Στο σπίτι

Ήμουν πολύ διστακτική. Πώς θα γίνονταν όλα; Πώς θα γίνονταν όλα αυτά, στα οποία εξειδικευμένα πρόσωπα κάθε μέρα πάσχιζαν να με βοηθήσουν και όλο και κάτι ξεχνούσαν ή εγώ δεν κατάφερνα; Όλο και κάτι, μικρό ή μεγάλο, μου ’λειπε ή μ’ ενοχλούσε; Τώρα που είχα περιορίσει τα συνεχή παράπονα και την αδιάκοπη γκρίνια; Τώρα που είχα αρχίσει κάπως να συμφιλιώνομαι με την κατάστασή μου… Τώρα… άντε πάλι απ’ την αρχή; Νέα πρόσωπα; Νέες συνθήκες; Βουτιά πάλι στο άγνωστο; Στην ανασφάλεια; Πώς; Ποιος; Ποιοι; Τίποτα σίγουρο; Τίποτα σταθερό, που πάνω του να στηρίξω μια −ας πούμε− αισιοδοξία;

Άκουσα πολλά ενθαρρυντικά λόγια, πολλές υποσχέσεις και, βέβαια, πολλά επιχειρήματα για τη μεγάλη απόφαση, που στο κάτω κάτω κάποια στιγμή επιτέλους έπρεπε να πάρω, και μάλιστα μόνη μου. Το πιο πειστικό απ’ όλα ήταν αυτό που έλεγε ότι θα είμαι τουλάχιστον στο σπίτι μου.

Την κρίσιμη μέρα, έληξε ο εγκλεισμός μου κι έκανα τη δεύτερη και οριστική μου έξοδο από το Κέντρο, για μιας ώρας διαδρομή που με έφερε πάλι στο κλεινόν Άστυ.

Σπίτι μου; Όχι ακριβώς.

Νωρίς το απόγευμα δεν υπήρχε ψυχή ζώσα στο γκαράζ −ευτυχώς. Δεν είχα βέβαια όρεξη για χαιρετούρες και λεπτομέρειες. Ησυχία λοιπόν στο γκαράζ, από το οποίο απουσίαζε, δια παντός φυσικά, και το αυτοκίνητό μου, ως περιττό πια. Ένα πρώτο σφίξιμο… Πανικόβλητη αποβίβαση, χωρίς βοήθεια τρίτου −ειδικού εννοώ. Ηρωικός και υπομονετικός αδελφός.

Κουδούνι. Δεύτερο σφίξιμο. Σιωπή. Κακό σημάδι. Ήτανε στο μπαλκόνι και δεν έχει εξοικειωθεί με τους ήχους του χώρου. Πάμε παρακάτω. Ή, μάλλον, παραπάνω. Στρίμωγμα στο ασανσέρ. Συνοφρύωμα και τρίτο σφίξιμο. Στο διαμέρισμα. Μπήκα σ’ ένα σαλόνι που έμοιαζε πιο απλόχωρο, αλλά κρύο κι απρόσωπο. Τα έπιπλα μου φάνηκαν άγνωστα και παράταιρα. Άλλα απ’ αυτά ήταν σε διαφορετική θέση, άλλα εξαφανισμένα, άλλα μεταφερμένα από άλλα δωμάτια. Ακόμη και τα κάδρα ψεύδιζαν ακαταλαβίστικη γλώσσα.

Το βλέμμα, διερευνητικό κι επιφυλακτικό. Ανάλογες ανατροπές υποψιάζομαι και στα υπόλοιπα δωμάτια. Με τον αντίστοιχο χαμό.

Έτσι κι αλλιώς, η μετακίνηση εδώ μέσα με το αμαξίδιο μόνη μου αποκλείεται. Αυτά που με κάποιο τρόπο στο Κέντρο κατάφερνα, αυτά που με παρηγορούσαν με έκαναν κρυφά περήφανη, έπρεπε να τα ξεχάσω. Τα ελληνικά διαμερίσματα σε απογυμνώνουν από ψευδαισθήσεις και σε προσγειώνουν στην πραγματικότητα. Οι κουβέντες μετρημένες κι αμήχανες. Είχαμε συσπειρωθεί ομαδικώς σε εκτελεστικό απόσπασμα και σκοτώναμε την ώρα που περνούσε αργόσυρτα. Ανυπομονώ να βρεθώ σε μια δύσκολη κατά μόνας συζήτηση με τη γυναίκα που θα με αναλάβει από ’δώ και πέρα. Αυτό θα γίνει αργότερα και σιγά-σιγά.

Αναμενόταν ο φυσικοθεραπευτής για μια πρώτη συνεννόηση. Περιμένω την άφιξή του σαν προειδοποιημένο πρόχειρο διαγώνισμα. Ανεξάρτητο το ότι τουλάχιστον αυτός δεν μου είναι άγνωστο πρόσωπο. Είχα συνεργαστεί μαζί του μια-δυο φορές στο Κέντρο. Τον είχα εκτιμήσει και σεβαστεί για πολλούς λόγους. Αλλά άλλες οι συνθήκες τότε, εκεί κι άλλες εδώ, τώρα. Θα δούμε…

Αυτό ήταν λοιπόν. Επιστροφή στο σπίτι. Έτσι λέει. Σπίτι μου πάντως δεν ήταν. Οι μέρες αργοκυλάνε σ’ αυτόν τον περίεργο, παράξενο χώρο. Οι δυσκολίες πολλές και τα εμπόδια φαντάζουν αξεπέραστα. Προσπαθώ να εγκλιματιστώ στην όλη κατάσταση. Νιώθω συχνά έτοιμη να εγκληματήσω. Οι άγρυπνες νύχτες  μπροστά στην τηλεόραση, που σβήνει μοναχή της, εναλλάσσονται με βουτιές σε ύπνο χωρίς όνειρα που μου χαρίζει όμως μια ολιγόωρη ανυπαρξία.

Ένα βράδυ, μάς θυμάται επιτέλους ο χειμώνας φέρνοντας μαζί του μια καταιγίδα. Αστράφτει και βροντάει. Παρακολουθώ απ’ το παράθυρο τα φωτορυθμικά τ’ ουρανού. Σε λίγο ξεσπάει ανακουφιστικά κι η βροχή. Αγριεύει σιγά-σιγά δυναμώνοντας τα χοροπηδητά της πάνω στις τέντες. Τα λούκια από τα γύρω κτήρια αποφασίζουν να συμμετάσχουν κι αυτά στο μεταμεσονύχτιο πάρτι.

Και τότε… Όλοι αυτοί οι ήχοι με έφεραν στο σπίτι μου. Οικείοι, παραμυθητικοί, με αγκάλιασαν. Εκεί, μέσα στη νύχτα, μέσα στη βροχή, ήμουν επιτέλους στο σπίτι.