Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Η δική μου θάλασσα

Μεσόγειος θάλασσα
Έζησα στη ζωή μου δυο ευλογημένες από τον ήλιο χώρες. Γεννήθηκα κοντά στη θάλασσα και η χώρα μου έχει συνδέσει την πορεία της με τους θαλασσινούς ορίζοντες. Έφυγα από τη γενέτειρά μου και ήρθα στην πατρίδα μου δια θαλάσσης.
Η πρώτη εμπειρία, που αρκετά αργότερα θα μετουσιωθεί σε γνώση, των καθαρών αποχρώσεων του γαλανού ήρθε να ξεδιπλωθεί αργά αργά στα εκστασιασμένα παιδικά μάτια μου, όταν το καράβι είχε φτάσει πια στη μέση του ταξιδιού του. Τα λευκά ίχνη της διαδρομής του υπογράμμιζαν ένα βαθύ κυανό, που δεν είχα ποτέ ξαναδεί να βάφει την τόσο οικεία μου επιφάνεια της θάλασσας. Τα νερά στα νότια της Κρήτης μου εξηγούσαν επιτέλους γιατί στις παιδικές μας ζωγραφιές χρωματίζαμε τη θάλασσα μ’ ένα μπλε χωρίς προσμείξεις. Τη θάλασσα μέχρι τότε εγώ την ήξερα ελαφρά πρασινωπή, ακόμα και κιτρινωπή καμιά φορά. Αργότερα έμαθα στο σχολείο για τις προσχώσεις του Νείλου.

Η περιοχή Agami έξω από την Αλεξάνδρεια
Το μεγάλο ταξίδι τέλειωσε μια ηλιόλουστη παραμονή Χριστουγέννων. Ο ουρανός, πεντακάθαρος και καταγάλανος, στο μεγάλο μας λιμάνι ήταν μια νέα αποκάλυψη. Φάνταζε στα μάτια μου στερεός, σαν χειροπιαστός θόλος που θα κουτουλούσα πάνω του, αν με κάποιο μαγικό τρόπο απογειωνόμουν κάθετα. Δεν ήξερα μέχρι τότε ότι αυτό ακριβώς εννοούμε όταν λέμε γαλανό χρώμα. Κάτω από το φως του όλα τα χρώματα άπλωναν τις αποχρώσεις τους με πρωτόγνωρη καθαρότητα. Ανακάλυπτα μια νέα ορατότητα, που μέχρι τότε μου έκρυβε τόσο συχνά το χαμψίνι της ερήμου.
Αυτό που με παρηγορεί και μαλακώνει τη νοσταλγία μου για το εκεί και το τότε είναι ότι η ίδια θάλασσα τα ενώνει, σχεδόν σαν ομφάλιος λώρος, με το εδώ και το τώρα. Ο ίδιος ήλιος, που λατρεύτηκε κι από τους δυο λαούς στην πορεία τους από τα βάθη των αιώνων, αγκαλιάζει το εκεί και το εδώ.
Όσο βρισκόμουν εκεί βίωνα, σαν κληρονομιά οικογενειακή, τον πόθο για το εδώ. Όταν βρέθηκα εδώ, κράτησα μέσα μου ασύνειδο μα πολύτιμο φυλακτό το εκεί. Τότε κάτι μου έλειπε και το βρήκα εδώ. Τώρα κάτι παραπάνω έχω και αυτό το απέκτησα εκεί.

3 σχόλια:

  1. Υπατία μου ... είσαι Αλεξανδρινή όντως, ε;

    Τυχερή είσαι λοιπόν!
    Και γω ποθώ μια μέρα να πατήσω τα Αλεξανδρινά χώματα...
    Την έχω στην καρδιά μου αυτήν την πόλη για πολλούς λόγους...

    Ώρα σου καλή!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ Φλόρα
    Διατί να το κρύψωμεν, άλλωστε;
    Φρόντισε μόνο, όταν πας με το καλό εκεί, να έχεις από κοντά και κάποιον που να έζησε αυτή την πόλη.
    Καλωσόρισες
    @ Φτερό
    Φαίνεται; (ο)(ο) (= βουρκωμένα μάτια, αν και θα μπορούσαν να συμβολίσουν και τα διοπτροφόρα μάτια)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...