Πρώτα πήρα ένα μήνυμα για κάποιο εξωτικό φυτό που μοιάζει με πέτρα που
ανθίζει —από το ορκισμένο στην αισιοδοξία ξωτικό. Απόμεινα να θαυμάζω το θαύμα
της φύσης κάπου στη Νότιο Αφρική.
 |
| Lithops της οικογένειας των Aizoaceae |
Έπειτα το μυαλό μου θέλησε να δροσιστεί και τράβηξε για τη θάλασσα. Στο Αιγαίο,
που τόσο απολαμβάνουμε στις διακοπές μας, η ζωή των μόνιμων κατοίκων κάθε άλλο
παρά ξένοιαστη και εύκολη είναι. Βραχονήσια ανεμοδαρμένα, τα περισσότερα,
απαίτησαν σκληρό μόχθο για να προσφέρει η γη τους τα ελάχιστα απαραίτητα. Κι
όμως από πολύ παλιά οι νησιώτες κατάφεραν το ακατόρθωτο. Μετέτρεψαν με τις
ξερολιθιές ή πεζούλες την άγονη γη σε χωραφάκια και μποστάνια. Πολλές φορές
μεταφέροντας χώμα από άλλα μέρη.
 |
| φωτογραφία από εδώ |
Ύστερα θυμήθηκα ένα «λοξό» μου σχόλιο σε μια παλιά είδηση. Μια κοπέλα άστεγη, η
Χεντίτζα Ουίλλιαμς, με μόνη την ανήλικη μητέρα της να τη στηρίζει και
αλλάζοντας στις μετακινήσεις τους δώδεκα σχολεία σε δώδεκα χρόνια, έγινε τελικά
δεκτή από πολλά πανεπιστήμια. Εκείνη διάλεξε την πλήρη υποτροφία του Χάρβαρντ.
 |
| φωτογραφία από εδώ |
Μια που ήμουν στην Αμερική, κατέβηκα νοτιότερα έχοντας κατά νου το θαύμα του
El sistema. Ωστόσο στην Ασουνσιόν της Παραγουάης βρήκα μια ομάδα
παιδιών που μαθαίνουν και παίζουν μουσική, από Μπετόβεν μέχρι Σινάτρα, με όργανα
κατασκευασμένα από ανακυκλωμένα σκουπίδια. Βλέπετε, τα σπίτια τους βρίσκονται δίπλα ή πάνω στη χωματερή της πόλης.
Τελικά, είχε δίκιο το Ξωτικό! Μέχρι και οι (ανθρώπινες) πέτρες ανθίζουν…
Πω πωωω
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτό θα πεί πιάνει τόπο ένα μέιλ :-))
Πολύ τόπο δηλαδή στρέμματα ολόκληρα :-)))
Αυτό το "ορκισμένο στην αισιοδοξία"
πολύ το ευχαριστήθηκα να ομολογήσω συν το πόσο το χρειαζόμουν...άσε δεν λέγεται.
Αλλά η πιο κρυφή χαρά ήταν αυτή της ταύτισης όταν συνειδητοποίησα τι υπότιτλο είχα βάλει στην ανάρτηση για το θαύμα του El sistema
: http://cadenza-xotikou.blogspot.gr/search/label/%CE%97%CF%81%CF%8E%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%BF
(Και το σχόλιό σου καθόλου λοξό δεν ήταν !!!! ναι αυτές οι εξαιρέσεις είναι τα τέλεια άλλοθι ,καλή ώρα...., άσχετα αν κάνουν καλό στην ψυχή των ανθρώπων αυτά τα ...θαύματα....αρκεί να μην σκεφτόμαστε πόσοι άλλοι σαν αυτούς χάνονται......)
Κρατώντας λοιπόν την καλή πλευρά το ξωτικό θα επιμένει :
μέχρι και οι πέτρες ανθίζουν εμείς θα κωλώσουμε ;-))
Και πολύ σ'ευχαριστώ και πολύ σε αγκαλιάζω και πολύ σε θαυμάζω υπέροχη Δασκάλα ΥΠΑΤΙΟΤΆΤΗ μας !!!
υγ. μα τι κακό αυτές οι καταπληκτικές αναρτήσεις να είναι χωρίς σχόλια ,που στο καλό ήμασταν όλοι.
Πόσο αδικημένα πρέπει να αισθάνονται τα καλοοργωμένα, καλοποτισμένα, καλολιπασμένα χώματα που δεν καταφέρνουν να ανθίσουν! Ετσι είναι η ζωή όμως!
