 |
Edvard Munch, The Scream (από εδώ)
|
Φοβάμαι
Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Γράφτηκε τον Νοέμβρη του 1983 και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αυγή».
Εγώ όμως φοβάμαι και όσους σήμερα, συνοψίζοντας μια ολόκληρη γενιά σε μερικά
«ονόματα», δοξομανή ή/και αργυρώνητα, επιχειρούν να κοντύνουν το ανάστημα που όρθωσαν
σε κρίσιμες στιγμές χιλιάδες αφανείς «άμυαλοι» νέοι. Αυτούς που βάζουν στο ίδιο
τσουβάλι τους πενήντα, εκατό, διακόσιους νοματαίους, που εξαργύρωσαν την τυχαιότητα
της ηλικίας τους, με τους χιλιάδες άλλους νέους που, αφού έδωσαν το «παρών» στο
κάλεσμα των καιρών, βγήκαν στην κοινωνία και πάλεψαν να την αλλάξουν ο καθένας από
το μετερίζι του, μένοντας μακριά από τα στρεβλωτικά φώτα των προβολέων.
Γενικώς, φοβάμαι…
Αλλά και …ελπίζω! Γιατί στην ώρα του μεγάλου Ναι και του μεγάλου Όχι, ως εκ
θαύματος, πάντα εμφανίζονται αυτοί οι αφανείς!
Υπατία μου ελπίζεις το μεγάλο ΟΧΙ να το ξανακούσεις απο τον αφανή 60χρονο?
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε συγχωρείς αλλά μόνο Καλή ψυχή....μπορούμε να του ευχηθούμε τώρα πια όχι και ν' απαιτήσουμε να πρωτοστατήσει...ως άλλοτε!
Οτι έδωσε,έδωσε και ότι έχτισε χαίρεται δυστυχώς!
Δικαίως φοβάσαι αυτούς τους άθλιους ανιστόρητους, αυτούς τους αχρείους που τσουβαλιάζουν αδιακρίτως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈναν τέτοιο τον έχουμε διευθυντή στο σχολείο. Φέτος δεν ήθελε καν να γίνει γιορτή στο σχολείο για το Πολυτεχνείο. Και για καλή του τύχη είχε από την αρχή του έτους ανατεθεί η γιορτή στην πέμπτη τάξη, σ' έναν συνάδελφο που γενικώς δεν τις θέλει τις γιορτές. Έτσι, υποβάθμιση σαν τη σημερινή δεν είχε υποστεί ποτέ ξανά καμία γιορτή του σχολείου.
Είμαι πολύ απογοητευμένη σήμερα, Όλγα μου.
Γλυτώσαμε από τη τυραννία των Συνταγματαρχών και πέσαμε στην τυραννία των οικονομικών μεγεθών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην τυραννία των οικονομικών μεγεθών δεν μπορείς να την χαρακτηρίσεις δικτατορία ,δεν μπορείς να την πεις και δημοκρατία .Εδώ είναι το μπέρδεμα ότι αυτή τη τυραννία των αριθμών την δημιούργησε η γεννιά του Πολυτεχνείου.
Η γενιά αυτή σιγά σιγά αποσύρεται και αφήνει κληρονομιά ένα δύσκολο πρόβλημα που απειλεί την επιβίωση της νέας γενιάς.
Διάβασα ακούγοντας το τραγούδι. Πόσο διαφορετικά έρχεται στ΄αυτιά μου σήμερα! Τα τραγούδια που συνοδεύουν εκείνη την εποχή, όταν τα άκουγα, όταν τα τραγουδούσα μου έφερναν ανατριχίλα. Σήμερα δεν αφήνω τον εαυτό μου να νιώσει, να πιστέψει στην ουτοπία της επανάστασης, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι αν εμφανιστούν και πάλι αυτοί οι αφανείς, άμυαλοι νέοι, μπορούν να φορτωθούν στις ζωές τους το "μεγαλείο" της παρακμής μας;
Με τι να πρωτοφοβηθούμε πια Υπατία μου, το μόνο καλό είναι που μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε τον φόβο μας.
Την καλησπέρα μου σε όλους!
μην ανησυχείς
ΑπάντησηΔιαγραφήο φόβος κρατάει τον άνθρωπο σ εκγρήγορση.
Κάρυ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι, από τον 60χρονο δεν περιμένω πολλά. Να παραδώσει τη σκυτάλη μόνο.
