Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Ένας πρώτος έρωτας

Ήταν περίπου πέντε, το πολύ έξι χρονώ την πρώτη φορά που οι γονείς της την πήραν μαζί τους σε τέτοια βραδινή έξοδο. Πολύ λίγες λεπτομέρειες από τα όσα προηγήθηκαν διασώζονται στη μνήμη της. Ίσως μόνο η συνηθισμένη παιδική της δυσανεξία κάθε που έπρεπε να φορέσει τα «καλά» της.
Δυο ώρες αργότερα βρισκόταν σε μια μεγάλη αίθουσα γλυκά φωτισμένη, γεμάτη από κόσμο. Έμοιαζε με τον κινηματογράφο που την πήγαινε η μητέρα της τα κυριακάτικα πρωινά για να παρακολουθήσει με το ξαδελφάκι της παιδικές ταινίες ή κινούμενα σχέδια. Μόνο που σ’ αυτόν το χώρο ελάχιστα ήταν τα παιδιά και η ατμόσφαιρα είχε μια σοβαρότητα επιβλητική, αν και καθόλου βαριά. Επιπλέον βρισκόταν σε πλαϊνό θεωρείο (δεν ήξερε ακόμη τη λέξη) σε αρκετό ύψος, κάτι που οι κινηματογραφικές αίθουσες δεν διέθεταν. Οι χαμηλόφωνες συζητήσεις χάιδευαν το δέρμα δημιουργώντας μια αίσθηση ήρεμης προσμονής. Το κοριτσάκι περίμενε κι εκείνο, χωρίς ακόμη να έχει συνειδητά ξεκαθαρίσει τι ήταν αυτό που περίμενε.
Τα φώτα χαμήλωσαν βυθίζοντας την αίθουσα στη σιωπή και το σκοτάδι. Η σκηνή φωτίστηκε. Ένα διακριτικό μουρμουρητό ακούστηκε από το κοινό. Ο προβολέας φώτισε δύο άντρες που εμφανίστηκαν επίσημα ντυμένοι, λουστρίνια, μαύρο παντελόνι, λευκό σακάκι και παπιγιόν. Ο κάπως πιο λεπτός προχωρούσε μισό βήμα πιο μπροστά από τον άλλο, που τον κρατούσε ανάλαφρα από τον αγκώνα. Το κοινό συνόδεψε τα βήματά τους με θερμό χειροκρότημα μέχρι τη μέση της σκηνής, όπου το κοριτσάκι πρόσεξε επιτέλους ένα μεγάλο πιάνο με ουρά. Ο λεπτός άντρας απομακρύνθηκε, ενώ ο άλλος απάντησε στην υποδοχή με μια υπόκλιση και κάθισε στο πιάνο ακουμπώντας τα χέρια του στα πλήκτρα σαν να χάιδευε αγαπημένο πρόσωπο.
Η σιωπή κυριάρχησε γεμάτη προσδοκία μέσα στην αίθουσα. Και τότε ξεχύθηκαν γλυκά οι πρώτες νότες μιας πολωνέζας του Chopin. Το κοριτσάκι βυθίστηκε στα νερά της μουσικής και αφέθηκε μια να μελαγχολεί μαζί τους και μια να χαίρεται, μια να θυμώνει και μια να ενθουσιάζεται. Κάθε πόρος του σώματός της ρουφούσε τις νότες σαν οξυγόνο. Ένιωθε τη μουσική στα σωθικά της σαν να μην είχε αφτιά. Όλες οι αισθήσεις της έχασαν την πρωταρχική τους λειτουργία κι έγιναν σφουγγάρι που ρουφούσε διψασμένο ήχους. Ήχους πρωτόγνωρους, αλλά από παλιά γνωστούς. Ήχους αλλότριους, αλλά εξαιρετικά οικείους, ήχους εξωτερικούς, που ανέβλυζαν όμως από την ψυχή της. Το κοριτσάκι, μόνο του σ’ ένα μαγεμένο κόσμο, χωρίς κανένα φόβο, απολάμβανε ένα άγνωστο σύμπαν γεμάτο αρμονία και αγάπη.
Ξαναγύρισε στην πραγματικότητα από τα χειροκροτήματα που ξέσπασαν με ενθουσιασμό και τα φώτα που άναψαν πάλι. Μισοκαθισμένο στην άκρη του καθίσματός της, με το πηγούνι ακουμπισμένο στο ξύλινο περβάζι του θεωρείου και τα παιδικά μάγουλα μουσκεμένα από δάκρυα, δάκρυα βαθύτατης ευτυχίας, επέστρεψε στο χώρο και το χρόνο. Το κοριτσάκι θυμήθηκε τους γονείς του που κάθονταν δίπλα του. Δεν μίλησε. Αργότερα της είπαν ότι δεν χρειαζόταν, ότι το βλέμμα της τους είχε διηγηθεί τα πάντα.
Είχε παρακολουθήσει το πρώτο της ρεσιτάλ πιάνου, όταν ο εκ γενετής τυφλός Καϊρινός πιανίστας Γιώργος Θέμελης (1915-1997) είχε επισκεφτεί τη γενέτειρά της. Αυτός ο πρώτος έρωτας υπήρξε και παντοτινός. Σπάνιο για πρώτο έρωτα, δεν είναι;

9 σχόλια:

  1. Συγκινητική ανάρτηση.

    Υ.Γ. Είχα ακούσει για τον πιανίστα Γιώργο Θέμελη. Δεν ήξερα ότι ήταν Αιγυπτιώτης ούτε και ότι ήταν τυφλός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. το πιάνο του βρίσκεται στο Ιονιο Ωδειο στην Κέρκυρα

      Διαγραφή
  2. Tι χείμαρο αναμνήσεων μου δημιούργησες ...κι απ'τον Θέμελη που είχα την τύχη ν'ακούσω αρκετές φορές, κι'από άλλες συναυλίες βάλσαμο στην βασανισμένη εφηβική ψυχή μου,πού ήταν τελικά και η αιτία να γίνω μουσικός (και όχι η επιθυμία των γονιών μου).Πήγαινα δυστυχισμένη κι έφευγα πετώντας.Πήγαινα με χαζοχαρούμενη διάθεση κι έφευγα προβληματισμένη.Έλεγα πρόσφατα πως έγινα μουσικός οχι γι'αυτά που ήμουν ικανή να παίξω αλλά γι αυτά που η μουσική μ΄έχει κάνει να νοιώσω.Το να ανατριχιάσω ακούγοντας κάτι είναι από τις υψηλότερες συγκινήσεις ....
    σ'ευχαριστώ για το κύμα...πολυλογίας που μου προκάλεσες !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. το πιάνο του είναι στην κερκυρα στο Ιονιο ωδειο

      Διαγραφή
  3. Nα ζητήσω συγγνώμη που σε μπέρδεψα στης Φλώρας
    μέσα στην αιώνια βιασύνη..
    (συνήθως δεν εμφανίζω τα avatar κι έτσι την έπαθα πιο εύκολα μάλλον)
    και εξ'αιτίας του οτι δεν σε γνωρίζω πολύ καλά ακόμα για να διακρίνω απο τον τρόπο γραφής...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @ IonnKorr
    Σ' ευχαριστώ, αν και στόχος μου δεν ήταν να συγκινήσω, αλλά να χωρέσω σε λέξεις μια από τις πιο έντονες συγκινήσεις της παιδικής μου ηλικίας.
    Ναι, Αιγυπτιώτης ήταν ο Γ. Θέμελης, όπως και πολλοί άλλοι -απίστευτοι σε αριθμό- που άνθισαν στη γόνιμη και φιλόξενη γη του Νείλου.
    Ο άλλος άντρας της ανάρτησης ήταν ο αδελφός του που τον συνόδευε στα ρεσιτάλ -αν έχει κάποια αξία αυτή η πληροφορία.

