Κάποτε πίστευα πως όποιος έχει δυο πατρίδες στην
καρδιά νιώθει πιο πλούσιος. Εξακολουθώ να το πιστεύω. Μόνο που να… το φέρνουν
οι καιροί και… πονάς διπλά. Είναι μέρες πολλές τώρα που ματώνει η ψυχή μου και για
τα όσα συμβαίνουν στη γενέτειρά μου. Είναι μέρες πολλές που ο λαός της αιμορραγεί!
Ένας λαός που η γη του έγινε αντικείμενο
οικονομικών βλέψεων και, φυσικά, πεδίο στρατιωτικών διεκδικήσεων, αλλά
ταυτόχρονα και σταυροδρόμι πολιτισμών. Ένας λαός που τους τελευταίους αιώνες
πέρασε από 40, 400, 4.000 κύματα: τουρκοκρατία, πασάδες και τσιφλίκια, φαιδρή
βασιλεία και σκληρή αποικιοκρατία, στρατοκρατία.
Ένας λαός που στην αρχή της στρατοκρατίας είδε
σιγά-σιγά τα θρησκευτικά δικαιώματα ενός ποσοστού του, κυμαινόμενου από 10%
μέχρι 20%, να περιορίζονται διοικητικά. Και επιμένω στον όρο «διοικητικά»,
γιατί από τη μια το σύνταγμά του αναγνωρίζει τις τρεις λεγόμενες αβρααμικές
θρησκείες αλλά και, κυρίως, από την άλλη ως λαός δεν θεώρησε ποτέ στις
διαπροσωπικές του σχέσεις εμπόδιο τις θρησκευτικές αντιλήψεις του άλλου.
Ωστόσο, μια περιθωριοποιημένη κάποτε μειονότητα φανατικών φονταμενταλιστών
άρχισε να παίρνει τα πάνω της και να δημιουργεί προβλήματα από τότε που
επικράτησε στο Ιράν ο Χομεϊνί.
Παρ’ όλα αυτά, η Αίγυπτος εξακολουθεί μέχρι σήμερα
να έχει σημαντικές διαφορές από τις υπόλοιπες αραβικές χώρες. Λόγω της θέσης
της, φαντάζομαι, ήρθε συχνά στην ιστορική πορεία της σε επαφή με τα τεκταινόμενα
στην παγκόσμια παλαίστρα των ιδεών. Πολύ νωρίς, στα νεότερα χρόνια της χώρας,
εμφανίστηκαν οι αγωνιστές της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της προόδου. Μόνο
που η συντήρηση κατορθώνει πάντα να ριζώνει βαθιά στους κρατικούς μηχανισμούς
και να αναπτύσσει απίστευτες δεξιότητες χειραγώγησης. Αν προσθέσουμε και τον
θρησκευτικό παράγοντα, το μείγμα γίνεται εκρηκτικό σε μια βαθύτατα ταξικά
δομημένη κοινωνία.
Για κοίτα όμως που σε μια χώρα, όπου ο μισθός του
δασκάλου ισούται με την τιμή ενός φουστανιού που αγοράζει η κυρία της ανώτερης
τάξης, εμφανίζεται ένας δωδεκάχρονος που μιλάει από το μέλλον. Δάσκαλοι και γονείς,
ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν!
Το φιλμάκι το πρωτοείδα στο χρονολόγιο της Κάκιας Παυλίδου στο Facebook
(για ελληνική μετάφραση, βλ. εδώ)
Στα μάτια μου, η πλατεία Συντάγματος, η πλατεία
Ταξίμ και η πλατεία Ταχρίρ μόνο φαινομενικές ομοιότητες έχουν. Οι διαφορές τους
δεν είναι σε όλους οφθαλμοφανείς, αξίζουν όμως να αναζητηθούν και να
μελετηθούν!
Πόσο μπορώ και πάλι να σε νιώσω...εξάλλου στο έχω ήδη εκφράσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να πω εγώ που έχω τρις πατρίδες (Γαλλία, Τουρκία, Ελλάδα)... μου έχει συμβεί να τρέχω από site σε site για να μάθω τι γίνεται σε κάθε μια απ' αυτές τις χώρες!
Αυτό όμως το δωδεκάχρονο με άφησε άναυδη: "Όταν έχει κανείς μυαλό γνωρίζει πολλά!" απίστευτο και τόσο σωστό!
ΑΦιλιά Υπατία μου και καλή μας δύναμη!
