Ανακαλύψεις

      Ένα από τα πολλά στάδια, που πέρασα –κι ακόμα περνάω- κατά τη μετάβαση προς τη νέα φάση της ζωής μου και την αποδοχή της, ήταν το στάδιο των ανακαλύψεων.  Όχι κάποιας επιστημονικής ανακάλυψης, προφανώς. Πράγματα, στοιχεία κι ανθρώπινοι χαρακτήρες, που ήξερα εγκεφαλικά ή από ένστικτο ότι υπήρχαν, και μάλιστα αντικειμενικά, ανεξάρτητα από μένα και την αρρώστια μου, φανερώνονταν τώρα μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου. Είπα πολλές φορές στον εαυτό μου: πώς δεν τα έβλεπες τόσον καιρό; Γι’ αυτό κυριολεκτώ, όταν μιλάω για ανα-καλύψεις. Δεν ήταν αποκαλύψεις, γιατί δεν ήταν μυστικά. Είναι αυτές οι απειροελάχιστες φευγαλέες στιγμές που γίνεσαι νήπιο και αποσβολωμένος κοιτάς έκθαμβος τον κόσμο.

Ανακάλυπτα ένα νέο κόσμο. Ένα νέο εαυτό. Μια νέα σχέση με τον κόσμο αυτό, έμψυχο κι άψυχο. Νέα σχέση με το σώμα μου, με το μυαλό μου. Χρειαζόμουν πολλή δουλειά. Πόση; Κι άλλη. Λίγη ακόμα. Κι άλλη. Βρίσκομαι ακόμη στους πρόποδες του βουνού. Μέχρι να χωνέψω δεν έχει τελειωμό αυτό το project.

      Φέρνω μερικά παραδείγματα. Ξεκινώντας από ένα ασήμαντο.

      Στις πρώτες μέρες μου στο κέντρο είχα ακόμη ορό. Μου τον έβαζαν εναλλάξ και στα δυο χέρια, ώστε τα τρυπήματα κι οι μελανιές να ισομοιράζονται (αμυδρά ίχνη τους έμειναν σαν ξεφτισμένα παράσημα). Απλώς, όταν ο ορός ήταν στο άρρωστο αριστερό χέρι, δυσκόλευε πολύ η εργοθεραπεία, που έτσι κι αλλιώς ήταν επώδυνη. Ας έχει. Ένα βράδυ δεν μου κολλούσε ο ύπνος. Σε λίγο με έπιασε μια φαγούρα εκνευριστική, που γινόταν χειρότερη όταν ανακάλυψα ότι δεν μπορούσα να ξυστώ. Λίγο αργότερα μπήκαν στο σωμάτιο οι δυο νυκτερινοί νοσηλευτές και με βρήκαν να τρίβω, σχεδόν μανιωδώς, το δεξί μου χέρι στα κάγκελα του κρεβατιού. Πέρασαν τη νύχτα εναλλασσόμενοι να με ανακουφίζουν με κρέμα σώματος. Το πρωί ο γιατρός μού άλλαξε τον ορό ως υπεύθυνο για τη μικρή αναφυλαξία.

    Σας πληροφορώ ότι δεν την ένιωσα καθόλου μικρή. Αντίθετα, ένιωσα ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη για την υπομονή και τη φροντίδα των δυο νοσηλευτών, που έγιναν φίλοι μου και τους αναφέρω ξανά σε άλλη αφορμή.

     Έκτοτε όμως ξέρω πολύ καλά πως, αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα και η παραμικρή φαγούρα, το μυαλό κολλάει σ’ αυτή τη μικροενόχληση που έχει την τάση να γιγαντώνεται, αν το παίξω κυρία και αδιάφορη. Κάποιο πλαστικό ροπαλάκι που καταλήγει σε χέρι, αγορασμένο για πλάκα κάποιες Απόκριες, αξιοποιείται τώρα δεόντως.

        Ένας ξάδελφος έσπασε πρόσφατα το πόδι του και του το έβαλαν σε γύψο. Μόλις του ανέφερα το «πρόβλημα» της φαγούρας, κατάλαβε αμέσως τι εννοούσα.