Updated
Άνοιξε την πόρτα και βγήκε μέσα. Έκανε ψύχρα. Η ατμόσφαιρα βούρκωνε βαριά, αλλά δεν έλεγε να ξεσπάσει σε κλάμα. Η μυρωδιά της κλεισούρας τρυπούσε τα ρουθούνια. Έκλεισε τα μάτια μπας και να διακρίνει καλύτερα μες στο μισόφωτο. Σκιές σε πολύ αργή κίνηση θύμιζαν το έξω απ’ όπου είχε βγει. Κάλυψε τ’ αφτιά με τις παλάμες κι αφουγκράστηκε. Η σιωπή ήταν εκκωφαντική. Έσφιξε τα δόντια, σφράγισε τα χείλη και κραύγασε. Οι βουβές λέξεις φτερούγισαν τρομοκρατημένες αναζητώντας την είσοδο προς τα έξω. Η εξορία στο μέσα είναι κατάσταση οριακή.Και μετά… Μετά, ένα φτερό ακούμπησε ανάλαφρα το πόμολο κι αυτό ορθάνοιξε τα χαμόγελα. Μουσική από την (ε)ξωτική Βενεζουέλα δραπέτευσε από τον Ιούνιο για ν’ αερίσει τη συννεφιά με το χάδι του ενθουσιασμού. Νερένια ζεστασιά ξέπλυνε τη στυφή σκόνη. Μια Ελένη, ακυρώνοντας πολλά αδειανά πουκάμισα, αρχίνησε διακριτικά το παραμύθι. Την κόκκινη κλωστή δεμένη άρπαξε ένα Μυκονιάτικο πινέλο για να ζωγραφίσει φωτεινές νότες, δώρο για μια ξεχασμένη ονομαστική γιορτή. Ένας Κένταυρος χτύπησε δυνατά τις οπλές του στο χώμα, για να θυμίσει ότι η ζωή χτίζεται πάνω σ’ αυτό και χάρη σ’ αυτό. Βαθυγάλανα άστρα λαμπύρισαν την υπενθύμιση της ομορφιάς και λόγια μαχητικά σπάθισαν την αισιοδοξία τους. Λευκές και μαύρες σκέψεις συναντήθηκαν σ’ ένα σιδηροδρομικό σταθμό και συμφιλιώθηκαν με τις διαφορές τους. Οι σκιές εξαφανίζονται στο διακριτικό πέρασμα της ανεράιδας και τα χρώματα με ελεύθερη ζωγραφική γιορτάζουν το θρίαμβό τους. Η ποίηση τινάζεται και πάλι ψηλά, σταλαματιά σταλαματιά, από την ολοπόρφυρη ακακία. Μια πατρίδα μακρινή, δυο πατρίδες μακρινές, τρεις πατρίδες μακρινές και αλλοτινές διασώζονται στη θαλασσένια αγκαλιά που τις χαϊδεύει, την ώρα που η καλή μάγισσα τινάζει το ραβδί της και αρωματίζει με αφρούς μακρινών κυμάτων τη νίκη του φωτός.
Ευχαριστώ με μια αγαπημένη άρια από την Turandot του Puccini με τον Placido Domingo, την προτίμησή μου από τους θεωρούμενους τρεις μεγάλους τενόρους της εποχής μας. Κυρίως για την τελευταία της φράση:
Al alba vincero! (την αυγή θα νικήσω).
Venceremos....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜας είδα όλους καθρεφτίσματα μεσα στο πολυγωνικό σου πρίσμα....
αν δεν κερδίσει η Συμπραξη...
δεν θα κερδίσει ποτέ κανείς....
Αφήνω τα φιλιά μου..... στο χείλος της προσπάθειας του τραγουδιού ν'ακουστει ως τα Πέρατα του Κόσμου....
Venceremos.....
Είχα έρθει πολλές φορές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδα το νησί απόψε, ύστερα διάβασα την ανάρτησή σου ξανά και ξανά ακούγοντας παράλληλα τη μαγική μουσική. Τι άλλο θέλει ο άνθρωπος για να...
Δεν μπορώ να καταλάβω το είσοδος, έξοδος, θα ήθελα βοήθεια παρακαλώ.
Και να 'ταν μόνο αυτό..
Εμένα η ατμόσφαιρα ξεπέρασε το στάδιο του βουρκώματος.
Να νικάς πάντα εύχομαι.
Φεύγω, όσο ακόμη προλαβαίνω.
εγώ...δεν προλαβαίνω....
ΑπάντησηΔιαγραφήάντε κι εσύ τώραααααααα
φιλάκι και νάνι τώρα και...αύριο πάλι με...ψυχραιμία.
(εγώ δεν θέλω βοήθεια αγκαλιά θέλω γμτωωωωωωωωωωωωωω)
Ίσως, επειδή, η μέρα σήμερα ήταν "κάπως"(;) ιδιαίτερη αυτό το "Λευκές και μαύρες σκέψεις συναντήθηκαν σ’ ένα σιδηροδρομικό σταθμό και συμφιλιώθηκαν με τις διαφορές τους" μ' έκανε να...δακρύσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι να καταφέρουν τη συμφιλίωση. Εύκολη δεν είναι η ισορροπία του μέσα με το έξω.
όμορφη ανάρτηση :))
άριστο άγγιγμα και μαγικό τραγούδι .... μια αυγή με λουλούδια και αρώματα ??
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμα αναρωτιέται κανείς τι αρέσει στο blogging?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς έρθει εδώ να διαβάσει ξανά και ξανά.
Μια θαλασσένια αγκαλιά για σένα κι ένα φιλί με πολύ συγκίνηση.
Δεν κατάλαβα ακριβώς... ούτε πείστηκα ακριβώς πως πέρασαν κι έφυγαν κάποια γκρίζα σύννεφα ανομολόγητα αλλά επαρκώς εμφανή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς είσαι καλά, πάντως, και στις σιωπές και στις φωνές και στις κραυγές.
Σήμερα διάβασα αυτό που έχεις γράψει επάνω για τις ανάσες του George Carlin!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι φοβερό!
Το κείμενο πανέμορφο:)
Διάβασα το κείμενο δεν μπόρεσα να αποκρυπτογραφήσω τα νοήματα του. Αν και μια φράση με γέμισε αισιοδοξία ότι το λευκό της σκέψης θα νικήσει την Αυγή.Με το που θα λάμψει ο Ήλιος το σκοτάδι μέσα στη ψυχή θα εξαφανιστεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ δε Κένταυρος έδωσε και αυτός το μήνυμα του….
Και γω ως Κένταυρος πέρασα να πω τη Καλησπέρα μου να βοηθήσω να περάσει η νύχτα να έρθει η Αυγή.
«...αρχίνησε διακριτικά το παραμύθι» και το συνεχίζει ως εξής: «Θέλησε πια τελείως η Μαριάννα ένα αυγό τηγανητό. Αν είχαμε λίγο βούτυρο, θα τηγανίζαμε ένα αυγό, θα τηγανίζαμε τη Γη, σκέφτηκε. Θα τηγανίζαμε και τη θάλασσα με τα ψάρια, άφρισε η Ερμίνα. Έξω νύχτωσε. Και τον ουρανό με τ' άστρα, συμπλήρωσε λάμποντας η Σιμόνη». (μ. μήτσορα)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι όμορφο το κείμενό σου! Όταν μέσα απ' την αδυναμία βγαίνει τόση δύναμη, τι παραπάνω μπορείς να πεις... Να 'σαι πάντα καλά!
Είσοδος, έξοδος, τίποτε από τα δύο ή και τα δύο. Μέσα στο σουρεαλιστικό σου κείμενο όποια σκιά καταδικάζεται σε ήττα. Νίκη φωτός για την μέρα που έρχεται..
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπατία μου σ' ευχαριστώ πολύ!
Η άρια μαγική.. πήρα πολλά από εδώ μέσα απόψε..
Φιλιά πολλά Υπατία μου:)
Θ' αποφύγω τις διευκρινίσεις αυτή τη φορά, για ν' αφήσω το αναθεωρημένο κείμενο να γίνει λίίίίγο πιο σαφές, για όσους έχουν την υπομονή να το ξαναδιαβάσουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάκια,
Εσύ δεν χρειάζεται να το ξαναδιαβάσεις. Το 'πιασες με την πρώτη!
Λόγω ειδικότητας;
Νικητήρια φιλιά κι από μένα :)
Φτερούλι,
Μην το σκαλίζεις και πολύ. Κράτα καλύτερα αυτό που ήδη σε κέρασε.
Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε η μουσική, παρόλο που δεν ήταν για βούρκωμα, αλλά κραυγή πίστης στη νίκη! Μη φεύγεις λοιπόν. Θα ψάξω κι άλλη μουσική...
Any requests?
Ξωτικό,
Κοίτα: Μιαν αγκαλιά όσο η Μεσόγειος ανοίγουν τα χέρια μου! Έλα ντε!
Λένα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συμφιλίωση προϋποθέτει διάθεση συνύπαρξης και σύνεση, που μόνο η γαλήνη μετά τη φουρτούνα προσφέρει. Χρειάζονται κι οι θύελλες για να εκτιμούμε τις μπουνάτσες!
Πω πω ...κι έχουμε αρκετούς νησιώτες εδώ μέσα. Κάνω κράτει, λοιπόν.
Ελπίζω η σημερινή μέρα να είναι "κάπως αλλιώς" :)
Marilise,
Λεπτή η πινελιά σου! Εύχομαι όλες οι αυγές σου να είναι με λουλούδια και αρώματα!
Θαλασσένια,
Ναι, φαίνεται ότι έπαιξα το καινούργιο παιχνίδι που κυκλοφορεί στη γειτονιά πριν πάρω είδηση τη μόδα του! Απαλλάσσομαι λοιπόν από τα δύσκολα :)
Ανταποδίδω τη ζεστή αγκαλιά και το φιλί!
Νερένια,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα σύννεφα δεν εξαφανίζονται δια μιας ούτε δια παντός. Δεν πρέπει όμως πού και πού να ευχαριστούμε τους αέρηδες που τα σκορπίζουν;
Να 'σαι κι εσύ πάντα καλά, καλή μου!
Roundel,
Ναι, ο G. Karlin υπήρξε φοβερός. Κυκλοφορεί μάλιστα και κάποιο mail με τα όσα είπε για τη σχέση του ανθρώπου με το πέρασμα της ηλικίας. Έχει πει κι άλλα. Αξίζει να τον ψάξεις!
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια :)
Κένταυρε,
Το ωραίο είναι ότι την ώρα που εσύ ήσουν εδώ, εγώ περνούσα από το "σπιτικό" σου! Δεν χρειάζονται περαιτέρω αποκρυπτογραφήσεις. Το μήνυμα αισιοδοξίας και το ρόλο του Κενταύρου τα συνέλαβες!
Και σίγουρα την Αυγή την έφερες πιο κοντά!
Ελένη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μετά; Και μετά; Αχ, μην το σταματάς τώρα. Και το τηγάνι; Και το βούτυρο; Προπάντων, όμως, και ο ουρανός;
Έλα! Συνέχισέ το! Βάλε και μουσική υπόκρουση! Ξέρεις εσύ ;)
Εμένα -το ξέρω- θα μου είναι πολύ δύσκολο!
Από κάπου (κάποιους) την αντλώ τη δύναμη. Δεν είναι μόνο δικιά μου! Γι' αυτό και τη μοιράζομαι...
Margo,
Δεν ξεκίνησα για σουρεαλισμό. Απλώς έτσι έδεσαν οι λέξεις μέσα μου. Και το αστείο είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι του περιβάλλοντός μου με θεωρούν συνετό, προσγειωμένο, εγκεφαλικό άτομο. Ο σουρεαλισμός προϋποθέτει και λίγο (ή και πολύ) "φεύγα"!
Οι ευχαριστίες, δικές μου. Ειλικρινέστατες και de profundis (για να χρησιμοποιήσω την αγαπημένη γλώσσα του Φτερουλινιού μας)!
...κι εγώ από αλλού την αντλώ, γι' αυτό το εκτιμώ ιδιαίτερα όταν την μοιράζονται μαζί μου. Είναι αυτό που λένε: "μοιρασμένη λύπη, μισή λύπη - μοιρασμένη χαρά, διπλή χαρά" και όπως φαίνεται μας οδηγεί στο: "μοιρασμένη αδυναμία, πολλαπλάσια δύναμη!"
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι η μουσική υπόκρουση του τελευταίου καιρού για να μη σ' αφήσω παραπονεμένη... ;)
http://www.youtube.com/watch?v=72c7KKoIv7k
Φτερουγίσματα λέξεων που πέταξαν και ήρθαν μέχρι τ' αστέρια και κούρνιασαν στην ψυχή τους χαρίζοντάς τους ξεχωριστή λάμψη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο καλά γνωρίζεις (ως Υπατία) τ' αστέρια και τί καλά που άνοιξες αυτό το πόμολο να μας γέμισεις δώρα!