Καλή μου Μάγισσα, αυτή η ανάρτηση είναι απάντηση στο μήνυμά σου. Σε νιώθω και το ξέρω πως με νιώθεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά κάποιο τρόπο, διαβάζοντας τα λόγια σου πήρε συγκεκριμένη μορφή πια στο μυαλό μου αυτό που καιρό τώρα το τριβελίζει. Ήρθε και το φιλμάκι κι έδεσε το πράγμα.
Όπως έλεγε κι ο κοσμοκαλόγερος των ελληνικών γραμμάτων: σα να 'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου...
Φιλάκια και σε σένα, καλή μου
Απίστευτο ένα παιδί να σκέπτεται και να μιλάει με αυτόν τον τρόπο.Είναι ιδιαίτερος, δεν είναι απλά έξυπνος όπως αναφέρει ο τίτλος στο βίντεο. Σαν τη φλόγα ενός κεριού μέσα στο σκοτάδι. Το σκοτάδι που επιμένει σε έναν κόσμο που αντιδρά κι ας μην είναι αρκετό..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή δύναμη σε όλους!
Καλό ξημέρωμα Υπατία μου.
Σε φιλώ
Νομίζω ότι οι διαφορές της πλατείας Συντάγματος με την Ταχρίρ και την Ταξίμ είναι προφανείς: Στην Αίγυπτο και στην Τουρκία υπάρχουν αντίπαλες ομάδες στον πληθυσμό, σε αντίθεση με την χώρα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεί υπάρχουν οι φανατικοί μουσουλμάνοι, και οι άλλοι.
Εδώ είναι αλλιώς: Η κοινή γνώμη έχει γενικά κοινή άποψη (με ψιλοαποκλίσεις) γιά το ποιοί της φταίει και γιά το τί θέλει.
Οι άλλοι, αυτοί που έχουν αντίθετη άποψη, είναι τόσο λίγοι που ούτε καν συνιστούν ομάδα.
Αυτό έχει και την καλή πλευρά του: Δεν υπάρχει κίνδυνος εμφυλίου...
Σε ένα άλλο επίπεδο, υπάρχουν κάποιες ομοιότητες: Η άνοδος του εθνικισμού παγκοσμίως έχει κάποια σχέση με την αύξηση του πληθυσμού των θρησκόληπτων -επίσης παγκοσμίως.
Οι φανατικοί μουσουλμάνοι της Αιγύπτου έχουν κοινά με τους αντίστοιχους τούρκους που θα ήθελαν να δούνε να απογορεύεται το αλκόολ στην Κωνσταντινούπολη, και όλοι αυτοί έχουν κάποια κοινά με τους δικούς μας εδώ που έχουν κάνει και ομάδα στο facebook ενάντια στην κατασκευή του μουσουλμανικού τεμένους.
Margo μου, είναι κι άλλα παιδιά που οι συνθήκες τα ωριμάζουν γρηγορότερα από την ηλικία τους (βλ. και το σχόλιό μου στο fb).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά τα κεράκια πρέπει να τα προστατεύσουμε μέχρι να γίνουν λαμπάδες, δάδες! Γι' αυτό και η αναφορά μου σε δασκάλους και παιδιά.
Έχεις την καλησπέρα μου με πολλά φιλιά
Φύσηξε αεράκι- δροσερό, αναζωογονητικό, ελπιδοφόρο :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚωνσταντίνε, πρώτη και βασική διαφορά ανάμεσα στην εδώ "πλατεία" και τις εκεί, είναι η ομοιογένεια προσδοκιών και αιτημάτων. Στη δική μας πλατεία δεν υπήρξε, κι ας φαίνεται να έχει κοινή άποψη η κοινή μας γνώμη. Θυμίσου τι προσδοκούσαν -ρητά ή ενδόμυχα- οι διάφορες "γεωγραφικές" πλευρές της δικής μας "πλατείας".
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά τον εθνικισμό, αυτός ως υγιής εθνισμός εμφανίστηκε στην Εγγύς και Μέση Ανατολή ήδη κατά τη διάρκεια της κατάρρευσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας (βλ. Κεμάλ στην Τουρκία και Μωχάμεντ Άλη στην Αίγυπτο). Κατάρρευση του "Μεγάλου Ασθενούς", την οποία εκμεταλλεύτηκαν με κατάλληλους χειρισμούς και επιδέξια χειραγώγηση οι μεγάλες αποικιοκρατικές δυνάμεις της εποχής, ξεκινώντας πρώτα με τις λεγόμενες "διομολογήσεις". Θυμίσου το πρόβλημα του Σουέζ, το πατατράκ της Μεγάλης Βρετανίας.
