Τα νοήματα φτεροκοπούν σαν τρομαγμένα πουλιά και χτυπούν στα τοιχώματα του εγκεφάλου ψάχνοντας να βρουν ανοιχτό παράθυρο προς την ελευθερία. Ο χώρος γεμίζει από ήχους που παραμένουν άναρθροι και η πίεσή τους χτυπά στα μηνίγγια της ψυχής. Δεν χωράνε σε λεκτικούς κορσέδες και δεν υποτάσσονται σε καμία τάξη. Γλιστράνε και ξεγλιστράνε σαν υδράργυρος ή μήπως σα μικρές σταγόνες αίματος;
Είναι τόσα πολλαπλά και τόσο διαφορετικά και τόσο άμεσα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Όλα όμως διεκδικούν πιεστικά τη διατύπωσή τους και την απαιτούν ταυτόχρονα. Η λευκή σελίδα γίνεται πρόκληση και απειλή συνάμα.
Πρέπει κάποτε να εφευρεθεί ένας τρόπος γραπτής έκφρασης που να μπορεί να αποτυπώνει τη χαώδη κατάσταση της ανθρώπινης σκέψης. Να μπορείς να γράφεις γραμμές ανάμεσα στις γραμμές κι ανάμεσά τους άλλες γραμμές. Να μπορείς ν’ ανοίγεις άπειρες παρενθέσεις και αγκύλες πριν να σε υποχρεώσουν οι κανόνες του συντακτικού να βάλεις τελεία. Να μπορεί ο αναγνώστης σου ν’ αντιλαμβάνεται όλους τους αστερίσκους και τις παραπομπές της κάθε λέξης την ίδια στιγμή που διαβάζει αυτή τη λέξη. Μόνο τότε θα μπορεί πραγματικά να ανα-γιγνώσκει αυτά που γράφεις, αυτά που θέλεις να πεις.
Ακόμη και το λεγόμενο υπερκείμενο, που διέθεσε η τεχνολογία στη διάθεσή σου, δεν αρκεί. Γιατί δεν καταφέρνει να νικήσει το χρόνο. Μέσα σου η λέξη είναι μια νοηματική ολότητα μαζί με τους αστερίσκους της και τις παραπομπές της. Όλα μαζί αποτελούν ένα σημασιολογικό φορτίο που αγωνίζεσαι να μοιραστείς. Ο διαφορετικός χρόνος της ανάγνωσής τους κατακερματίζει αυτό το όλον σε μια κύρια σημασία και στις επεξηγήσεις και τις συμπληρώσεις της. Η κατάτμηση του χρόνου ανάγνωσης τεμαχίζει και αυτό που προσπαθείς να πεις ή να γράψεις. Αυτό που εκπέμπεις είναι τελικά λειψό, ορφανό, απογυμνωμένο από τα απαραίτητα συμφραζόμενά του, που απομένουν φυλακισμένα μέσα σου να σε ταλαιπωρούν.
Θάνατος από πνιγμό μπροστά σε μια λευκή σελίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου