Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2018

Ένα απρόσμενο ηλιοβασίλεμα


Καρφωμένη στο κρεβάτι ακούω για πολλοστή φορά την κόρη της συγκατοίκου να εκθειάζει τα χρώματα, που χαρίζει σε ουρανό και θάλασσα ο κουρασμένος ήλιος λίγο πριν πάει να κοιμηθεί. Είναι πια μέσα του Ιούνη και η μέρα μοιάζει όλο και πιο απρόθυμη να παραχωρήσει τη θέση της στη νύχτα.
Ακόμα δεν έχω συνηθίσει στην ιδέα ότι πρέπει από τις οκτώ να μπω στο κρεβάτι, αλλά οι τραυματιοφορείς πρέπει να μας μαζέψουν από τη βεράντα και να μας μοιράσουν στα δωμάτια για τα βραδινά μας φάρμακα. Συμβιβάζομαι όμως αναγκαστικά, το νυχτοπούλι εγώ, γιατί το επιχείρημα του αδελφού μου, ότι όλα θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερα, με πείθει. Και την πειθώ του ενισχύουν τα περιστατικά που βλέπω γύρω μου στο Κέντρο.
Μέχρι τώρα με άφηνε τελείως αδιάφορη το γεγονός ότι στο δίκλινο δωμάτιο με έβαλαν στο κρεβάτι που είναι πιο κοντά στην πόρτα, ενώ κοντά στο παράθυρο εγκαταστάθηκε η συγκάτοικος, παρόλο που στο Κέντρο έφτασα πρώτη κι εκείνη δυο μέρες αργότερα. Στο κάτω-κάτω μόνο η θέα δεν μ’ απασχολούσε τώρα, σκεφτόμουν με πίκρα κάθε φορά που κάποιος επισκέπτης, για να καλύψει την αμηχανία της συζήτησης και χωρίς να καταλαβαίνει ότι ρίχνει αλάτι σε πληγές, εκδήλωνε το θαυμασμό του για τις εγκαταστάσεις και το φυσικό περιβάλλον του Κέντρου.
Απόψε όμως θαρρείς και κόλλησε η βελόνα και το παράθυρο έχει την τιμητική του. Καθώς η συγκάτοικος έχει εδώ και χρόνια εξοχικό στο Λουτράκι, παίρνω όλες τις απαραίτητες γεωγραφικές και κλιματολογικές πληροφορίες. Εκείνο το βουνό είναι η Ζήρεια και τούτο τα Γεράνια. Το καλοκαίρι ο ήλιος δύει περίπου εκεί, ενώ το χειμώνα λίγο παραπέρα. Όταν φυσά από τα δυτικά, οι τσούχτρες γεμίζουν τον Κορινθιακό ενώ, όταν φυσάει βοριάς, τα διαμερίσματα στην παραλία διακινδυνεύουν τα παραθυρόφυλλά τους. Και τα χρώματα από το μπαλκόνι! Τι χρώματα! Ο ουρανός παίρνει φωτιά κι η θάλασσα τον ζηλεύει. Μα κοιτάξτε! Σα γιαπωνέζικος πίνακας δεν είναι;
Αρχίζω να δυσανασχετώ. Το κρεβάτι δεν με χωράει. Όλα με ενοχλούν. Όλα με εκνευρίζουν. Μπαίνει μια νοσηλεύτρια. Ίσα που την πρόσεξα. Μένει στην αρχή σιωπηλή. Για να μη διακόψει, υποθέτω. Στη συνέχεια συμφωνεί ότι τα χρώματα της δύσης είναι φανταστικά.
Ανασηκώνομαι λίγο, για να βρεθεί το σώμα σε ασφαλή γωνία, ώστε να πιω νερό και φάρμακα και προσπαθώ ταυτόχρονα να κοιτάξω από το παράθυρο. Ξαφνικά νιώθω το κρεβάτι μου να σείεται. Ξέρω ότι η περιοχή είναι σεισμογενής κι έχω ήδη μια πρώτη νυχτερινή εμπειρία ενός σεισμού στη νέα μου κατάσταση, οπότε παραμένω ψύχραιμη. Το κρεβάτι μου όμως μετακινείται. Αλλάζει θέση και πλησιάζει το παράθυρο. Τελικά αντιλαμβάνομαι ότι η νοσηλεύτρια έχει λύσει τα φρένα και μόνη της έχει αδράξει από τα κάγκελα το κρεβάτι με μένα και το σέρνει κάθετα το χώρο, για να μπορέσω κι εγώ να δω τη δύση!
Είναι το πιο ανεκτίμητο ηλιοβασίλεμα που μου χάρισαν!

8 σχόλια:

  1. Το φαντάζομαι αυτό το μοναδικό ηλιοβασίλεμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύτιμη γιατί μη επιβεβλημένη και αναπάντεχη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τα πήρα με τη σειρά και τα διαβάζω αχόρταγα. Εύχομαι με τη νέα χρονιά Υπατία μου, πολλές καταθέσεις ψυχής.
    Σε φιλώ με αγάπη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γειά σου Όλγα
    Μια καλησπέρα μετά από πολύ πολύ καιρό!:)
    Φιλί και αγκαλία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολλές πολλές μέρες μετά, ζητάω ταπεινά συγγνώμη, γαλάζιο Αστέρι, και σε καλοχαιρετώ! Πρέπει να ξαναβρώ το βηματισμό μου με το blogging...

      Διαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...