Και ο Κεμάλ και, αργότερα, ο Αμπντελ Νάσερ χρησιμοποίησαν το στρατό για την κατάληψη της εξουσίας και στηρίχτηκαν -με τις εθνικοποιήσεις ο δεύτερος- ακριβώς στον πόθο των λαών τους για εθνική ελευθερία (υγιής εθνισμός).
Σ' αυτό το σημείο έγκειται και η διαφορά μεταξύ των δύο αυτών χωρών. Στην Τουρκία εμφανίστηκε ο εθνικισμός -με κύρια έκφρασή του τους Γκρίζους Λύκους- ανεξάρτητα από τον θρησκευτικό παράγοντα. Στην Αίγυπτο όμως δεν υπήρξε εθνικισμός, παρόλο που οι Αιγύπτιοι αυτοπροσδιορίζονται κυρίως από την εθνική τους ταυτότητα. Μέχρι προ τινος, ο Αιγύπτιος αισθανόταν πρώτα Αιγύπτιος και μετά μουσουλμάνος ή χριστιανός! Το αναφέρω και στην ανάρτηση, ότι ο θρησκευτικός φανατισμός ξεκίνησε από μια πρώην μικρή και εν πολλοίς απομονωμένη ομάδα, τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, που αξιοποίησαν τις διεθνείς συνθήκες (βλ. Ιράν) και εξελίχθηκαν σ' αυτό που είναι τώρα.
Το αίτημα για ελευθερία, δημοκρατία, δικαιοσύνη, ισότητα παραμένει ισχυρό -πιο έντονο ίσως στην Αίγυπτο από την Τουρκία, πιθανόν γιατί υπέστη μεγαλύτερη καταπίεση.
Σταματώ, γιατί αυτό το σχόλιο εξελίχθηκε σε νέα ανάρτηση ;)
Για όποιον θα ήθελε να πάρει μια γεύση για την πορεία της Αιγύπτου στον 20ό αιώνα, ενδιαφέρον έχει η Τριλογία του Νείλου του Ναγκίπ Μαχφούζ.
ΑπάντησηΔιαγραφήdodo, σχολίαζες την ώρα που απαντούσα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, μέσα σ' αυτόν τον καύσωνα -κυριολεκτικό και μεταφορικό- χρειαζόμαστε αυτό το δροσερό αεράκι, κι ας είναι μόνο μεταφορικό! ;)
Και εγώ... πώς θα ξεχάσω, που μας ανάγκαζαν στο σχολείο στη Πόλη να λέμε τον εθνικό ύμνο κάτω απ΄την φωτό τού Ατατούρκ... οι τους βιασμούς των Ελληνίδων που ούρλιαζαν, μια μέρα πριν τα "μαζέψουμε" και φύγουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τον Μάη του 68 στο Παρίσι, που με κλείδωνε (ο α' Γάλλος σύζυγος)να μη τρέξω στα οδοφράγματα;
Και τώρα εδώ, αυτός ο αρρωστημένος εθνικισμός των άκρων που μόνο στη βία παραπέμπει...
Ναι, ζούμε δύσκολες εποχές... και όποιος αντέξει!
ΑΦιλιά σε όλους!
Δύο Πατρίδες {τουλάχιστον}.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μία από αυτές η Παιδικότητα.
Αυτό το χώμα πληγώνεται πάντα πιο βαθιά από Αποφάσεις και Πράξεις που εναντιώνονται στη Ζωή...
Οι Καιροί βγάλανε μαχαίρι...
Πρέπει να διδαχτούμε από τα παιδιά για να επιβιώσουμε και ΜΕΤΑ τους Πολέμους να εξακολουθήσουμε να βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα και να κλείνουμε συγκινήσεις στα βλέφαρα...
Ως τότε, η Ενημέρωση πρέπει να νικά την παραπληροφόρηση και η Δυναμική Παρουσία να αντιτάσσεται στην παθητική στάση Ζωής του καταδικασμένου Ισόβια...
ΑΥΤΟδιαχείριση Εαυτού
ΑΥΤΟδιαχείριση ΖΩΗΣ
ΑΥΤοδιαχείριση Χώρας...
Φυσικά όταν αναλαμβάνεις ΔΡΑΣΗ, ταυτόχρονα αναλαμβάνεις και Ευθύνες...
Όμως, όπως η Ζωή διδάσκει:
Το παιδί με το που γεννιέται κάνει την Γυναίκα Μάνα και τον Άντρα Πατέρα...
Πριν γεννηθεί το παιδί, κανείς δεν έφερε ευθύνες..