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μέχρι και οι πέτρες ανθίζουν" και "από το όνειρο... στο θαύμα"
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπατία και ξωτικό με ξεκάνατε, διότι αν και έτσι θυμάμαι πως γίνονται τα θαύματα, μέσα από τις δυσκολίες και τα εμπόδια, τα ξέχασα η άχρηστη στο συνεχές κυνήγι του χρόνου.
Σήμερα δεν άνοιξα καν τον υπολογιστή και το έκανα τώρα για να δω μόνο τα email. Από ένα email λοιπόν και από post σε post βρίσκομαι τώρα εδώ ξεσηκωμένη.. μα τέτοια ώρα τέτοια λόγια ;)
Τι να πω και εγώ που είχα την τύχη να τα λέμε πιο λεπτομερειακώς εχτές με το ξωτικούλι... και να συζητάμε για όλα αυτά από κοντά. Υπέροχη ανάρτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριμένω να δω την απάντηση σου στο (επίσης όμως) εύστοχο σχόλιο του Κωνσταντίνου... Καλησπέρες!!!
Ξωτικούλιον, το κείμενο -συμπληρωμένο τώρα και με την παραπομπή σου, που την έψαχνα και δεν την έβρισκα- θα μπορούσε να έχει τον τίτλο: "Μια απόπειρα να σας εξηγήσω τι είναι στα μάτια μου ένα -το μοναδικό πραγματικό για μένα- ξωτικό"!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστούμε γι' αυτό που είσαι!
Φιλιά φωτεινά και ανθισμένα
Κωνσταντίνε, μην ανησυχείς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα "καλοοργωμένα, καλοποτισμένα, καλολιπασμένα χώματα που δεν καταφέρνουν να ανθίσουν" είναι μπουχτισμένα από το πολύ φαΐ!
Και, όπως όλοι οι καλοταϊσμένοι, έχουν μιαν αναπηρία: δεν νιώθουν την αδικία, δεν έχουν φιλότιμο, δεν νιώθουν σεβασμό, δεν νιώθουν την ανάγκη να ξεκουνηθούν, δεν νιώθουν τον κόπο του άλλου, δεν νιώθουν τον πόνο του ἀλλου. Γενικά, δεν νιώθουν.
Πάσχουν από σοβαρότατη αναπηρία!
Margo μας, δεν θέλαμε να σε ξε-κάνουμε, καλέ. Να σε ξε-κουνήσουμε προσπαθούμε. Άντε, γιατί πολλή "σιγή" έχει πέσει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΞε-σηκώσου, λοιπόν!
Αρτιστάκι, προνομιούχο λοιπόν, ε; Τα ακούς όλα αυτά δια ζώσης, ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΖηλεύουμε!
Εγώ, από την άλλη, χρειάζομαι γερές δόσεις αντιπαραλυτικού κι όταν τις βρίσκω μπροστά μου, τις αρπάζω. ;)
ΥΓ: Από αυτό το κλίμα ήταν επηρεασμένο και το σχόλιό μου στο fb!
Αν έχω τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου, μάλλον ναι είμαι πολύ προνομιούχο, γιατί τι άλλο μένει και τι άλλο αξίζει από αυτό; Την ευχαριστώ για όλα και από εδώ, είναι ξεχωριστός άνθρωπος. Φτου Φτου μη τη ματιάσω όμως :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ συνέχισε τέτοιες αναρτήσεις, διψάμε όλοι για τέτοια κείμενα/σκέψεις...
Α! το είχα λάβει κι εγώ αυτό το mail και είχα βάλει στη ρεζέρβα (για ώρα ανάγκης) τις "πέτρες" που ανθίζουν, φαίνεται πως κάτι τέτοια φαινόμενα λουλουδιών στις μέρες μας...ευδοκιμούν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που με πρόλαβες, προσωπικά είχα σκοπό να βάλω σαν τίτλο, "μη κάνετε τη καρδιά σας πέτρα" γιατί όσο κι αν τη ποτίσετε δεν θα μοιάσει σ' αυτό το περίεργο λουλούδι...
Θυμάμαι σε κάποια κοντινή φωτό μιας τέτοιας πέτρας, πρόσεξα πως μοιάζει με τον εγκέφαλο μας!
Ω! και πόσο θαυμάζω αυτούς τους νεαρούς μουσικούς, που τους δόθηκε η ευκαιρία ν' ανθίσουν τόσο φυσικά!
ΑΦιλιά καρδιάς!
