...και η τήρησή τους

Επί το έργον

«Στην αρχή κατεβήκαμε στον Πειραιά με τον θείο μου και τη θεία μου και τον ξάδελφό μου που έφευγαν για διακοπές και ήθελαν βοήθεια με τις βαλίτσες. Άμα γυρίζαμε όμως βαρεθήκαμε λίγο στο δρόμο, γιατί περιμέναμε ταξί, αλλά δεν είχε ταξί. Αλλά αυτό δεν μας πείραξε καθόλου, γιατί φορούσαμε καπέλο κι εγώ κλωτσούσα κάτι πέτρες, γιατί βαριόμουν πιο πολύ και ο ξάδελφός μου είχε φύγει και η μαμά θύμωσε και μου είπε μαζέψου κι εγώ σταμάτησα να κλωτσάω τις πέτρες. Ήμασταν όμως τυχεροί, γιατί, εκεί που περιμέναμε, πέρασε ένας φίλος του μπαμπά με το καινούριο του αμάξι —το πέτυχε, είπε, σε καλή τιμή σ’ έναν πλειστηριασμό, όπου είχαμε πάει όλοι μαζί, αλλά εμένα με άφησαν στην αυλή με την κόρη του που είναι πολύ μεγάλη, τουλάχιστον δεκατεσσάρω χρονώ, και δεν μου εξήγησαν γιατί. Άμα μπήκαμε, ήταν κάπως στριμωγμένα, αλλά ο φίλος του μπαμπά μάς είπε πάμε μια βόλτα στη θάλασσα κι εγώ χάρηκα, γιατί θα μπορούσα να παίξω στην άμμο, γιατί δεν είχα το μαγιό μαζί μου. Αλλά όμως η μαμά είπε μόλις φύγαμε από το λιμάνι και  προτιμάει να μας αφήσει κάπου εκεί στο κέντρο και δώσαμε ραντεβού για άλλη μέρα κι εγώ κατέβασα μούτρα. Η μαμά τότε είπε κάνει ζέστη και να πάμε στον Εθνικό κήπο κι εγώ χάρηκα, γιατί θα μου πάρει καλαμπόκι, γιατί πάντα μου παίρνει καλαμπόκι άμα πάμε στον Εθνικό κήπο, αλλά άμα είναι χειμώνας μου παίρνει κάστανα.  Μετά, όταν δεν έκανε πια πολλή ζέστη, εγώ ήθελα να πάμε να δούμε τους τσολιάδες, αλλά η μαμά είπε έχεις δει πολλές φορές τους τσολιάδες, δεν τους βαρέθηκες, αλλά εγώ ποτέ δεν τους βαριέμαι τους τσολιάδες, όταν θα μεγαλώσω, θα γίνω κι εγώ τσολιάς, εκτός κι αν γίνω διευθυντής, γιατί μου αρέσει πολύ να βάζω τα χέρια μου πίσω από το κεφάλι μου και τα πόδια μου πάνω στο γραφείο και τότε φωνάζει η μαμά ότι τώρα καθάρισε και γι’ αυτό μπορεί και να μη γίνω διευθυντής. Ύστερα πήγαμε στο Παναθηναϊκό στάδιο, όπου αγοράσαμε μπαλόνια για να μην πάμε με άδεια χέρια να συναντήσουμε μακριά μια φίλη της μαμάς, που έχει ένα παιδάκι σαν κι εμένα, μόνο που είναι πιο μικρό από μένα και είναι χαζό και κάθε φορά που κάνουμε διάλειμμα στο παιχνίδι μας και μας φωνάζει η μαμά του στην κουζίνα να μας κεράσει πορτοκαλάδα, εγώ πίνω γρήγορα γρήγορα τη δική μου και κάνω πως πάω να παίξω και πάει να ’ρθει κι αυτό, αλλά η μαμά του δεν το αφήνει άμα δεν τελειώσει την πορτοκαλάδα του κι εγώ τότε του πίνω τη μισή για να τον βοηθήσω να τελειώσει γρήγορα την πορτοκαλάδα του και να πάμε πάλι να παίξουμε κι αυτό μου λέει ευχαριστώ και η μαμά μου μου λέει είδες τι καλούς τρόπους που έχει ο Γιαννάκης κι εμένα δεν με νοιάζει, γιατί μου αρέσει η πορτοκαλάδα.
Μια άλλη μέρα, που ήταν απόγευμα, συναντηθήκαμε με το φίλο του μπαμπά που σας έλεγα πιο πριν. Ήρθε με το παλιό του αμάξι, για να μη λερώσει το καινούργιο, και πήγαμε

Από το Χρονολόγιο του H. Constantinos στο FB

να χαζέψουμε λίγο τη θάλασσα. Αλλά όμως ο αέρας ήταν δυνατός και μας έπαιρνε τα καπέλα κι εγώ είχα βαρεθεί να πετάω πέτρες από τα βράχια κι ο φίλος του μπαμπά φοβόταν μην κάνω λάθος και πετύχω το αμάξι του και η μαμά είπε να βρούμε κάπου εκεί κοντά να καθίσουμε να πιούμε έναν καφέ και τότε είπα εγώ θέλω κι εγώ καφέ, αλλά η μαμά είπε δεν είσαι με τα καλά σου, παιδάκι μου, εσύ θα πιεις φυσικό χυμό κι εγώ τότε κατέβασα μούτρα, γιατί δεν μου αρέσει ο φυσικός χυμός, είναι όλο κομματάκια και τότε η μαμά είπε δεν πειράζει και να πιω πορτοκαλάδα από μπουκάλι, αλλά να μην έχει ανθρακικό και είπα εντάξει. Η γιαγιά μου μια άλλη μέρα μου εξήγησε ότι το ανθρακικό είναι αυτό που κάνει φςςς όταν ανοίγουμε το μπουκάλι κι ότι δεν κάνει καλό στα μικρά παιδιά και τη ρώτησα άμα κάνει καλό στους μεγάλους, γιατί και η μπίρα κάνει φςςς άμα ανοίγεις το μπουκάλι κι εκείνη χαμογέλασε και μου χάιδεψε το κεφάλι. Αγαπώ πολύ τη γιαγιά μου. Και τότε ο φίλος του μπαμπά μάς πήγε σ’ ένα μέρος που δεν μου άρεσε καθόλου, γιατί ήμουνα συνέχεια καθισμένος με τους μεγάλους που λέγανε κάτι βαρετά, γιατί δεν μπορούσα να πάω κοντά στη θάλασσα, γιατί είχε κάγκελα και η μαμά είπε 

Photo by H. Constantinos

ευτυχώς και να τον έχουμε το νου μας γιατί αυτός είναι ικανός για όλα. Αυτός είμαι εγώ.
Θα σταματήσω τώρα την έκθεση, γιατί γέμισα την πρώτη σελίδα και κοντεύω να τελειώσω και την από πίσω και κράτησα το λόγο μου.»
Μαμάαα, θα φάω παγωτό;

 Αφιερωμένο στην καλοκαιρινή παρέα ;)

ΥΓ: Το βιντεάκι είναι επίσης «κλεμμένο» από το Χρονολόγιο του H. Constantinos στο FB