Μετά αυτόκλητα ΑΝΑΠΟΚΡΙΝΕΣΑΙ...
Τώρα ΠΑΙΔΙ στα χέρια μας είναι η ΖΩΗ μας που ...... διαμαρτύρεται μεγαλοφώνως.....
Τεράστιο το θέμα, και αν το είχαμε πιάσει στην κουβέντα σε κάποια βεράντα απογευματάκι θα μας είχε πάρει το πρωί και δεν θα είχε τελειώσει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριορίζω ένα μόνο σημείο, επειδή δεν ήμουν και αρκετά σαφής: Στην δική μας πλατεία, πιστεύω ότι υπήρξε κοινή άποψη στην κοινή μας γνώμη. Ακριβώς η ίδια, από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Πολλές, πάρα πολλές γωνίες.
Η εξής: Ναι, βεβαίως, φυσικά, ποιός μπορεί να πει το αντίθετο, η χώρα πρέπει να αλλάξει τα στραβά της, αλλά όχι εγώ και η δική μου ομάδα που δεν φταίμε σε τίποτα. Η αλλαγή να αρχίσει από αλλού.
Δεν νομίζω να υπάρχει έλληνας που να έχει άλλη άποψη...
Τέτοια σύμπνοια δεν θα μπορούσε να υπάρξει πουθενά!!!
Στεφανία μου, αυτά τα επονείδιστα και οδυνηρά που έγιναν το '22 και αργότερα στην Κωνσταντινούπολη δεν έγιναν ποτέ στην Αίγυπτο. Οι ξένοι ένιωσαν να κινδυνεύουν μόνο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, όταν το καθεστώς ήταν ωμά αποικιοκρατικό. Ακόμη και τότε, αν εξαιρέσουμε τις πολύ πλούσιες ελληνικές οικογένειες, που ένιωθαν πιο κοντά προς τις ισχυρές ευρωπαϊκές δυνάμεις, ακόμη και τότε, επαναλαμβάνω. όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες δεν κινδύνεψαν, γιατί αποτελούσαν, βλέπεις, τον πάτο της αποικιοκρατικής πυραμίδας: εργάτες στην κατασκευή της διώρυγας του Σουέζ που ξέμειναν εκεί, μικρομαγαζάτορες, ράφτες (όπως ο παππούς μου), μικροϋπάλληλοι, γκαρσόνια (όπως τους περιγράφει ο Τσίρκας στην Αριάγνη της τριλογίας του), άντε ίσως και maître d'hôtel σε λέσχες (όπως ο άλλος μου παππούς, ο Μικρασιάτης πρόσφυγας). Κανένα από τα οικογενειακά μου ακούσματα δεν αναφέρεται σε εθνικιστικό μίσος, σαν κι αυτό που εκδηλώθηκε μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το τυφλό, άξεστο μίσος που ξεμύτησε γύρω μας είναι ο πόνος και ο τρόμος μου.
Καληνυχτίζω σε
Κάκια μου, αδυνατώ να σου απαντήσω στη μητρική σου γλώσσα, την ποιητική! Θα συμφωνήσω όμως απόλυτα στα όσα καταγράφεις, συμπληρώνοντας μόνο κοντά στην Ενημέρωση και τη Γνώση. Είναι αυτή που μετατρέπει την πληροφορία σε Δύναμη, που μετουσιώνει τη Βούληση σε Επιλογή και Απόφαση, για να καταλήξει στην Πράξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ για τη συνεισφορά σου εκεί [;)] κι εδώ!
Κωνσταντίνε, τώρα υπήρξες σαφέστατος και βάζω φαρδιά πλατιά την υπογραφή μου κάτω από την προσέγγισή σου για τη δική μας "πλατεία". Τότε έγραφα αυτά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆφησα όμως προηγουμένως αναπάντητη την τελευταία παράγραφο του πρώτου σου σχολίου. Πιστεύω ότι η υπερβολική φτώχια συντείνει στην άγνοια, αφού η σωματική επιβίωση έχει προτεραιότητα έναντι της μόρφωσης. Αυτή η άγνοια όμως οδηγεί στο φόβο και ο φόβος είναι το καταλληλότερο έδαφος για την ανάπτυξη της θρησκοληψίας. Πρόσεξε ποιες ομάδες είναι ευάλωτες σ' αυτή την παρασιτική εκδήλωση του θρησκευτικού αισθήματος: οι αμόρφωτοι, οι αδαείς είναι οι πιο επιρρεπείς όχι μόνο στη θρησκοληψία, αλλά και σε κάθε μορφή ιδεοληψίας (βλ. εθνικισμό, φύλλα ελιάς που θεραπεύουν τον καρκίνο και πάει λέγοντας).
