Η ιλαρά και η κουρτίνα

ΧΟΡΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΚΙΑ ΜΟΥ

Σαν μπήκα σπίτι μου άρχισα να χορεύω.

Ο ήχος μιας μπάντας με παρασύρει.

Σκίζω το τοίχο, βρίσκομαι στους δρόμους, χρωματισμένους εφιαλτικά κι οι μπάντες να χτυπάνε στους ρυθμούς ξέφρενα, ενώ εγώ χάνομαι μέσα στο χρόνο, μόνος, έρημος, μέσα από εκεί που ήρθα, αφήνοντας πίσω μου ένα χαμόγελο παντοτινό στη μνήμη των ανθρώπων.

Γιατί ποτέ κανείς δεν θα γνωρίσει αν ήρθα, αν έφυγα κι αν πράγματι υπήρξα κάποτε τυχαία ανάμεσά τους

Μάνος Χατζιδάκις

Μεσημεριανή ησυχία στο σπίτι. Το κοριτσάκι στριφογυρνάει ξαπλωμένο χωρίς να μπορεί να ησυχάσει λίγο. Έχει κλωτσήσει εκνευρισμένο την κατακόκκινη ελαφριά κουβέρτα στα πόδια του κρεβατιού. Ζεσταίνεται κι αυτό το χρώμα δεν της αρέσει καθόλου. Η γιαγιά όμως είπε ότι το κόκκινο κάνει καλό στην ιλαρά. Σφίγγει τα χέρια της να μην ξύσει τα φουντωμένα σπυράκια και κάθε τόσο αλλάζει θέση για να βρει ανακούφιση στη δροσιά του σεντονιού. Αλλά κι αυτή διαρκεί πολύ λίγο.

Δεν είναι μόνο η ζέστη κι η φαγούρα που δεν την αφήνουν να κοιμηθεί. Ο μεσημεριανός ύπνος δεν είναι στις καθημερινές της συνήθειες. Κανονικά τέτοια ώρα θα τελείωνε την αντιγραφή, την αριθμητική και την καλλιγραφία της και θα ετοιμαζόταν για την Ένωση. Η μητέρα της την πάει κάθε απόγευμα εκεί, μέχρι που νυχτώνει και μένουν μόνον οι μεγάλοι.

Σκέφτεται τα παιδιά εκεί. Τι να κάνουν τώρα; Όσο δεν έχει πολλά νήπια, θα τα αφήνουν να χορτάσουν ποδήλατο. Αν έχουν μαζευτεί πολλά παιδιά, τα κορίτσια μάλλον θα παίζουν το μαντίλι και τα αγόρια ποδόσφαιρο. Μμμ… θα είχε ελεύθερη επιλογή! Μπορεί κάποια να το έχουν ρίξει στο γερμανικό. Αργότερα, όταν θα βραδιάσει και θα αρχίσουν οι αναχωρήσεις, οι παρέες θα ενωθούν σ’ ένα μεγάλο σμάρι παιδιών κα θα το ρίξουν στο κυνηγητό ή το κρυφτό, κορίτσια-αγόρια πάντοτε. Ζηλεύει.

Της έχει λείψει η δράση, μια βδομάδα τώρα κλεισμένη στο σπίτι. Ακόμα και το σχολείο, με το καθημερινό του σφίξιμο στο στομάχι, δεν της φαίνεται τώρα και τόσο φοβερό. Όχι πως κακοπερνάει κιόλας. Η μητέρα της όλο και κάποιο δροσιστικό της φέρνει ή παγωμένα φρούτα. Μόνο φράουλες δεν της αφήνει να φάει, γιατί είναι πυρές, όπως λέει η γιαγιά της. Η κυρία Κούλα από το διπλανό διαμέρισμα έρχεται κάθε πρωί και κάθε απόγευμα να καθίσει μαζί της. Όχι με τη μητέρα της, αλλά μόνο μαζί της! Της έμαθε και «αγωνία» από τη δεύτερη μέρα κι έτσι η τράπουλα περιμένει στο κομοδίνο της κάθε μέρα την επίσκεψη της κυρίας Κούλας. Καμιά φορά παίζει και η γιαγιά μαζί, αν και δεν της το πολυζητάει. Προτιμάει να μην την κουράζει, ώστε να μπορεί πιο εύκολα να της ζητάει να της πει ιστορίες από τα μικράτα της, εκεί στον Μπουρνόβα. Για τα νερά και τα μποστάνια, για τα πολλά αδέλφια της. Για το πώς βρέθηκε εσώκλειστη στις καλόγριες στη Σμύρνη, για την αγωνία της όταν είχε Rechnen. Πάντα απορούσε και γελούσε με το φόβο της γιαγιάς της για την αριθμητική. Αντίθετα εκείνη, όταν γυρίζει ο πατέρας της από τη δουλειά, το πρώτο που του ζητάει να παίξουν είναι αριθμητική, αφού δεν μπορεί να της κάνει τα «αεροπλανικά» τώρα που είναι άρρωστη.

