Homo erectus

Τον πρώτο καιρό, μετά το εγκεφαλικό, δεν είχα πολυκαταλάβει τι έγινε και ποια ήταν η κατάστασή μου. Πολύς εκνευρισμός κάθε φορά που με χαστούκιζε η ανημπόρια μου ή η τεχνοκρατική αντίληψη και η ασύνειδη έπαρση των νεαρών ειδικευόμενων γιατρών, πολύ αισθητή σε μένα και, ευτυχώς, την έμπειρη επικεφαλής τους, που έβλεπε μπροστά της το όλον του ανθρώπου που ασθενούσε. Η νύφη μου, πάντα παρούσα και καλόβολη, κατάφερνε διαρκώς να με ηρεμήσει ή να με προσγειώσει στην πραγματικότητα. Ο αδελφός μου, κάθε βραδάκι μετά τη δουλειά του, ερχόταν να τακτοποιήσει πρακτικά ζητήματα και να υποστεί με υπομονή και επιχειρήματα τα συνεχή μου παράπονα.

Ζώντας βυθισμένη στην ακινησία του κρεβατιού δεν έπαιρνα είδηση το τι είδους προβλήματα δημιουργούσα στην οικογένειά τους. Μόνο τα μικρά ανίψια, που ήταν πάνω στην τρέλα της πρώτης εφηβείας, με ανησυχούσαν, γιατί φόρτωνα τη μητέρα τους έναν ακόμη μπελά. Ωστόσο, μετά το πρώτο σοκ, με κάποια ενημέρωση από το νοσοκομείο κι αρκετό ψάξιμο, βρέθηκε το κέντρο αποκατάστασης για την επόμενη φάση της προσπάθειας.

Ο αγώνας μεταφέρθηκε σε άλλο γήπεδο. Άλλοι προπονητές, άλλοι συμπαίκτες, άλλες δυσκολίες. Προσπάθησα γρήγορα να κατατοπιστώ για τους κανόνες του παιχνιδιού. Δεν το κατάφερνα πάντα. Με τον καιρό θα θυμηθώ διάφορες στιγμιότυπα. Έχει πολύ υλικό η ιστορία, για γέλια, για νεύρα, για εκπλήξεις, για κλάματα.

Δυστυχώς για σας, θ’ αρχίσω από ένα στιγμιότυπο με κλάματα. Είχα κλάψει σε αρκετές περιστάσεις που ο πόνος με ξεπερνούσε. Μη ξεχνάμε ότι από τα τέλη Μαΐου, που έπαθα το εγκεφαλικό, μέχρι την είσοδό μου στο γυμναστήριο του κέντρου ήμουν κλινήρης. Όλες μου οι μετακινήσεις γίνονταν είτε με αμαξίδιο είτε με φορείο. Όλοι οι μύες του σώματός μου είχαν μείνει άεργοι. Να είναι καλά οι τραυματιοφορείς και οι νοσηλεύτριες.

Τέλος πάντων τη δεύτερη μέρα στο κέντρο αποκατάστασης, όταν ακόμη δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς θα έκανα εκεί, μου ανακοίνωσαν ότι θα με κατέβαζαν στο γυμναστήριο για τις πρώτες μετρήσεις από την επικεφαλής των φυσιοθεραπευτών. Πράγμα που έγινε. Με κατέβασαν, με ξάπλωσαν σ’ ένα από τα ειδικά κρεβάτια, έγιναν κάποιες πρώτες μετρήσεις και μετά ανέλαβε ένας φυσιοθεραπευτής τις πρώτες ασκήσεις, που ήταν μεν διερευνητικές αλλά κι ένα χαλαρό ζέσταμα. Μετά από δυο μέρες είχα καταλάβει πια ότι θα συνεργαζόμουν καθημερινά με τον ίδιο θεραπευτή, που θα γινόταν και φίλος. Μου έβαλαν νάρθηκα στο πόδι στο γυμναστήριο και ο Γιώργος με σήκωσε όρθια μπροστά σ’ έναν ειδικό καθρέφτη με τετραγωνάκια. Μου εξήγησε μετά πως έτσι θα έβλεπα και θα καταλάβαινα καλύτερα τη στάση του σώματός μου.

Εκείνη την ημέρα ξέσπασα στο χειρότερο κλάμα του μήνα. Μέσα στο γυμναστήριο μπροστά σ’ όλους τους ασθενείς. Δεν έβλεπα ακόμη ότι είναι συμπαίκτες μου, ορισμένοι μάλιστα σε δεινότερη κατάσταση. Προσπαθούσα να κρυφτώ πίσω από τον Γιώργο και με λυγμούς τού ζητούσα να με βγάλει έξω. Ανήσυχος μου έκανε τη χάρη.

Του εξήγησα ότι δεν πονούσα πουθενά. Του είπα ότι όντως δεν ήθελα τον καθρέφτη απέναντί μου –ποτέ δεν μου άρεσαν οι καθρέφτες. Το σοκ όμως, που μου προκάλεσε αυτό το ξέσπασμα, οφειλόταν σε κάτι άλλο. Ξαφνικά έβλεπα τον εαυτό μου όρθιο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν φανταζόμουν ότι θα κοιτούσα τον κόσμο από όρθια στάση.

Δεν ήταν κλάματα οδύνης. Ήταν κλάματα ξαφνιάσματος. Κατάπληξης. Οδυνηρής κατάπληξης. Αλλά κατάπληξης.