Πολιτικά μπορούμε πάντα να προβάλουμε ως οικουμενικό αίτημα το διαχωρισμό του κράτους από τη θρησκεία. Μα και αυτό δεν είναι αρκετό. Κοίτα στις ΗΠΑ, όπου ισχύει αυτός ο θεσμός, πώς γίνεται το πισωγύρισμα: από την εποχή του Μπους του Μικρού, ίσως και νωρίτερα, αλλά κυρίως τότε, η άσκηση της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής πήρε μια θρησκοληπτική χροιά. Όλο και συχνότερα στα σχολεία οι δάσκαλοι συναντούν εμπόδια στη διδασκαλία της θεωρίας της εξέλιξης. Η δε λέξη "θεός" είχε γίνει καραμέλα στο στόμα του φαιδρού αυτού "πλανητάρχη". Είναι σύμπτωση ότι την ίδια εποχή άρχισε η όξυνση της προβληματικότητας του αμερικανικού δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος;
Γι' αυτό μιλάω συνέχεια για την ανάγκη παιδείας, για ένα νέο διαφωτισμό ή, μάλλον, για ένα διαρκή διαφωτισμό.
(Δεν κάθομαι στη βεράντα, αλλά έχω δίπλα μου το δροσερό ποτάκι και σε τσουγκρίζω. Είχα πολύ καιρό να ευχαριστηθώ τέτοια κουβέντα.)
Μερικά πράγματα δεν μπορείς να τα εξηγήσεις, όπως το παράδειγμα του 12χρονου παιδιού που μας αφήνει όλους με το στόμα ανοιχτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό πρέπει να δούμε κι εμείς, να μάθουν τα νέα παιδιά να έχουν πολιτική άποψη, πολιτικό λόγο, όχι κοματικοποιημένο λόγο. Πρέπει να φτάσουμε δηλαδή σε ακραίες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες για να μπορούν τα παιδιά ΑΠΟ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ να σκεφτούν τι είναι αυτό που τους ωφελεί περισσότερο;
Μα ποιοι φταίνε, οι γονείς φταίνε, μην τσαλακώσουν την εικόνα τους, μην χτυπήσει το μοναχοπαίδι τους, μην του στερήσουμε όσα στερηθήκαμε εμείς.
Κι ένα σχόλιο για την Αίγυπτο, ο στρατός δεν πρέπει να είναι ο απελευθερωτής, αυτός που σώζει την κατάσταση. Είναι λίαν επικίνδυνο.
Την καλησπέρα μου!
Μαβιά Κουφεταρία, πρώτα απ' όλα, καλωσόρισες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως αυτό το παιδί αποτελεί φωτεινή εξαίρεση αλλά και, ταυτόχρονα, ελπιδοφόρα περίπτωση. Δουλεύοντας χρόνια τώρα με εφήβους, κάθε φορά ξαφνιάζομαι όταν πέφτω πάνω σε τέτοια παιδιά.
Ωστόσο, να που υπάρχουν κι αυτά! Είναι ακριβώς η απόδειξη ότι το ανθρώπινο ον έχει πολύ περισσότερες δυνατότητες από αυτές που του αναγνωρίζουμε. Θέλω να πω, μήπως ο τρόπος ανατροφής και το οργανωμένο εκπαιδευτικό σύστημα καταπνίγει αυτές τις δυνατότητες από πολύ νωρίς; Και, μήπως, αυτό δεν συμβαίνει και τόσο τυχαία;
Θα συμφωνήσω, επί της αρχής του, με το τελευταίο σου σχόλιο για το ρόλο του στρατού. Μόνο που σ' αυτές τις χώρες, Τουρκία και Αίγυπτο, ο στρατός αρχικά λειτούργησε επαναστατικά υιοθετώντας το αίτημα της εθνικής απελευθέρωσης από την ξένη κυριαρχία. Τόνωσε την εθνική ταυτότητα και φρόντισε για μια σχετική διεύρυνση του αριθμού των αποδεκτών των δημοσίων αγαθών, όπως η εκπαίδευση και η υγεία. Στη συνέχεια βέβαια λειτούργησε αντεπαναστατικά, αφού στηρίχτηκε στην προσωπολατρία (άλλη μια ιδεοληψία κι αυτή) και μετατράπηκε σε στρατοκρατία/δικτατορία. Η εξουσία, βλέπεις, είναι γλυκιά!
Κι εγώ καλησπερίζω σε!