Οι μαθητές και οι μαθήτριες απολαμβάνουν τις τελευταίες μέρες της θερινής τους σχόλης, τουλάχιστον οι μικρότερης ηλικίας, ή έχουν ήδη μπει στο μαγγανοπήγαδο της φροντιστηριακής μελέτης, κυρίως οι των δύο τελευταίων τάξεων. Όλοι όμως, φαντάζομαι, χαίρονται την ελευθερία έξω από το σχολικό μαντρί. Μέχρι λοιπόν ν’ αντικρίσω τα καινούργια, ίσως και φρέσκα, βλέμματά τους γύρω μου κι απέναντί μου, περιορίζομαι –ή συμβιβάζομαι(;)– στην παρατήρηση των ενηλίκων.
Όλοι μας έχουμε τις αδυναμίες μας, τα ελαττώματά μας και, βέβαια, τις στιγμές όπου η πίεση της δουλειάς γίνεται αφόρητη, τουλάχιστον για όσους από μας θέλουμε και προσπαθούμε ν’ ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της ικανοποιητικά. Τότε όμως, σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές της έντασης, είναι που μετριόμαστε. Τότε είναι που καταθέτουμε τα διαπιστευτήρια της ευγένειάς μας, της αξιοπρέπειάς μας, της αίσθησης που έχουμε για το δίκαιο.
Όταν δεν εκτονώνουμε τον εκνευρισμό μας σε ανθρώπους που δεν τον προκάλεσαν. Όταν δεν κρυβόμαστε πίσω από την ισχύ της όποιας θέσης μας στην ιεραρχία για να προσβάλουμε όσους προσωπικά αντιπαθούμε και δεν μπορούν να μας αντιμετωπίσουν με ίσους όρους. Όταν δεν ξεσπάμε την οργή μας επί δικαίων και αδίκων, γιατί μας λείπει η διαύγεια της ψυχραιμίας. Όταν δεν τα βάζουμε με αθώους που αδυνατούν να μας αντικρούσουν, γιατί φοβόμαστε τους πραγματικούς ενόχους ή δεν αντέχουμε να αντιπαρατεθούμε με ισχυρούς χαρακτήρες. Όταν δεν υποσκάπτουμε το κύρος και την αξία των συναδέλφων μας για την επαγγελματική μας αναρρίχηση. Όταν δεν σφετεριζόμαστε τη δουλειά τρίτων για την προσωπική μας ανάδειξη. Όταν δεν προφασιζόμαστε αδυναμία, για ν’ αποφύγουμε τα δύσκολα και το ξεβόλεμά μας. Όταν δεν μειώνουμε τη δουλειά των άλλων, για να προβάλουμε τη δική μας ή, το χειρότερο, για να κρύψουμε τη δική μας ανικανότητα.
Τότε είναι που δίνουμε τα δείγματα της ηθικής μας, της ανθρωπιάς μας εν τέλει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου