Emma Shapplin, La notte etterna
Έμεινες καιρό να κοιτάς με το βλέμμα ακίνητο τον άδειο τοίχο απέναντί σου. Κάποτε δεν σ’ ενοχλούσε το κενό του. Εύκολα το γέμιζες με τις δικές σου εικόνες, έγχρωμες ή ασπρόμαυρες, ανάλογα με τη διάθεσή σου. Τώρα ο τοίχος παραμένει αδυσώπητα βουβός, ακίνητος.
Είπες: Φτάνει πια. Όχι άλλο!
Αλλά δεν κουνήθηκες. Βούλιαξες πιο βαθιά στην απραξία σου. Τα άβουλα χέρια σου περιμένουν από το παράλυτο μυαλό σου να πάρει την πρωτοβουλία. Χα!
Από χιλιόμετρα μακριά, ένα ξέμπαρκο τζιτζίκι ξελαρυγγιάζεται: Καλοκαίρι! Ξέπνοος σβήνει ο ψίθυρός του, πριν αγγίξει τ’ αφτιά σου.
Λες: Εντάξει. Άντε! Φτάνει πια!
Αλλά κρυώνεις, κρυώνεις πολύ. Κάνει τόση παγωνιά!
Χτυπά το τηλέφωνο. Η παιδική φωνή στο ακουστικό αστράφτει, λαμπυρίζει και κομματιάζει το σκοτάδι.
— Τι χρειάζεσαι, καρδιά μου;
— Τίποτε. Έτσι πήρα. Οι άλλοι κοιμούνται ακόμα…
Ο οκτάχρονος είχε όρεξη για κουβέντα πρωί πρωί. Ήθελε να πει πώς πέρασε στην κατασκήνωση. Για τον άλλο πιτσιρικά που του πέταξε μια πέτρα κι εκείνος πόνεσε. Να ρωτήσει τα νέα για τις μεταγραφές της ομάδας του. Να ενημερώσει ότι χτες άργησε πολύ η παραγγελία της πίτσας και τελικά την ακύρωσαν κι έφαγαν σουβλάκια. Κάποια στιγμή ρώτησε και γιατί δεν πήγες να τους δεις στην τελετή αποχαιρετισμού της κατασκήνωσης…
Το εικοσάλεπτο τηλεφώνημα επανέφερε το δωμάτιο στην πραγματική του θερμοκρασία. Σηκώθηκες επιτέλους. Περνώντας μπροστά από τον καθρέφτη, κατέβασες με ντροπή το βλέμμα σου και μπήκες στο μπάνιο.
Τώρα, ετοιμάζεσαι να βγεις.
Φτάνει πια! Νισάφι!
Είδες Υπατίτσα μου, πόσο "άλλα" κενά υπάρχουν;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι καλό κάποια στιγμή να λέμε φτάνει πια και να βάζουμε το κεφάλι κάτω από το νερό ή καλύτερα κάτω από τη Θάλασσα...έτσι για να ξεχάσουμε και να ξεχαστούμε!
Καλησπέραααααααααααα!
ΑΦφφφφφφφφφφφφφφιλάκια! :)))
Φίλη μου Υπατία, όλοι έχουμε τα κενά μας. Μπορούν κι αυτά να είναι γόνιμα. Αρκεί να μην διαρκούν πολύ. Εύχομαι η απραξία να μην είναι ποτέ σύντροφός σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόσο ανθρώπινα τα κενά μας. Πίστεψέ με, δεν είσαι μόνη :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή συνέχεια καλοκαιριού, αγαπημένη Υπατία :))
Μαγισσούλα καλή,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό κενά άλλο τίποτε!
Κι αν η θάλασσα δεν είναι εύκαιρη, μια παγωμένη βρύση με το κεφάλι από κάτω έχει εξίσου ευεργετικά αποτελέσματα! :))
Ή, ακόμα, κι ένα απλό τηλεφώνημα...
Ηώς,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το "όλοι έχουμε τα κενά μας" είναι που με φέρνει στα συγκαλά μου. Όχι επειδή χαίρομαι που έχουν και οι άλλοι κενά, αλλά επειδή σκέφτομαι πάντα μήπως τα δικά τους είναι μεγαλύτερα, οπότε επιβάλλεται και μια κάποια αιδώς!
Λένα μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και το κενό δεν γνωρίζει τη βαρύτητα, πόσο μας βαραίνει καμιά φορά! Είναι που η ίδια η φύση δεν αγαπά το κενό.
Ρίξε μια ματιά ψηλά, στο βουνό. Ρίξε κι άλλη μία πέρα, στη θάλασσα. Τότε η συνέχεια θα γίνει καλύτερη. :)
Τώρα Υπατίτσα μου, που διάβασα την απάντηση σου, αναρωτήθηκα αν είχες διαβάσει τη προηγούμενη ανάρτηση μου, με τίτλο "μικρά κενά"...γιατί σ' αυτά τα κενά ή παύσεις, γεννιέται η επίγνωση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΦιλιά καλοκαιρινά!
Καλή μου Μαγισσούλα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΒεβαίως και είχα διαβάσει εκείνη την ανάρτησή σου. Απόλαυσα και τις μουσικές, με τις οποίες τη συνόδεψες, και είχα σχολιάσει.
Το δικό μου "Φτάνει πια!" σ' αυτή την επίγνωση αναφερόταν!
ΑΦάκια κι από μένα :)
Χα χα! μαγικό το να πει η καρδιά, φτάνει πια ή όχι άλλο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κεφάλι κάτω από το νερό, δροσίζει προσωρινά...
Τώρα, κάνω ένα βήμα πίσω για να έχω καλύτερη "θέα"!!!
Σε φιλώ, γλυκιά μου Υπατία!
Στεφανία μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑδὐνατο και, γι'αυτό, μαγικὀ το να πει η καρδιἀ "φτάνει πια!". Έτσι, αναγκάζεται πια το μυαλό να το πει ;)
ΥΓ: Για ποια "θέα" μιλάς; Το μυαλό μου έχει πια νερουλιάσει από τη ζέστη και δεν τα "αρπάζω" όλα με τη μία!