζήτησης που μόνο ασύνδετα θραύσματά της άκουγε. Η Μ. όμως συνήθιζε να πηγαινοέρχεται όταν μιλούσε στο τηλέφωνο κι έτσι σε λίγο μπήκε κι εκείνη στο δωμάτιο συνεχίζοντας τη συνομιλία της. Η Α. κοίταξε απελπισμένη το ταβάνι και ξαναβγήκε στο μικρό μπαλκονάκι. Στο βάθος του ορίζοντα ο ήλιος κατακόκκινος πλησίαζε πια να φιλήσει τη θάλασσα. Πήρε το βιβλίο της κι επιχείρησε να ξαναβυθιστεί στν κόσμο του. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Η φωνή της Μ. από μέσα μια δυνάμωνε και μια χαμήλωνε σαν να 'παιζε κάποιο παιδί με το κουμπί του ραδιοφώνου. Η Α. παραιτήθηκε από την πιθανότητα να συνεχίσει το διάβασμα. Σηκώθηκε, πήρε το μικρό της σημειωματάριο, έψαξε για το στιλό της και τράβηξε την καρέκλα της πιο κοντά στο τραπεζάκι. Έμεινε με το χέρι μετέωρο να κοιτάζει με απλανές βλέμμα την άδεια σελίδα. Ήταν το τελευταίο φύλλο που είχε μείνει λευκό στο μπλοκάκι της και είχαν έρθει στο νησί μόλις πριν από πέντε μέρες. Από το δωμάτιο η φωνή της Μ. ξαναδυνάμωσε.
- Γιατί μιλάει τόσο πολύ; αναρωτήθηκε η Α.
- Εσύ γιατί γράφεις; την κορόιδεψε ένα διαολάκι μέσα της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου