Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Παίζουμε κι άλλο;

Τα «γκαζάκια», που μου θύμισε η Καρυάτιδα στην προηγούμενη ανάρτηση, φαντάζομαι ότι στα σημερινά παιδιά θα προκαλούσαν μάλλον «εκρηκτικούς» συνειρμούς! Όμως ήταν ένα αγαπημένο παιχνίδι στην εποχή μου, αγορίστικο μεν, που δεν απέκλειε όμως και τα λιγοστά κορίτσια που δεν συγκινούνταν μόνο από τις κούκλες. Ήταν αυτά τα γυάλινα σφαιρίδια που αιχμαλώτιζαν στο κέντρο τους τα, μαγικά στα παιδικά μάτια, χρώματα. Στην Αίγυπτο τα λέγαμε μπίλιες, ενώ στα πολύ παλιά παιδικά βιβλία ονομάζονταν βώλοι —από την αρχαία ονομασία τους «βύλοι». Τότε εμφανίζονταν σε τρία κυρίως μεγέθη, αν και το μικρότερο απ’ αυτά το περιφρονούσαν τα μεγάλα παιδιά. Η φίλη μας ιστορικός θυμήθηκε το παιχνίδι με το «γαλατά», τον «μπάζο» και τον «παράμπαζο», όπου στήναμε εναλλάξ τις μπίλιες του ο κάθε παίκτης και, σημαδεύοντας από ικανή απόσταση τον «μπάζο» (την πρώτη), κερδίζαμε όσες μπίλιες αντιπάλων βρίσκονταν δεξιά απ’ αυτήν που πετυχαίναμε. Στο παιχνίδι αυτό η ρίψη του «γαλατά», με τον οποίο σημαδεύαμε, δεν υπάκουε σε συγκεκριμένους κανόνες. Το αντίθετο συνέβαινε στο «τρίγωνο», από το οποίο δυστυχώς δεν θυμάμαι παρά μόνο ότι οι παίκτες έστηναν τρεις μπίλιες έτσι που να σχηματίζουν ένα ισόπλευρο τρίγωνο και ότι ήταν υποχρεωμένοι να σημαδεύουν κρατώντας την μπίλια τους με τον λυγισμένο δείκτη και εκτοξεύοντάς την με τον αντίχειρα. Η κίνηση αυτή έδινε δύναμη στη ρίψη, αλλά απαιτούσε τεχνική για μικρές, κοντινές ρίψεις. Ίσως γι’ αυτό και να μην ήταν τόσο δημοφιλές. Επιπλέον δεν απέφερε και τα λάφυρα του προηγούμενου παιχνιδιού!
Update: Από συνομήλικο γκαζό-φιλο ξάδελφο για τον «γαλατά»
Λέγαμε αυτή την μπίλια έτσι γιατί ήταν λευκή. Συνήθως την κατασκευάζαμε μόνοι μας από στόκο που τον αφήναμε να ξεραθεί, αφού είχαμε κάνει την σφαιρική του επιφάνεια όσο το δυνατόν πιο λεία. Ήταν πολύ πιο μεγάλη από τις άλλες και γι’ αυτό ήταν δύσκολη η κατασκευή της. Μετά από το ’66-’67 πουλούσαν τέτοιες μπίλιες, βιομηχανοποιημένες πια, τα διάφορα ψιλικατζίδικα στις γειτονιές.
Οι «γαλατάδες» λόγω κατασκευής ήταν αρκετά βαρείς και εκεί οφειλόταν και η ακρίβεια στόχευσης. Είχαν καλύτερο πιάσιμο στο χέρι και με την ορμή (μάζα x επιτάχυνση) είχαν σχεδόν πάντα το αποτέλεσμα που θέλαμε. Γι’ αυτό και όταν παίζαμε ή θα είχαμε όλοι γαλατάδες ή κοινές γκαζές. Αυτό βέβαια το καταλάβαμε, αφού χάσαμε πολλά γκαζάκια από τους «έξυπνους»!
Μπίλιες ή "γκαζάκια"
Εξίσου αγαπημένα παιχνίδια ήταν η σβούρα και το γιογιό. Θα μου πείτε ότι αυτά είναι μάλλον μοναχικά παιχνίδια και θα συμφωνήσω. Όμως απαιτούσαν δεξιοτεχνία, γιατί δεν είχαν βέβαια τη σημερινή μορφή τους. Οι μεν σβούρες έπρεπε να τεθούν σε κίνηση από το παιδί με ένα σπάγκο που τυλιγόταν με πολλή προσοχή γύρω της, το δε γιογιό δεν λειτουργούσε με λάστιχο όπως τώρα, αλλά με σπάγκο κι αυτό. Παίζοντάς τα λοιπόν τα παιδιά, όχι μόνον εξασκούσαν τον έλεγχο και το συντονισμό λεπτών κινήσεων, αλλά και εφάρμοζαν βιωματικά μερικούς απλούς νόμους της φυσικής (ας αναφέρουμε μόνο τους σχετικούς με το κέντρο βάρους και τη βαρύτητα, την περιστροφική κίνηση και την αδράνεια).
Σβούρες και γιογιό
Το γιογιό μάλιστα φαίνεται πως ήταν γνωστό ήδη από την αρχαιότητα, όπως άλλωστε και τα πεντόβολα (τα «πεντάλιθα»), οι μαριονέτες (οι «πλαγγόνες»), αλλά και πολλά άλλα.
Γιογιό
Τα «εφτά παιχνίδια» ήταν ένα(!) παιχνίδι, που συνήθως προτιμούσαμε να το παίζουμε μόνοι μας, περιμένοντας και τα υπόλοιπα παιδιά να συγκεντρωθούν. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν μια μπάλα κι ένας τοίχος. Συνίστατο σε εφτά διαφορετικούς τρόπους χειρισμού και ρίψης της μπάλας, πράγμα που συντελούσε τα μέγιστα στην εξάσκηση των κινητικών μας δεξιοτήτων —εν αγνοία μας. Καταλαβαίνετε ότι, αν τα παιδιά ήταν παραπάνω από δύο, δεν υπήρχε σ’ αυτή την ηλικία η απαραίτητη υπομονή μέχρι να έρθει η σειρά του καθενός να παίξει.
Θα θυμίσω ακόμη τις άπειρες εκδοχές που είχε το «σκοινάκι» για τα κορίτσια, το «σκοινί» ή «τραβηχτό» (την αρχαία ελκυστίνδα ή σκαπέρδα), που προτιμούσαν τα αγόρια και όσα ζωηρά κορίτσια κέρδιζαν το δικαίωμα συμμετοχής, και βέβαια τα «αγάλματα», όπως συνηθίζαμε να λέμε τα «στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα» και τα οποία είδα και τους γονείς και τους θείους μου να παίζουν!
Σκαπέρδα

Άφησα τελευταίο το «σπάσιμο». Όχι βέβαια για να σας «τη σπάσω»! Αλλά γιατί είναι ένα παιχνίδι που πολύ θα ήθελα να δω τους μεγάλους σήμερα να «παίζουν». Τα παιδιά, χωρισμένα σε δυο ομάδες, παρατάσσονταν τα μεν απέναντι στα δε σε αρκετή απόσταση. Κρατιόντουσαν σφιχτά από τα χέρια και προκαλούσαν έναν αντίπαλο κάθε φορά να επιχειρήσει, τρέχοντας με φόρα, να «σπάσει» αυτές τις σφιχτές λαβές. Αν το κατάφερνε, διάλεγε όποιον αιχμάλωτο ήθελε από τους δύο, των οποίων τα χέρια δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν την ορμή του. Αν όχι, έμενε αυτός ως αιχμάλωτος. Απαραίτητος λοιπόν ο προσεκτικός υπολογισμός για την εύρεση του αδύναμου κρίκου, η ταχύτητα και φυσικά η δύναμη. Δύναμη για το «σπάσιμο», αλλά και δύναμη για την άμυνα.

Αυτή τη δύναμη και το πείσμα των σφιχτοδεμένων, έστω και μελανιασμένων, παιδικών χεριών νοσταλγώ. Τα έχουμε ανάγκη κι ελπίζω να μην τα έχουμε σπαταλήσει…

Πηγές για τα αρχαία παιχνίδια και τις φωτογραφίες τους:

25 σχόλια:

  1. ..αααα δεν σε προλαβαίνω.
    Έρχομαι αργότερα για μελέτη:-))

    Φιλιά θαλασσένια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. 5.40 είμαι στο blogg σου και διαβάζω τις καλοκαιρινές σου αναρτήσεις με τις εσωτερικές και εξωτερικές θερμοκρασίες,καταλήγοντας στα βιώματα της παιδικής ηλικίας .Οταν γύρισα στο blog μου 5.15 είχες αφήσει το σχόλιο σου και είχες πάρει τη δροσιά της λίμνης.Καλό Φθινόπωρο.
    Παρεπιπτώντως στην οικονομική κρίση η παιδεία και ο πολιτισμός θα την πληρώσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υπέροχη Υπατία μας!!!
    Πόσο μα πόσο μου άρεσε το παιχνίδι σου σήμερα!!!
    Πραγματικά ενθουσιάστηκα!
    Οχι μόνο γιατί ανέφερες και εξήγησες τους όρους των αγαπημένων μου παιχνιδιών αλλά περισσότερο γιατί μας έφερες και όλη την ιστορία τους!
    Απέδειξες ότι στην Ελλάδα, μέχρι τώρα, όχι μόνο παρέμεινε ζωντανή στους αιώνες η γλώσσα αλλά και οι συνήθειες των κατοίκων αυτού του τόπου,ακόμα και τα παιχνίδια των παιδιών!
    Ειλικρινά δεν το γνώριζα και εντυπωσιάστηκα!

    Τι κρίμα που όλα αυτά τείνουν να χαθούν...μετά την δική μας γενιά πολύ φοβούμαι ότι όλα θα σβήσουν!
    Ετσι σαν τους τελευταίους των Μοικανών, θα γίνουμε....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν τα διάβασα όλα γιατί θα τα μελετήσω προσεκτικά και θα φυλάξω τους κανόνες των παιχνιδιών για την αναβίωσή τους:-)
    Μπήκα όμως βιαστικά για να σου γράψω πως, ως κορίτσι που δεν έπαιζε ποτέ με κούκλες λάτρευα τους βόλους και τις σβούρες, γι αυτό μου έχει μείνει το κουσούρι να τις μαζεύω. Έχω μία καλή συλλογή. Πριν λίγους μήνες μάλιστα βρήκα σβούρες με σπάγκο όπως αυτές που είχαμε παλιά. Εκείνες που παίζαμε τότε χάθηκαν.

    Τα παιδιά πράγματι είναι αφορμή για πολύ παιχνίδι όταν περισσεύουν δυνάμεις από το ολοήμερο τρέξιμο;-)

    Και το τελευταίο παιχνίδι που αναφέρεις (το αγαπημένο μου) με το σπάσιμο, το παίζαμε στη γειτονιά και ήμουν ο φόβος και ο τρόμος ακόμη και των μεγάλων αγοριών. Τους έσπαγα πάντα.Όλα τα έκανα με μεγάλη ορμή χαχα.

    Το μου θύμισες πάλι.. να σαι καλά Υπατιούλα μου
    Φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Έτσι είναι το παιχνίδι...δεν το χορταίνεις ποτέ...ξέρω ότι έχεις και συνέχεια!
    Έχω μια τεράστια συλλογή από γκαζάκια σε γυάλινα βάζα και όταν πέφτει ο ήλιος πάνω τους φωτίζεται όλο το δωμάτιο και όχι μόνο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πωω πω θησαυροί για μελέτη !!!!
    Ε λοιπόν μπράβο μου ,θα το παραδεχτώ (σεμνότατα πάντα χαχα)!!!
    Υπατιούλι μου να'σαι καλά που...υπέκυψες τόσο πρόθυμα και..πλούσια!!!
    Και για να απαντήσω και στην Θαλασσένια ,ναι δεν τα ξέρω βρε παιδιά γι αυτό και τα...πρωτοβρόχια.
    Κι εμένα για κάποιους λόγους δεν μ'αφήνανε να παίζω στη γειτονιά ...γι αυτό τώρα προσπαθώ να αναπληρώσω και μ'αυτό το ωραίο παιχνίδι .....της μπλογκοπαρέας που λέει και η μαγισσούλα!!
    Υπατία μου πολύ πολύ σ'ευχαριστώ,και μην βιαστείς να συνεχίσεις γιατί....θα πάω για λίγο.... παιχνίδι ακόμα (μέχρι να ανοίξουν τα σχολεία καλέ)χιχι .
    Σας φιλώ ..παιχνιαδιάρικα όλους!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Θαλασσένια,
    Ήθελα να προλάβω, πριν αρχίσουν τα μαθήματα ;)
    Φιλιά αλεξανδρινά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κένταυρε,
    Είδες συμπτώσεις;
    Καλά... δεν αμφέβαλλα ότι θα ξεκινούσες με "προβοκάτσιες". Σε έμαθα πια... Ωστόσο αυτή τη φορά μάλλον θα τσιμπήσω το δόλωμα... Λίγη υπομονή!
    Καλωσόρισες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κάρυ μου,
    Είπα αυτή τη φορά να εμπλουτίσω τις αναμνήσεις και με λίγες αρχαιoγνωστικές πληροφορίες, γιατί ήξερα ότι θα σου άρεσαν :)
    Δεν νομίζω ότι το καλό πράγμα χάνεται. Αλλάζει μορφή και προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες. Αν σκεφτεί κανείς σε τι χώρους και με τι ρυθμούς μεγαλώνουν σήμερα τα παιδιά στα αστικά περιβάλλοντα και λάβει υπόψη του ότι περάσαμε μια μακρά περίοδο (πλαστής) ευμάρειας, θα κατανοήσει το πώς όλα αυτά επηρέασαν τα παιδικά παιχνίδια. Παλιά με λιγοστά μέσα επινοούσαμε τα παιχνίδια μας: ένα ξύλο γινόταν στα μάτια μας σπαθί, άλογο, μπαστούνι, κοντάρι... Τώρα προσφέρονται (και πληρώνονται) έτοιμα. Μα έχει ο καιρός γυρίσματα...
    Και μη νομίσεις ότι τα παιδιά θα διασκεδάζουν λιγότερο! Ρίξε τους μια ματιά πώς διασκεδάζουν τα καλοκαίρια στα χωριά τους, όπου δεν μπορούν να κουβαλήσουν μαζί όλα τους τα παιχνίδια...
    Μη φοβάσαι, δεν θα γίνουμε Τσινγκατσγκούκ και Ούνκας, αντίστοιχα, (οι τελευταίοι των Μοϊκανών: ένα από τα αγαπημένα μου παιδικά αναγνώσματα!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Margo,
    Τελικά, εκτός από τις ρακέτες, κοινό σημείο μας και η απουσία ενδιαφέροντος για τις κούκλες!
    Πολύ προβλημάτισα ως παιδί όσους ήθελαν να μου κάνουν δώρο, μέχρι να το πάρουν απόφαση ότι την εύνοιά μου θα την κέρδιζαν με μπάλες, πιστόλια, βιβλία και κατασκευές! :):)
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μαγισσούλα,
    Ήταν δυνατόν να μη σε γοητεύσουν τα μαγικά παιχνιδίσματα του φωτός με τα γκαζάκια;
    Νομίζω ότι είναι μια μεγάλη πρόκληση για ζωγράφους και φωτογράφους (και καλό είναι να το ακούσουν αυτό μερικοί μερικοί!) ;)
    Για συνέχεια, λίγο δύσκολο το βλέπω. Αρχίζουν, βλέπεις, τα μαθήματα! :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ξωτικό μου,
    Στην επιστροφή σου θα έχεις να μελετήσεις, μαζί με την άλγεβρα, την ιστορία και τη χημεία, και αυτά τα παιχνίδια! :):):)
    Όσο για τη συνέχεια, σε παραπέμπω στην απάντησή μου στη Μαγισσούλα!
    Φιλάκια
    ΥΓ: Ρώτησες το παιδί για τα μήλα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Η προβοκάτσια είναι απάντηση έμεση σε μια κουβέντα που είχαμε με το ξωτικό για το ποιές προταιρεότητες υπάρχουν σε μια έκτακτη κατάσταση.Ικανοποιούνται πρώτα τα βασικά ένστικτα?
    Το χαρτί έλειψε για τα βιβλία και δεν είδα πολλούς αγανακτισμένους μαθητές και γονείς στους δρόμους.Η κατάληψη των Πανεπιστημίων είναι για να μην χαθούν προνόμια,ο ταξιτζής κλείνει το αεροδρόμιο για πολύ μικρότερη αιτία,δεν τον πολυνοιάζει η παιδεία και ο πολιτισμός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ναι, είμαι ώρα στην προηγούμενη ανάρτηση και σ' αυτή και όλη την ώρα που διαβάζω χαμογελώ:)

    Καταπληκτικές αναρτήσεις! ανασκάλεψαν μνήμες από αγαπημένα παιδικά παιχνίδια.
    Νιώθω έναν τεράστιο πλούτο από το πλήθος και την ποικιλία των παιδικών παιχνιδιών, (δίπλα και στα παραμύθια) ατέλειωτες ώρες απόλαυσης!
    Ναι, οι μπίλιες... μια τεράστια συλλογή, σαν θυσαυρός:) και είχαν άλλη αξία αυτές με τα διαφορετικά χρώματα ή τα νεφελώδη.. οι πολύ μεγάλες επίσης..και κάποιες σπάνιες σιδερένιες..:)και στα παιχνίδια, που χρειαζότανε και καλό σημάδι, κάποιος τις κέρδιζε ή τις έχανε ακόμα.
    Κουτσό, σχινάκι, παιχνίδια ομαδικά με μπάλα ή χωρίς και η μαμά να βλέπει ένα παιδί να επιστρέφει το μεσημέρι από το σχολείο με ματωμένα γόνατα από τα πεσίματα στο .."πεδίο" του παιχνιδιού:)
    Και αυτή η αγάπη για το παιχνίδι, διαφορετικό σε κάθε ηλικία, έχει ριζώσει έκτοτε στην ψυχή και δεν έχει φύγει ποτέ!!!

    (Μήπως και τώρα που κάνουμε αναρτήσεις, κάποιες φορές δεν είναι σαν να παίζουμε;:)

    φιλιά πολλά,
    Υπατία μου, καλό Σεπτέμβρη:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Το πήγαινα για ανάρτηση αλλά θα το αφήσω εδώ. Ταιριάζει περισσότερο αν και απαισιόδοξο.

    Διάλογος δεκάχρονων στην παραλία.
    "Αστέρι μου δεν την παλεύω για σένα σβήνω"
    Επιλέγει να ακούσει το δεκάχρονο κορίτσι από το κινητό του ξανά και ξανά και τραγουδάει μαζί με τον....... αοιδό.
    Και ο συνομίληκος μικρός:
    -Αρκεί να είμαι μόνος μου στο νησί
    και να έχω playstation, laptop, internet, camera...."
    και κάτι άλλα που δεν ήξερα και δεν θυμάμαι.
    Μάλλον ηλεκτρονικά παιχνίδια.
    Αυτή την κρίση φοβάμαι.


    Κέτσες το όνομα για τους γιάλινους βόλους ή κουϊνάκια για τα χωμάτινα. Η τσαντούλα του γιού μου είναι ασήκωτη, χαχαχα.
    Η μακριά γαϊδούρα και η αμπάριζα δεν έλειπαν από την χωμάτινη πλατεία.
    Τι όμορφα χρόνια!!!!
    Δεν το ξεχνώ για την σκυτάλη.

    Φιλιά θαλασσένια στην παρέα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Κένταυρε,
    Ευχαριστώ για τη διευκρίνιση. Την κρατώ μαζί με το δαγκωμένο "δόλωμα" κι επιφυλάσσομαι, γιατί πάει πια... τέλειωσε η εποχή των παιχνιδιών ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Καλώς την Άστρια!
    Όπως βλέπεις το ρίξαμε στο παιχνίδι κατά προτροπήν του Ξωτικού -όχι πως ήθελα και πολύ σπρώξιμο!
    Μου θύμισες και τις μεταλλικές μπίλιες, σαν γυαλισμένα ρουλεμάν! Έχω τέτοιες σ' ένα ξύλινο παιχνίδι solitaire. Διαφορετικές ηλικίες, διαφορετικά παιχνίδια ;)
    Όσο για τα μπλογκο-παιχνίδια, μου φαίνεται ότι κάτι ανάλογο ανέφεραν η Άιναφετς και το Ξωτικό. Και βέβαια, συμφωνώ!
    Με φιλάκια εύχομαι καλό φθινόπωρο και σε σένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Θαλασσένια μου,
    Θα σου αντιτάξω στο απαισιόδοξο περιστατικό που περιγράφεις τα ανίψια μου και τις παρέες τους στην καλοκαιρινή Υπάτη: αφήνουν όλα τα καλώδια στη μόνιμη κατοικία τους και "αποκαλωδιωμένα" αποτοξινώνονται με μήλα, ποδόσφαιρο, κυνηγητό, κρυφτό, ποδήλατο. Μόνο τα μεσημέρια μαζεύονται για κανένα επιτραπέζιο!
    Θα με ενδιέφερε και η εντύπωση, που ίσως αποκόμισες από τους γονείς των δύο παιδιών της εικόνας που μετέφερες ;)
    Βρε, τη μακριά γαϊδούρα! Πώς την ξέχασα αυτή;
    Για τα "γκαζάκια" έκανα συμπλήρωση με επιπλέον πληροφορίες!
    Φιλιά αλεξανδρινά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Διάβασα τα συμπληρωματικά περί γκαζακίων,χαχα, δεν τα έπαιξα καθόλου, μόνο παρατηρούσα.

    Τους γονείς των παιδιών δεν τους είδα εκεί κοντά, ίσως ήταν πιο πίσω στην παραλία.
    Σίγουρα υπάρχει και η εικόνα των ανιψιών σου και χαίρομαι.
    Αυτό που περιγράφω είναι ένα αναμφίβολο δείγμα των ασχολιών της παιδικής ηλικίας.

    Σαφώς και είναι είδος χαλαρωτικού παιχνιδιού το blogging γενικότερα θα έλεγα.
    Τουλάχιστον στο ύφος που κινούμαι εγώ.

    Καλό βράδυ σου εύχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. και το απλό κυνηγητό δεν είν' καθόλου κακό!
    να τρέχουμε απλά και να γελάμε, να τσατιζόμαστε, να φωνάζουμε, να κλαίμε και να γελάμε ξανά.
    καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Summertime Blues,
    Καθόλου, μα καθόλου κακό! Το κυνηγητό είναι το all time classic παιχνίδι. Δεν γνωρίζει εποχές, δεν διακρίνει ηλικίες!
    Καλωσόρισες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Θαλασσένια,
    Ώστε θεατής μόνο, ε; Χα χα
    Για τους γονείς των παιδιών ρώτησα, επειδή παίζουν καθοριστικό ρόλο και για το είδος της μουσικής που ακούνε τα παιδιά, αλλά και το πώς αυτά διασκεδάζουν!
    Ζήτω το δικό μας είδος blogging!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Δεν περίμενες απάντηση τέτοια ώρα εεεε; Χαχα, μην περιμένεις δεν θα την έχεις τώρα.
    Μόλις γύρισα από έξω, -δικαιούμαι κι εγώ ένα ποτάκι- ήρθα να κλείσω το pc και βλέπω....το ξενυχτάμε και εκεί.
    Καλό βράδυ Υπατία μου και ξανά ζήτω το δικό μας blogging και απόδειξη η
    καληνύχτα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Εεε... Τι; Μα πώς;; Πότε;
    Ύπνον ανάλαφρο, Θαλασσένια μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...