Τα χέρια

Οι φωτογραφίες του ηλιογράφου είναι διαμαντάκια ορυγμένα από το σώμα της ζωής και αποτελούν η καθεμιά τους ολόκληρη αφήγηση. Τέσσερις όμως απ’ αυτές της τελευταίας του ανάρτησης αχμαλώτισαν τη σκέψη μου κάπως περισσότερο απ’ ό,τι συνήθως. 

Καθώς η γλώσσα ως μέσο επικοινωνίας είναι κάτι που μονίμως με απασχολεί —πιστεύω όχι μόνο από επαγγελματική διαστροφή—, το βλέμμα μου πάρα πολύ συχνά παρακολουθεί και τη γλώσσα των χεριών. 

Και δεν εννοώ μόνο τις χειρονομίες. Αυτές είναι εύγλωττες και εύκολα αποκωδικοποιείται το μήνυμά τους. Άλλωστε και στη χώρα μας και στη γενέτειρά μου, αλλά και στην Ιταλία και πιθανόν και σ’ άλλες μεσογειακές χώρες οι χειρονομίες αποτελούν απαραίτητο συμπλήρωμα ή εμφατική υπογράμμιση της ομιλίας. Όσο κι αν είναι μόνιμο μέλημά μου η ορθή και αποτελεσματική χρήση του λόγου, δεν τις περιφρονώ καθόλου. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω: μια φίλη κάποτε με χαρακτήρισε «τροχονόμο» για τον τρόπο που χρησιμοποιώ τα χέρια μου, όταν μιλάω ειδικά για όσα με παθιάζουν… 

Ωστόσο τα χέρια μιλάνε, ακόμα κι όταν είναι ακίνητα. Όταν, με πλεγμένα τα δάχτυλά τους, ακουμπούν με εγκαρτέρηση στην ποδιά ή σχηματίζουν επιθετικό τρίγωνο με τους αγκώνες πάνω στο τραπέζι ή έρχονται με αγωνία ν’ αγγίξουν κάπου εκεί ανάμεσα στο σαγόνι και το στόμα, τα χέρια μιλάνε. Μιλάνε τα χέρια κι όταν σφίγγονται σε γροθιές κολλημένα στα πλευρά. Μιλάνε με αυτοπεποίθηση τα χέρια που χαλαρά αφήνονται στα μπράτσα της πολυθρόνας, αλλά και με ένταση ή θυμό, που κάνουν προσπάθεια να ελέγξουν, μιλάνε πάλι τα χέρια, όταν σφίγγουν με δύναμη αυτά τα ίδια μπράτσα. Τα χέρια μιλάνε όταν τρίβουν γρήγορα τις τεντωμένες παλάμες τους, αλλά και όταν κάνουν την ίδια κίνηση αγκαλιάζοντας το ένα τον αντίχειρα του άλλου. 

Τα χέρια ψιθυρίζουν, όταν πεταρίζουν χωρίς λόγο φανερό στον αέρα ή όταν κάνουν ξανά και ξανά την ίδια κίνηση που στρώνει τάχα το μαλλί. Τα χέρια αποκαλύπτουν με τον τρόπο που κρατάνε το μαχαιροπίρουνο ή πιάνουν το ποτήρι. Τα χέρια αφηγούνται με τον τρόπο που αρπάζουν τη σκούπα ή αδράχνουν την αξίνα.

Τα χέρια αυτοσυστήνονται με τη χειραψία!

ΥΓ: Κάποτε είχα ασχοληθεί και με τα κάτω άκρα μας…

Μιχάλης Γκανάς, Τα χέρια