Υπατία μου και Αρτιστούλι μου
ΑπάντησηΔιαγραφήμαζευτείτε κορίτσια σας παρακαλώ τα χαρτομάντηλλα κοστίζουν :-)))))
Και απ'τον Ηράκλειτο ας πάμε στον Επίκουρο :
"Ών η σοφία παρασκευάζεται εις την του όλου βίου μακαριότητα πολύ μέγιστον εστίν η της φιλίας κτήσις"
(της e-φιλίας συμπεριλαμβανομένης ;-))
ένα πολύ πολύ συγκινημένο ευχαριστώ για το ...άνθισμα που σας χρωστώ.
Αααα δεν το πιστεύω μου το έφαγε το σχόλιο .γκρρρρρρ
ΑπάντησηΔιαγραφήέλεγα λοιπόν :
Υπατιούλα μου και αρτιστούλι μου
μαζευτείτε κορίτσια σας παρακαλώ γιατί τα χαρτομάντηλλα κοστίζουν :-)))
Και ας πάμε απ'τον Ηράκλειτο στον Επίκουρο :
" Ών η σοφία παρασκευάζεται εις την του όλου βίου μακαριότητα,πολύ μέγιστον εστίν η της φιλίας κτήσις"
Της e-φιλίας συμεριλαμβανομένης ;-)
Ένα πολύ πολύ πολύ συγκινημένο ευχαριστώ !!
Roadartist, είμαστε πολλοί οι τυχεροί που δεχτήκαμε αυτό το άγγιγμα ψυχής!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ καθένας κι η καθεμιά μας στο μέτρο του δυνατού ;)
Μαγισσούλα, désolée, αλλά χαίρομαι που σε πρόλαβα! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν από τις λίγες φορές που η αντίδρασή μου ήταν ακαριαία. Δεν είχα παρά να την καταγράψω. Συνήθως είμαι αργόστροφη και αργοκούνητο καράβι! Χαχαχα!
Ναι, πρόσεξε και η Margo, όπως κι εγώ τη φωτογραφία που λες. Λες κάποτε ν' ανθίσει κι ο ανθρώπινος εγκέφαλος;
Ξωτικό μου, σε παρακαλώ τώρα -και πρόσεξε, σε κοιτώ αυστηρά πάνω από τα γυαλιά- μη βάζεις κι εσύ περιορισμούς! Όχι άλλη καταστολή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια ρίξε μια ματιά εδώ!
Όσο για τον Επίκουρο, άγγιξες κι άλλη ευαίσθητη χορδή, ρε παιδάκι μου! Τι θα γίνει με σένα; Πας φιρί-φιρί για ένα καλοκαίρο φιλοσοφίας!
Εεεεεεεεε οχι ρε σύ οχι ΟΧΙ
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν γίνεται αυτό. Κι αυτή άδεια απο σχόλια .ΟΧΙ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ .
Λοιπόν άκου :για να μη φωνάζει και ο Κωνσταντίνος για την άδεια λίστα ανάγνωσης και...να μη μου κουράζεσαι κάνει και ζέστη ,λέω να κάνεις αναδημοσίευση μερικές τέτοιες υπέροχες αναρτήσεις ;-)))))
(κι άμα συνέρθω απ'το προηγούμενο σχόλιο θα ξανάρθω μη νομίζεις ;-)
φιρί φιρίιιιιι φιρίιιφιρίιιιι
φιλίιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι
Φαίνεται πως χρειάζονται τα δύσκολα γιά να ανθίσει καλύτερα η ανθρώπινη δημιουργικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνθισμένες από αισθήματα σας βλέπω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞωτικό μου, στα Όχι σου απαντά η σύντομη περιγραφή που είχα δώσει εξαρχής σ' αυτό το ιστολόγιο (πάνω δεξιά): "κουβέντες του αέρα και message in a bottle".
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι ο Κωνσταντίνος απλώς δεν είναι εξοικειωμένος με τη Λίστα Ανάγνωσης. Σύντομα θα βρει τα κουμπιά της.
Όσο για μένα, ξαναζεσταίνω τα μπαγιάτικα, όπως βλέπεις, κάθε φορά που το επιτρέπουν τα συμφραζόμενα...
Χαῖρε, φίλη ;)
dodo, αιώνες τώρα ο ανθρώπινος πολιτισμός (επιστήμη και τέχνη) σκαρφαλώνει στα κατσάβραχα με γυμνά χέρια και πόδια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚένταυρε καλέ, η ομήγυρις θερμά σε καλωσορίζει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράττουμε το κατά δύναμιν...