Θυμήσου όμως ότι και η γενιά της Κατοχής και της Αντίστασης ήταν σε ανάλογη ηλικία, όταν παγωμένη και αδρανής χαρακτήριζε άμυαλους τους νέους του Πολυτεχνείου. Είχε όμως εντωμεταξύ μεταδώσει τις αξίες της νιότης της. Αυτές πήραν τα -αφανή, το τονίζω- παιδιά του Πολυτεχνείου και τις έφεραν στη δική τους εποχή και αυτές θα παραλάβουν οι επόμενοι -αφανείς, επαναλαμβάνω- νέοι.
Σ' αυτό πεισματικά, σχεδόν βολονταριστικά, ελπίζω!
Ελένη μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς αυτοί είναι οι επικίνδυνοι: οι ανιστόρητοι και όσοι στριμώχνουν, κάτω από την ισοπεδωτική ταμπέλα "γενιά", ένα μεγάλο αριθμό -προφανώς όχι ολόκληρη γενιά!- νέων ανθρώπων, που αρνήθηκαν να διαφημίσουν τη συμμετοχή τους, με αυτούς τους ολίγους -με όλες τις σημασίες της λέξης-, που έσπευσαν να πάνε στο ταμείο να εξαργυρώσουν "αγωνιστικές επιταγές".
Ευτυχώς στο σχολείο σου υπάρχετε κι άλλοι διδάσκοντες -Δάσκαλοι, εσείς- που φροντίζετε μέσα στην τάξη σας να μιλήσετε τη γλώσσα της Α-λήθειας!
Βάστα γερά!
Κένταυρε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια τυραννία είναι πάντα τυραννία, ανεξάρτητα από το αν αυτοί που ασκούν την εξουσία είναι ένστολοι καραβανάδες ή γραβατωμένοι χρηματιστές!
Και ναι, συμφωνώ ότι πιο επικίνδυνος είναι ο εχθρός που μεταμφιέζεται, γιατί είναι πιο δύσκολο να τον εντοπίσεις και να τον αντιμετωπίσεις. Γι' αυτό και χρόνια τώρα φροντίζουν να θολώνουν το βλέμμα μας και να στομώνουν την κρίση μας μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος και των ΜΜΕ. Έτσι έγινε πιο εύκολος και ο εκμαυλισμός μας!
Ωστόσο μην πέφτεις και συ στην παγίδα να μιλάς για "γενιά" του Πολυτεχνείου! Στο Πολυτεχνείο δεν βρέθηκε ολόκληρη εκείνη η γενιά, ούτε όμως και χαρακτηρίζεται από αυτούς που μας έσπρωξαν μέχρι εδώ κάτω.
Ο όρος "γενιά του Πολυτεχνείου" είναι μια σύμβαση που, κατά τη γνώμη μου, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Margo μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ, από την άλλη, εξακολουθώ να ανατριχιάζω σε κάποιος ήχους από το τότε. Ακόμη και από αυτό! Και μάλιστα περισσότερο τώρα, που βλέπω πόσο μεγάλο ήταν το πισωγύρισμα της κοινωνίας μας. Δεν περιμένω βέβαια ούτε κι εγώ την επανάσταση, την ουτοπία. Περιμένω όμως το πότε και πώς θα συντονιστούν οι μικρές ατομικές μας εξεγέρσεις σε μια νέα μεγάλη κορύφωση. Άλλωστε, και το Πολυτεχνείο δεν ήταν επανάσταση, όπως πιθανόν κάποιοι συμμετέχοντες το βίωσαν, αλλά μία εξέγερση. Εξέγερση όμως αρκετή να ταρακουνήσει συνειδήσεις και να υποδείξει ότι το τέλμα δεν είναι η μοναδική επιλογή.
Και, τέλος, κάθε νέα γενιά έχει τους "άμυαλους" νέους της, που προσπαθούν να αποτινάξουν από πάνω τους το "φορτίο της παρακμής" των μεγαλυτέρων τους και να χαράξουν τον δικό τους δρόμο προς το μέλλον.
Αυτούς προσδοκώ!
Καληνυχτίζω σε :)
Summertime Blues,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ εύστοχο σχόλιο. Έχεις απόλυτο δίκιο! Θα έπρεπε να ανησυχώ, αν δεν φοβόμουν!
Ανήκω στη γενιά των 60... και θλίβομαι βαθιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω ότι έζησα τότε, έτσι βάζω όλη μου την ενέργεια ν' απαλύνω το φόβο που έχει η τωρινή γενιά...και δίνω τη σκυτάλη στα παιδιά και στα εγγόνια μου!
Καλή νύχτα Υπατία μου!
Φοβάμαι γιατί βλέπω πως είμαστε στο σημείο 'μηδέν' και πάλι, δυστυχώς σε καταστάσεις μάλλον χειρότερες από τότε, όσο κ αν ακούγεται αυτό σήμερα.. κάπως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ φόβος φυλάει τα έρμα....Υπατία μου ,άρα πολύ καλά θα κάνουμε να φοβόμαστε αυτά ακριβώς που είπες κυρίως
ΑπάντησηΔιαγραφή(και οχι ...γενικώς άντε δεν θέλω τέτοια)
και να τα πολεμάμε όπως μπορούμε ,και ας μοιάζουμε ...αφανείς αρκεί να μην είμαστε απόντες.... απ'την καθημερινότητά μας .Απο εκεί νομίζω ξεκινούν πολλά σημαντικά.
Kαι τώρα κοίτα σύμπτωση ,τι βρήκα λίγο πριν σε διαβάσω :
http://maecenas.capitalblogs.gr/listArticles.asp.
Εγώ πάντως όταν σε διαβάζω (όπως και πολλές ευτυχώς παρόμοιες όμορφες φωνές )μόνο ΕΛΠΙΖΩ !!!!!
Σε φιλώ με ...νεανικό ενθουσιασμό !!
Αγαπημένη μου Υπατία, φιλτάτη Όλγα
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια πρώτη φορά στη ζωή μου φοβάμαι κι εγώ πια, μα πιο πολύ φοβάμαι να ελπίζω. Νομίζω ότι σαν τον Μιθριδάτη αρχίζουμε να συνηθίζουμε το δηλητήριο του τίποτα που μας το χορηγούν σε αυξημένες δόσεις αδειάζοντας το μυαλό, την ψυχή και τις ζωές μας. Η ώρα του Ναι για κάποιους ήδη είχε έρθει προ καιρού. Το Όχι ήρθε καλοκαιρινό, μόνο που απόμεινε μονάχη η ηχητική του υπόσταση να περιμένει ακόμη το ραντεβού με την υποστασιοποιημένη σε πράξη έκφρασή του. Στο μόνο που ελπίζω είναι να συνεχίζω να φοβάμαι, να φοβόμαστε, γιατί ο φόβος σε κρατάει σε εγρήγορση, κι ίσως μέσα από τα σπλάχνα του να βγουν εκείνοι οι αφανείς που ως εκ θαύματος τόσο τους περιμένεις. Άλλωστε το είπε κι ο μεγάλος ο μπάρμπα-Γιάννης ο Σκαρίμπας "ο φόβος γεννά τους ήρωες".
Υπατία μου, άργησα και από τον σημαδιακό Νοέμβρη έπεσα στον επίσης σημαδιακό Δεκέμβρη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεσολάβησε μάλιστα και η γνωστή δήλωση του αντιπροέδρου για το τί είναι οι αγανακτισμένοι πολίτες....
Και αυτό ενώ υπάρχει κρίση στους θεσμούς και εξαθλίωση οικονομική αλλά και έλειψη ήθους και ηθικής.
Σωστά φοβάσαι, όμως σίγουρα τα πράγματα θα αλλάξουν, το θέμα είναι πόσο χρόνο θα πάρει και εάν έως τότε θα διαλυθούμε ή θα αντέξουμε.
Όμως, ακόμα με αυτά τα τραγούδια ανατριχιάζουμε (όπως τώρα που το ακούω ενώ σου γράφω) και αυτό είναι η επιβεβαίωση και η παρηγοριά μας ότι δεν έχουμε χάσει ακόμα την ψυχή μας.
Σε φιλώ πολύ, καλό βραδάκι
Άιναφετς
ΑπάντησηΔιαγραφήRoadartist
Ξωτικό
Ωρίων
Άστρια
Συγγνώμη για την καθυστερημένη ανταπόκριση
Ο φόβος μπροστά στην κατηφόρα που μοιάζει ατελείωτη...
Ο φόβος ως εργαλείο αυτοσυντήρησης...
Αλλά και η ελπίδα ως έσχατο όπλο αντίστασης!
Σφίγγουμε τα δόντια (για να μη χτυπάνε), αλλά και χαμογελάμε (για να τους κάνουμε ν' ανησυχούν)!!!