Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Ένα τηλεφώνημα

Λες κάποια στιγμή: Σαν πολύ δεν κράτησε η σιωπή του θυμού; Και συμπληρώνεις: Δεν είναι ώρα να ξεκλέψεις λίγα λεπτά από τα πρέπει σου για τα θέλω σου; Καταφατική η απάντηση.
Κάθεσαι τότε μπροστά στο πληκτρολόγιο και ατενίζεις τη λευκή οθόνη που σε κοιτά προκλητικά. Λοιπόν, τι; σε ρωτάει. Έχεις να γράψεις κάτι; Κάτι που αξίζει να γραφτεί;
Αμήχανα ξεφυλλίζεις τις μέρες της συννεφιασμένης σιωπής. Τι μεσολάβησε; Μμμμ, ναι: ο σεισμός στην Αϊτή με τη συγκίνηση των απλών ανθρώπων και την ευκαιρία για εκμετάλλευση από τους επιτήδειους. Η ευρωπαϊκή επιτήρηση, το Σύμφωνο Σταθερότητας και τα (χιλιο)μέτρα για την οικονομία. Η απόφαση του Συνασπισμού για έκτακτο συνέδριο (έκτακτα!). Μην ξεχάσεις και το διαζύγιο της Μενεγάκη (οποία φαιδρότης!). Ο αποκλεισμός επίσης του ισχυρού ΠΑΟΚ από τον «Αίαντα» της Ηπείρου. Α ναι, και ο θάνατος του Κώστα Αξελού.
Κοντοστέκεσαι προσπαθώντας να διαλέξεις. Δεν μπορείς να συγκεντρωθείς. Το μυαλό σου ανυπάκουο παραμένει αγκιστρωμένο στον ήχο του τηλεφώνου που σε ανέσυρε ξανά στην επιφάνεια το απόγευμα. Από το ακουστικό παρεισέφρησε το φως που έβαλε πάλι στις αληθινές τους διαστάσεις τα πράγματα.
— Το παιδί εξασφάλισε την πρακτική του εξάσκηση στο ερευνητικό κέντρο ακριβώς που το ενδιέφερε στη Γερμανία. Και το κυριότερο, κέρδισε υποτροφία για τις σπουδές της επόμενης χρονιάς στην Αγγλία. Το παιδί σταθερά, κοπιαστικά, ρεαλιστικά, αλλά και με αυξανόμενο ενδιαφέρον για το αντικείμενό του, στήνει σιγά-σιγά τα θεμέλια για το μέλλον του. Χωρίς άγχος, αλλά με ψυχραιμία· χωρίς περιττές ανασφάλειες, αλλά με σύστημα· χωρίς ονειροφαντασίες, αλλά με τα μάτια ορθάνοιχτα και τα πόδια στέρεα να πατούν στην πραγματικότητα.
Αυτό αξίζει να γραφτεί, απαντάς στην αυθάδη οθόνη. Αυτό πρέπει να γραφτεί, της λες και καλύπτεις το παγωμένο λευκό του κενού της. Ποιο είναι αυτό; Μα, το φως του μέλλοντος.
Χρειάζεσαι διαυγέστερο φως; Χρειάζεσαι θερμότερο φως;
Δεν νομίζω.
Για όλα τα υπόλοιπα —και για αρκετά ακόμη—, επιφυλάσσομαι…

4 σχόλια:

  1. Ας "επενδύσουμε" λοιπόν στο φώς επιτέλους με ελπίδα με αισιοδοξία με εμπιστοσύνη !!
    Κι ας προσπαθήσουμε να είμαστε κι εμείς όσο πιό φωτεινοί γίνεται για να μην καταπιεί τα παιδιά μας η μαυρίλα κι ο επικίνδυνος βάλτος της απαισιοδοξίας !
    καλό βράδυ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να 'ναι καλά το παιδί και να επιτευχθούν οι στόχοι του.

    Δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ: εκείνοι εκεί που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν δεν υπήρξαν ποτέ άραγε παιδιά σαν αυτό; Κανείς τους; "Χωρίς ονειροφαντασίες, αλλά με τα μάτια ορθάνοιχτα και τα πόδια στέρεα να πατούν στην πραγματικότητα"; Ή μήπως είναι γλυκό το πιοτό της εξουσίας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλώς σας (ξανα)βρίσκω!
    @ ξωτικό
    Η απαισιοδοξία είναι περιστασιακή και προσωπική. Φυσικά και δεν αφορά, δεν πρέπει να αφορά τα παιδιά!
    @ Νερένια
    Έχω πια την αίσθηση ότι δεν ισχύει μόνο το "η εξουσία φθείρει και διαφθείρει", αλλά ότι η εξουσία προσελκύει ανθρώπους με αυτές τις συγκεκριμένες τάσεις. Διαφορετικά δεν εξηγείται η έλλειψη εμπνευσμένων ηγετών επί, κι εγώ δεν ξέρω πόσες, δεκαετίες!
    @ φτερό στον άνεμο
    Βρε συ, τι κάνεις εδώ; Δεν είπαμε; Δουλειά!
    Σ' αυτή βυθίστηκα, αλλά μου λείψατε! Οπότε... "δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις"!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...