Μέσα στη ζέστη και την υγρασία της αποψινής βραδιάς, κάποια στιγμή το βλέμμα μου προσπάθησε να δραπετεύσει προς τα πάνω κι αναζήτησε λίγο ουρανό. Σκόνταψε όμως στη μουντάδα του. Η σκέψη μου το ακολούθησε, αλλά απέφυγε το πηχτό εμπόδιο κάνοντας ένα μικρό άλμα πίσω στο χρόνο, στην τελευταία πανσέληνο του Αυγούστου.
Μια βραδιά, που καταβλήθηκε πολλή προσπάθεια να αξιοποιηθεί με τις αρκετές και ενδιαφέρουσες, ίσως, εκδηλώσεις που οργανώθηκαν σε κάποιους αρχαιολογικούς τόπους. Μια βραδιά που διαφημίστηκε τόσο, ώστε έχασε την αξία της.
Πολλοί έσπευσαν να βρεθούν στα επιλεγμένα σημεία. Αναρωτιέμαι ποιο ποσοστό από αυτούς έχει βιώσει κάποια συγκίνηση επισκεπτόμενο -και αν- αυτά τα μέρη κάποια άλλη χρονική στιγμή. Ή αν σκέφτηκε ποτέ να οργανώσει εξόρμηση για ν' απολαύσει τη φεγγαράδα -θαρρείς και κάτι τέτοιο σηκώνει προγραμματισμό. Πάντως, μαζί με το κοινό έσπευσαν, βέβαια, και οι δημοσιογραφίσκοι.
Ξαφνικά οι θεατές είχαν πλέον μετατραπεί σε θέαμα. Περισσότερο ενδιέφερε το ποιοι έβλεπαν παρά αυτό που υποτίθεται ότι έβλεπαν! Και η μαγεία χάθηκε. Και η ποίηση χάθηκε.
Δεν έχει πια σημασία το τι βλέπεις, αλλά να σε δουν ότι βλέπεις , να μπορείς μετά να πεις ότι ήσουν από αυτούς που είδαν. Ένα ακόμα αλληθώρισμα των ημερών μας.
Και το φεγγάρι γλιστράει και χάνεται μακριά από το βλέμμα μας, κάνοντας περιπαικτικά τις βόλτες του γύρω μας και περιμένοντας κάποτε να το κοιτάξουμε και να το δούμε.
...όσο υπάρχουν άνθρωποι που τα βλέπουν ετσι και το φεγγαρι με τη μαγεία του(όπωσ του αξίζει),τιποτα δεν έχει χαθεί.........
ΑπάντησηΔιαγραφή...Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπωσ παλιά,μένει ομώσ ένα πείσμα κι αυτό είναι καλό!