Η ανία των ζώων

Η αγέλη των νεαρών σκυλιών τριγυρνούσε βαριεστημένη μέσα στη νύχτα. Δεν πεινούσε, δεν διψούσε, δεν αντιμετώπιζε κανένα πρόβλημα επιβίωσης. Τριγυρνούσε χορτάτη και ασφαλής. Κανονικά έπρεπε να είναι ικανοποιημένη. Δεν ήταν όμως. Κάτι της έλειπε. Είχε συγκεντρωθεί από νωρίς στο συνηθισμένο στέκι της και παρακολουθούσε την ώρα να κυλά με βασανιστικά αργό ρυθμό. Μερικά από τα σκυλιά είχαν ξαπλώσει στη ζεστή ακόμη άσφαλτο και με τη γλώσσα κρεμασμένη έξω χάζευαν τους περαστικούς. Δυο τρία απ’ αυτά μύριζαν το ένα την ουρά του άλλου χωρίς όμως και πολλή όρεξη να προχωρήσουν παραπέρα το ερωτικό παιχνίδι. Κάποια άλλα είχαν αρχίσει να πειράζουν το ένα το άλλο με τον γνωστό χοντροκομμένο τρόπο τους και σύντομα τα άγρια παιχνίδια τους άγγιξαν τα όρια του κανονικού σκυλοκαβγά τρομάζοντας τους λιγοστούς περαστικούς. Πολύ σύντομα η αγέλη είχε κυριαρχήσει στο χώρο, καθώς οι άνθρωποι φρόντισαν προνοητικά να παρακάμπτουν την περιοχή. Τα σκυλιά σε λίγο κουράστηκαν να γαυγίζουν και άραξαν, χωρίς όμως και να ησυχάσουν. Ο αρχηγός της αγέλης, ένας νεαρός δυνατός σκύλος που επέβαλε την εξουσία του με τη βιαιότητα και την επινοητικότητά του, σήκωσε το κεφάλι του. Καταλάβαινε ότι αυτό που είχε κυριεύσει την αγέλη ήταν η ανία, η βαριεστιμάρα. Αυτό που έλειπε από τη βραδιά ήταν η δράση. Ένιωθε ότι η ίδια η εξουσία του δεν είχε λόγο ύπαρξης, αν η αγέλη αφηνόταν να βυθιστεί στην αδράνεια. Άσε που μπορούσε η ηγεμονία του να αμφισβητηθεί από κάποιον επίδοξο διεκδικητή. Αποφάσισε λοιπόν να χτυπήσει την ανία στη ρίζα της. Ανασηκώθηκε, τέντωσε αργά αργά τα πόδια του, σάρωσε την πλατεία γύρω ερευνητικά με το βλέμμα του και μύρισε τον αέρα. Σε μερικά λεπτά διέκρινε στο βάθος μια μικρόσωμη μοναχική ανθρώπινη σκιά. Αναγνώρισε τον Μάμπο, τον καλόβολο ανθρωπάκο που καθημερινά όλο και κάτι έβρισκε στις τσέπες του ή στις σακούλες που κρατούσε, κάτι για να φιλέψει κάποιο πεινασμένο αδύναμο σκυλάκι. «Επιτέλους, θα διασκεδάσουμε λιγάκι», σκέφτηκε. «Θα του κόψω ολόκληρο κομμάτι από τη γάμπα» δήλωσε στα υπόλοιπα σκυλιά και όρμησε πρώτος γαυγίζοντας άγρια. Η πρώτη του απόπειρα απέτυχε και ζήτησε από τα μέλη της αγέλης του να ακινητοποιήσουν τον ανθρωπάκο. Εκείνα όμως, είτε επειδή φοβόντουσαν, είτε επειδή κάποτε είχαν γευτεί κάποια λιχουδιά ή κάποιο χάδι από τον Μάμπο, είτε επειδή απλώς βαριόντουσαν, δεν κουνήθηκαν από τη θέση τους. Μόνο μια σκύλα ακολούθησε τον αρχηγό. Αυτή κατόρθωσε ν’ ακινητοποιήσει τον άνθρωπο αρπάζοντας γερά στα δόντια της το ένα του μπατζάκι. Ο αρχηγός των σκύλων είχε πια την ευκαιρία να περάσει στη δράση. Διασκέδασε την ανία του δαγκάνοντας, ξεσχίζοντας, κομματιάζοντας τον ανυπεράσπιστο ανθρωπάκο. Ματωμένος και παραπατώντας ο Μάμπο προσπάθησε να απομακρυνθεί. Ένας ηλικιωμένος σκύλος, παλιός και έμπειρος φύλακας, που ξεκουραζόταν στο κατώφλι του σκυλόσπιτού του πήρε είδηση την επίθεση. Γαύγισε δυνατά σημαίνοντας συναγερμό. Ο αρχηγός της αγέλης τα χρειάστηκε και έδωσε το σύνθημα της άτακτης φυγής. Πρόλαβαν όμως και τους έκοψαν το δρόμο δυο τρία άλλα σκυλιά που ανταποκρίθηκαν γρήγορα στο κάλεσμα του σκύλου-γεροφύλακα. Μια άλλη περαστική σκυλίτσα πλησίασε το αιμόφυρτο σώμα του Μάμπο και μύρισε την αδύναμη ανάσα του. Άρχισε αμέσως να γλείφει με περισσή φροντίδα τις πληγές του χαϊδεύοντάς τον ταυτόχρονα με τη μουσούδα της για να του δώσει κουράγιο…

Το περιστατικό, με μια αντιμετάθεση σκύλων και ανθρώπων στους επί μέρους ρόλους, δημοσιεύτηκε ως είδηση.