Μία από τις βασικότερες επιδιώξεις του φεμινιστικού κινήματος ήταν από παλιά η προώθηση γυναικών στα διάφορα κέντρα λήψης αποφάσεων. Στόχος δεν ήταν μόνο η διεύρυνση της ισότιμης συμμετοχής των γυναικών στη δημόσια σφαίρα, αλλά και -κυρίως- η ουσιαστική συνεισφορά της γυναικείας εμπειρίας. Επομένως, για να προκύψουν τα αναμενόμενα θετικά αποτελέσματα, πάντα απαραίτητη και αναγκαία προϋπόθεση ήταν ότι αυτό θα έφερνε τη γυναικεία προσέγγιση στην αντιμετώπιση των κοινών.
Δυστυχώς, είναι πολλά τα παραδείγματα στη διεθνή ιστορία (Γκόλντα Μέιρ, Ίντιρα Γκάντι, Μάργκαρετ Θάτσερ, Μάντλιν Ολμπράιτ, Κοντολίζα Ράις) που χαιρετίστηκαν μεν σαν νίκες στον αγώνα των γυναικών για συμμετοχή στα δημόσια πράγματα, στην πραγματικότητα όμως επρόκειτο για φορείς της ανδρικής πολιτικής αντίληψης "με φουστάνια".
Είναι γεγονός ότι οι εκλογικοί μηχανισμοί ανά τον κόσμο παίρνουν πια πολύ σοβαρά υπόψη την ψήφο των γυναικών, στους υπολογισμούς που κάνουν για τις κατηγορίες του εκλογικού σώματος στις οποίες απευθύνονται (target groups) και τις οποίες προσπαθούν να κερδίσουν. Η υποψήφια αντιπρόεδρος των ρεπουμπλικανών στις Ηνωμένες Πολιτείες προσφέρεται ως υπόθεση εργασίας προς διερεύνηση.
Μια τέτοια υποψηφιότητα πόσο προωθεί τη γυναικεία οπτική; Μια οπτική που είναι κατά του πολέμου, γιατί γνωρίζει καλύτερα τις συνέπειές του. Μια οπτική που είναι υπέρ της δικαιοσύνης και της ισότητας, γιατί βίωσε επί αιώνες τη στέρησή τους. Μια οπτική που υποστηρίζει την ελεύθερη αυτοδιάθεση ατόμων και λαών, γιατί ξέρει πολύ καλά τον αγώνα για επιβίωση σε περιβάλλον ανελευθερίας.
Τέτοιες υποψηφιότητες επιχειρούν να κολακεύσουν τις γυναίκες ψηφοφόρους. Ωστόσο στην πραγματικότητα υποτιμούν απροκάλυπτα την πολιτική νοημοσύνη τους.
Κυρίως όμως είναι επικίνδυνες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου