Συνθήματα

Διάβασα σε τοίχο σχολείου: "Ο Χριστός δίδαξε και πέθανε. Οι καθηγητές τι περιμένουν;"

Έχει χιούμορ; Ναι! Είναι εύστοχο; Ναι! Ακόμη κι από την πλευρά του δασκάλου ή του καθηγητή που το διαβάζει, χαμογελάει πικρά και ματώνει. Ματώνει γιατί ξέρει πολύ καλά από πού πηγάζει το συναίσθημα που γέννησε το σύνθημα.

Ὀπως ματώνει κάθε φορά που ένα παιδί στην τάξη χασμουριέται γιατί βαριέται. Όπως ματώνει κάθε φορά που βλέπει μέσα στην τάξη απλανή βλέμματα και μηχανικά παπαγαλάκια, αντί ζωντανούς εφήβους που ρωτούν κι αμφισβητούν. Όπως ματώνει κάθε φορά που πρέπει να βαθμολογήσει τα παιδιά σε μια διδακτέα ύλη και μ' έναν τρόπο που κάποιοι -πολύ μακριά από τις σχολικές αίθουσες- ορίζουν. Όπως ματώνει κάθε φορά που βλέπει στην τάξη την άδεια θέση που αφήνει πίσω του το παιδί που πρέπει να δουλέψει ή το παιδί που απογοητεύεται και παραιτείται αποδεχόμενο την πρώτη του ετικέτα της αποτυχίας και της απόρριψης. Όπως ματώνει κάθε φορά που παραπέμπεται από τους Άννες στους Καϊάφες για να βρει λύση στα σχολικά προβλήματα. Όπως ματώνει κάθε φορά που βλέπει τους Πόντιους Πιλάτους να πλένουν τα χέρια τους, όταν τους ζητάει περισσότερα, ακόμη κι αυτονόητα, μέσα για την παιδεία (δεῖ δή χρημάτων..., λένε). Όπως ματώνει κάθε φορά που δεν προλαβαίνει να μιλήσει με τα παιδιά, γιατί πρέπει να διεκπεραιώσει τα γραφειοκρατικά του καθήκοντα (η τεχνολογία μπήκε στη διοίκηση του ελληνικού σχολείου ως επιπρόσθετο καθήκον των εκπαιδευτικών και όχι για να τους ανακουφίσει από τον όγκο των γραφειοκρατικών διαδικασιών: όλα όσα γίνονταν παλιότερα χειρογράφως, τώρα γίνονται και ηλεκτρονικώς!!!).

Ο δάσκαλος και ο καθηγητής του ελληνικού σχολείου δέχεται καθημερινά ένα καρφί στις παλάμες του, μία λόγχη στα πλευρά του. Και ματώνει. Μόνο που το αίμα που στάζει δεν φαίνεται, γιατί κρύβει τα πλήγματα και τις πληγές του.

Και η κοινωνία γύρω του φωνάζει: Σταύρωσον! Σταύρωσον!