Για την ώρα όμως είναι μόνη στο δωμάτιο μες στην ησυχία του μεσημεριού. Τα πατζούρια είναι κλειστά, γιατί η ιλαρά, λέει, δεν θέλει ήλιο. Έτσι κι αλλιώς όμως θα ήταν κλειστά, αφού το παράθυρό της το χτυπάει από τις 11 το πρωί. Γι’ αυτό άλλωστε έχουν βάλει και σκούρα κουρτίνα. Μια μπλε ραφ κουρτίνα —αυτό είναι χρώμα!— που έχει αρχίσει να γκριζάρει πια από το συνεχές ηλιοκόπημα.

Στρέφει το βλέμμα της προς το κλειστό παράθυρο και παρατηρεί τις κινήσεις της κουρτίνας στο ελαφρό αεράκι που έρχεται από το διάδρομο. Μια φουσκώνει και φτάνει μέχρι την άκρη του κρεβατιού και μια τραβιέται και κολλάει πάνω στα πατζούρια. Φαντάζεται ένα γίγαντα να ξεφυσάει έξω από το παράθυρό της. Πρέπει να είναι γίγαντας, για να φτάνει το κεφάλι του μέχρι το τέταρτο πάτωμα που μένουν. Γιατί ξεφυσάει ο κακομοίρης; Είναι λαχανιασμένος; Γιατί έτρεχε; Λες να τον κυνηγούσαν οι λύκοι; Μα, με μια κλωτσιά μπορούσε να τους στείλει από κει που ’ρθαν. Δεν είναι; Μπορεί βέβαια να μην έτρεχε και απλώς να ζεσταίνεται. Κλείνει τα μάτια και τον βλέπει καλυμμένο από κόκκινα σπυράκια της ιλαράς, σαν τα δικά της, αλλά σε μέγεθος τεράστιο για να του ταιριάζουν. Χαμογελάει πονηρά.

Το μυαλό της φεύγει από το γίγαντα και παρακολουθεί τα σχήματα που παίρνουν οι σκιές της κουρτίνας, καθώς αυτή κολλάει και ξεκολλάει πάνω στα πατζούρια. Να μια καμήλα! Δεν είναι όμως από δω. Αυτή έχει δυο καμπούρες! Απέναντί της γλάροι τινάζονται ξαφνιασμένοι ψηλά κι ένα δελφίνι της χαμογελάει. Μια μαϊμού σκαρφαλώνει τη μαύρη σκάλα που σχηματίζουν οι γρίλιες. Της βγάζει τη γλώσσα κι εκείνη την αποχαιρετά κουνώντας κοροϊδευτικά τ’ αφτιά της. Περιμένει για λίγο να εμφανιστεί και κανένα λιοντάρι, αλλά δεν της γίνεται το χατίρι. Προσπαθεί ν’ ανακαλύψει μέσα στις σκιές κάτι που να τη φοβίσει. Θέλει να φτιάξει μια τρομαχτική ιστορία για να τη διηγηθεί στη γιαγιά της ή, καλύτερα, στη μητέρα της. Της αρέσει να βλέπει τα μάτια της να μεγαλώνουν σα γαλάζιες λίμνες. Οι σκιές όμως δεν βοηθάνε και δυσκολεύεται. Επιμένει όμως με τα μάτια καρφωμένα στην κουρτίνα.

Και η κουρτίνα, κυματίζοντας άλλοτε απαλά κι άλλοτε επιθετικά, συνεχίζει να παίζει με τη φαντασία της μέχρι να ξυπνήσει η υπόλοιπη οικογένεια…