    @ ξωτικό
    Θα ομολογήσω ότι σε περίμενα για να σου εκμυστηρευτώ ότι ήσουν κατά κάποιο τρόπο υπεύθυνη -λόγω προφίλ-για την ανάδυση αυτής της εμπειρίας ύστερα από τόσα χρόνια. Σου λέω μετά λόγου τιμής ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο εξωραϊσμού στην ανάρτηση. Ο ογδοντάχρονος πατέρας μου μετά από τις πρώτες σειρές αναγνώρισε αμέσως το περιστατικό.
    Όσο για σένα, πήρες και ακολούθησες την πιο δύσκολη και σωστή απόφαση, εφόσον "έγινες μουσικός όχι γι' αυτά που ήσουν ικανή να παίξεις αλλά γι' αυτά που η μουσική σ' έχει κάνει να νοιώσεις". Αυτή η φράση σου τα λέει όλα ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Υπατιούλα μου, Αλεξανδρινούλα μου καλή, τσαμενούλι μου, χεχε (εύκολο ήταν καλέ! :) )

    Ηρθα πρώτα εδώ, για να σε ευχαριστήσω που με θυμήθηκες, από το δικό μου θα πάω αύριο, τώρα έχω να πάω Μαραβέλια λέμε :)))))) (του τέστιν χαμόγελο χαζοχαρούμενο)

    Μισό, μου επιτρέπεις? Με το μπαρδόν αλλά να πω μια ατάκα στον μεσιέ Λονκορ από πάνω γιατί δεν κρατιέμαι!...αχ βρε Λονκορ, δε θα σε πετύχω βρε??? Ανακριτή θα σε λέω βρε!! Μπαααααααααααααα!!!
    Και θύμησε μου να σου αλλάξω τα φώτα στις ερωτήσεις!! ;)
    Και μετά λέτε εμάς περιέργες!!!!!!
    Ουφ! το πα! εεεε μα!
    (ψιτ....δεν πιστεύω να είσαι και παρεξηγιάρης ε; :)

    Υπατιούλα...το πιάνο υπέροχο...

    Πω πωωωωω, πάω γιατί θα φάω ξύλο :)
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν το πιστεύω αυτό που συμβαίνει.δεν φτάνει ο χρόνος που με καταδιώκει ανελέητα χάνονται και τα σχόλια(εκτός κι αν τρελλάθηκα και το άφησα αλλού για αλλού μα δεν νομίζω)
    σου έλεγα λοιπόν
    Υπατιοτάτη μου (!!!!!!!!!!!!)
    ότι όπως ερχόμουν φορτωμένη κι απ'το φτερούλι και διάβασα την απάντησή σου με πιάσανε τα κλάμματα και μια συγκίνηση ακαταννόητη (!!!!!) κι ας μην άκουγα την φωνή σου κι ας μην έβλεπα τα μάτια σου......
    κι αυτό το θεωρώ μεγάλη ευτυχία κι ας λένε ότι θέλουνε...
    δυστυχώς δεν θυμάμαι τι άλλο πολύ ωραίο μπορεί να είχα γράψει, και πολύ μου την έδωσε γιατί ήταν μια υπέροχη στιγμή........κι εγώ από κάτι τέτοιες στιγμές κρατιέμαι ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ Φτερό
    Τι γρήγορα που έφερε ο άνεμος την ανταπόκρισή σου στο ταπεινό μου αίτημα!
    Όσο για την "υπεράσπιση", απέκτησες το προσωνύμιο "Το Φτερό του Ζορρό, ο υπερασπιστής των αδυνάμων της μπλογκόσφαιρας", και μάλιστα χωρίς υποκοριστικά VvVvVv
    @ ξωτικό
    Carpe momentum, λοιπόν, για να παραφράσω το γνωστό carpe diem.
    Οι στιγμές είναι πολύτιμες, ακριβώς επειδή είναι στιγμές. Το κέρδος μας είναι ο απόηχός τους. Αυτό που μας αφήνουν. Αν μάλιστα το έχουμε μοιραστεί και με κάποιον, ε τότε... Αισθάνομαι διπλά χαρούμενη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...