Πέντε χρόνια μετά...

Σήμερα πόνεσα.

Όταν βγήκα στη σύνταξη τον Ιούνη του 2015, ήμουν πολύ κουρασμένη. Δεν σκεφτόμουν τις διακοπές, τον πρώτο μου ελεύθερο Σεπτέμβρη ύστερα από πολλές δεκαετίες, το πού θα πάω, τι θα κάνω. Δεν ήθελα να σκέφτομαι τίποτε, δεν άντεχα να κάνω τίποτε. Ήθελα μόνο να κοιμάμαι, να βυθίζομαι σε μια ανακουφιστική απραξία. Ένα είδος ανυπαρξίας.

Έτσι λοιπόν τα χαρτιά με τις σημειώσεις μου παρέμειναν πάνω στο γραφείο μου. Κάπου ανάμεσά τους κρύφτηκαν φάκελοι με αντίγραφα από τις τελευταίες βαθμολογίες που παρέδωσα και τα θέματα των εξετάσεων. Θα αφιέρωνα κάποιο πρωινό στη συνήθη αρχειοθέτησή τους σε –ακαθόριστο, οπωσδήποτε όμως μελλοντικό- εύθετο χρόνο.

Μερικά εξάλλου ήταν ακόμη στις έγχρωμες νάιλον θήκες τους για να μπορώ να ξεχωρίζω το κάθε μάθημα, όταν έφευγα βιαστικά συνήθως για το σχολείο. Χωμένες –ή μάλλον καταχωνιασμένες− σ’ αυτό το χαρτομάνι θ’ ανακάλυπτα αργότερα και παλιές ή πιο πρόσφατες φωτογραφίες (γλυκιά έκπληξη, σαν τα ξεχασμένα λεφτά σε τσάντα που έχεις καιρό να χρησιμοποιήσεις).

Σήμερα όμως πόνεσα.

Πέρασε ο καιρός με διαρκείς αναβολές και η απόφαση για συμμάζεμα γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Μέχρι που ένα χρόνο μετά, τέλη Μαΐου 2016, άρχισε η περιπέτεια του εγκεφαλικού. Νοσοκομείο. Αποκατάσταση. Τότε άρχισε μια καινούργια αγωνία. Θα έπρεπε τώρα να θυμηθώ και να καθοδηγήσω σωστά τους δικούς μου (στον αδελφό μου κα τη νύφη μου) πού βρίσκονται τα διάφορα προσωπικά μου έγγραφα, το βιβλιάριο, η ταυτότητα κ.λπ. Τον Οκτώβρη του 2018 άρχισε η προετοιμασία της επιστροφής στο σπίτι μου από το κέντρο αποκατάστασης. Ήξερα πια ότι δεν θα πείραζαν τα χαρτιά μου, αλλά έπρεπε τώρα να μπει το ειδικό κρεββάτι κι επομένως να μετακινηθεί το γραφείο μου στο σαλόνι με την ανάλογη αναδιαρρύθμιση. Κάπως έτσι μπήκα με καρότσι σ’ ένα σπίτι που δε γνώριζα πια, με σφιγμένο το λαιμό. Άρχιζε νέα μάχη.

Με ανακούφιση κατάλαβα ότι απείραχτα τα χαρτιά του σχολείου περίμεναν στοιβαγμένα σ’ ένα αποθηκάκι. Μια ανομολόγητη ανησυχία καταλάγιασε.

Σήμερα όμως πόνεσα.

Αραιά και πού σκεφτόμουν το αποθηκευμένο μου παρελθόν. Τι θα τις έκανα όλες αυτές τις σημειώσεις και τα σχεδιαγράμματα; Σύντομα όμως η σκέψη καταχωνιαζόταν. Εξάλλου δεν τα έβλεπα κάθε μέρα μπροστά μου. Μου αρκούσαν οι επαναλαμβανόμενοι εφιάλτες μιας επαπειλούμενης έναρξης μιας νέας σχολικής χρονιάς: σε ποιο σχολείο; Με ποιους συναδέλφους; Με τι παιδιά; Ποια μαθήματα; Θα ετοιμαστεί έγκαιρα η απαραίτητη γραφειοκρατία; Σταθερός επίλογος, γλυκόπικρος, στα αγχωτικά αυτά όνειρα: Μα τι κάθεσαι και σκέφτεσαι, αφού έχεις βγει στη σύνταξη.

Σήμερα όμως πόνεσα.

Το αποθηκάκι είναι στην πραγματικότητα ένας μικρός χώρος ανάμεσα στο δωμάτιο της Μαΐας, της αξιαγάπητης γυναίκας που με βοηθάει να εξακολουθώ να υπάρχω, και το πίσω μπαλκόνι. Όταν βρέχει, το χρησιμοποιεί σαν καπνιστήριο, για να μη με ενοχλεί το τσιγάρο της. Σήμερα λοιπόν με ρώτησε τι είναι όλα αυτά τα χαρτιά κι αν τα χρειάζομαι. Η απάντηση ήρθε εύκολα κι αυθόρμητα: όχι, είναι μάλλον για πέταμα. Άρχισε να μου φέρνει ένα ένα τα πάκα με τα φωτοαντίγραφα και τις σημειώσεις και να τα ξεφυλλίζει ώστε να ελέγξω και να εγκρίνω την καταστροφή τους. Αυτό το ταξίδι στο παρελθόν, σε μαθήματα, σχολεία, νεανικά πρόσωπα κράτησε πάνω από δύο ώρες. Όταν τελείωσε, νόμιζα ότι θα νιώσω ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου. Αλλά όχι. Μαζί με τα χαρτιά πετάχτηκαν και σαράντα χρόνια δουλειάς και πάθους. Πάθος και πάθος.

Σήμερα πόνεσα πολύ.