Κυριακάτικο ξύπνημα

Πολύ πρωινό κυριακάτικο ξύπνημα. Μαχμουρλίδικο. Καφές βιαστικός και δεύτερος, για ενίσχυση, στο θερμός. Βιαστικό περπάτημα μέχρι το σταυροδρόμι του ραντεβού με το μυαλό ακόμα μουδιασμένο.

Τι το ’θελες κυριακάτικα, μονολογώ. Μόνο αυτό πρόλαβα. Το αυτοκίνητο σταματάει μπροστά μου. Η καλημέρα μου ακούγεται βραχνή ακόμη. Στο πίσω κάθισμα όμως οι δύο ανιψιοί έχουν αρχίσει ήδη τις αδελφικές φάπες και τα τσιμπήματα. Σε τρία λεπτά τα πειράγματα περνάνε και στο μπροστινό κάθισμα.

— Πότε είχαμε πανσέληνο;

— Χτες, νομίζω.

— Και προχτές.

— Βρε, μία μέρα κρατάει η πανσέληνος!

— Όχι, δύο!

— Μία μέρα!

— Δύο μέρες!

— Η πανσέληνος κρατάει μία νύχτα, διορθώνει το μπροστινό κάθισμα και το πίσω ψάχνει νέο θέμα διαφωνίας…

Ο μεγάλος κρυώνει ακόμα από τη νύστα. Σιγά που δεν θα ξενυχτούσε σαββατιάτικα ο πρωτοετής μας. Ο μικρός ωστόσο έχει κέφια και λογοδιάρροια. Σήμερα, βλέπεις, είναι αυτός ο πρωταγωνιστής. Έχει εξασφαλίσει το κοινό του. Πατέρας, αδελφός και θεία θα παρακολουθήσουν τον δεύτερο αγώνα του με την καινούργια του ομάδα.

Τα πλαστικά καθίσματα στο γήπεδο είναι ακόμα βρεμένα από την πρωινή υγρασία. Μέχρι να τελειώσουν όμως το ζέσταμα οι παίκτες, ο ήλιος τα έχει στεγνώσει και μπορούμε επιτέλους να καθίσουμε. Ο διαιτητής σφυρίζει κι ο αγώνας ξεκινάει.

Τα παιδάκια ακόμα δεν έχουν πάρει μπρος. Το τρέξιμό τους είναι αργό και οι φάσεις ελάχιστες. Σαν να τα βλέπω όλα στην τηλεόραση σε αργή κίνηση. Οι οδηγίες των δύο προπονητών καλύπτονται από τις φωνές των πατεράδων που προσπαθούν να ταρακουνήσουν τους κανακάρηδές τους. Μια που δεν μπορούν να παίξουν οι ίδιοι, αναλαμβάνουν το ρόλο του προσωπικού προπονητή! Χάος!

Μετά το πρώτο πεντάλεπτο όμως η ομάδα «μας» έχει ξυπνήσει για τα καλά. Ντρίπλες, γρήγορες πάσες, τριγωνάκια, ξεμαρκαρίσματα. Ειδικά ένα πιτσιρίκι, που η μπάλα τού φτάνει σχεδόν στο γόνατο, κεντάει στο γήπεδο. Το γκολ έρχεται λίγο πριν τη λήξη του ημιχρόνου.

Στο δεύτερο ημίχρονο η υπεροχή της ομάδας «μας» είναι πασιφανής. Το δεύτερο γκολ μπαίνει από συγγενικό πόδι! Χαμόγελα! Οι αντίπαλοι κατορθώνουν από στημένη φάση να μειώσουν τη διαφορά, αλλά ακολουθούν δύο δικά «μας» γκολ και το ματς τελειώνει χωρίς κανένας να τα βάλει με τον διαιτητή! Οι ομάδες χαιρετιούνται αθλητικότατα μεταξύ τους και αποχωρούν. Στο δρόμο της επιστροφής είναι αναμενόμενη η ανάλυση των φάσεων, η κριτική και τα σχετικά πειράγματα.

— Μάλλον χρειαζόσουν περισσότερες φάπες για να ξυπνήσεις…

— Λέγε ό,τι θέλεις… Πάντως έβαλα δύο!

Σ’ όλο αυτό το διάστημα προσπαθώ να θυμηθώ ποια είναι αυτή η μουσική που τριβελίζει σαν υπόκρουση τ’ αφτιά μου από τη στιγμή που άρχισε ο αγώνας. Χαμηλόφωνη στην αρχή, όσο οι προσπάθειες των παικτών ήταν ακόμα υποτονικές, και στη συνέχεια επιταχυνόμενη, με αύξουσα ένταση, σαν σάλπισμα για επίθεση.

Εμ βέβαια, Rossini! Το δεύτερο μέρος της εισαγωγής στον Γουλιέλμο Τέλλο! Άει στο καλό, πια!