Δυο φορές η συγκίνηση: για τις λέξεις που γράφτηκαν αλλά και για μία από τις πολυαγαπημένες άριες που χάρισες.
Και ένα ευχαριστώ είναι πολύ λίγο γι' αυτό το συναίσθημα.
Καλό μήνα!
α στο καλό και ότι είχα βαφτεί να πάω για μάθημα...
ΑπάντησηΔιαγραφήμαύρες χαρακιές στα μάγουλα να τρέχουν
απλώνω αγκαλιά
ψελίζω ένα ευχαριστώ
τραγουδώ με δυνατή φωνή
ένα καλή δύναμη
η αγάπη έχει πολλά πρόσωπα
Υπατία μου :))
ΑπάντησηΔιαγραφήτώρα είδα το "αναθεωρημένο" κείμενο με τα links :))
Aλλά απ' την πρώτη του αναγνωση κατάλβα-υποψιάστηκα πως κάπου ή καλύτερα σε κάποιους αναφέρεται αφού με "είδα" μέσα...
να είσαι πάντα καλά και εμπνευσμένη
πολλά πολλά φιλιά :))
ps
i love blogging!
Ήρθα και πάλι μέσα στην ησυχία της νύχτας ,να βυθιστώ στη... Μεσόγειο ,να κολυμπήσω με ησυχία στα νερά της ,να κάνω μια βουτιά μέχρι την πρώτη αρχή της.... και να αφεθώ στο ανατρίχιασμα που προσφέρει η μουσική ...ασφαλέστερη οδός απ'την
ΑπάντησηΔιαγραφή" προκρούστεια διαδικασία της γλωσσικής απόδοσης." που λές κι εσύ σ'ένα παλιό κείμενο....
Τι υπέροχο το παραμύθι εκείνο (το σκέφτηκα σήμερα διαβάζοντας το περι Θανάτου του Σαραμάγκου ...)
σήμερα δεν θέλω να... προλάβω ....,θέλω να αφεθώ πλήρως στη συγκίνηση να τη χορτάσω να τη χαρώ....
Να είσαι καλά Υπατιούλα μου !
Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ
(σου έστειλα χθές 2 μειλ με μια φωτογραφία για καλό μήνα και γυρνάνε πίσω ....άλλαξε κάτι ;)
Ωωωω τι ωραίο κείμενο!! Μ' άρεσε ιδιαίτερα το εύρημα με το "βγαίνω μέσα" "μπαίνω έξω".... Σ' ευχαριστώ ιδιαίτερα για την αναφορά....ελπίζω να σημαίνει το κείμενο αυτό που εγώ κατάλαβα.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμείς εδώ είμαστε, εσείς που είστε;; οεο (που λέει και το ξωτικούλι)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλένη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για την υπόκρουση. Την απόλαυσα την κιθάρα και το πάθος της!
Άστρια,
Τα φωτεινά αστέρια προκαλούν τις λέξεις και τις νότες! Το δε συναίσθημα, αμοιβαίο!
Νέλλυ,
Στο μάθημα να πηγαίνεις όπως είσαι, χωρίς βάψιμο! Δεν το χρειάζεσαι ;)
Λένα,
Me too! Αν και δεν το περίμενα, όταν ξεκίνησα :)
Ξωτικούλι,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπερδεύτηκα! Για ποιο παραμύθι μιλάς;
Όσο για τη συγκίνηση, μου θύμισε μιαν αδελφή του παππού μου. Σχολιάζοντας ελληνικές ταινίες της εποχής συνήθιζε να λέει: "Έριξα έέένα κλάμα! Το πώς το φχαριστήθηκα, δε λέγεται!"
Ανεράιδα,
Δεν ήταν ακριβώς εύρημα, αλλά μάλλον αίσθηση: βγαίνω από τη ζωή, τη ρέουσα και δρώσα, του "εμείς" για να χωθώ στο μέσα του "εγώ" -αν και είναι δεδομένο ότι χρειάζεται και αυτή η κίνηση κάποιες στιγμές...
Το κείμενο δεν θα το έγραφα, όχι τουλάχιστον έτσι, αν πίστευα ότι δεν θα το καταλαβαίνατε οι άμεσοι αποδέκτες του!
Φτερούλι,
Επιστρέφουμε εντός ολίγου, οέο!:)