Αφιερωμένο σε Μ. Π-Κ. Π.

Στο βυθό ενός μεγάλου πόνου, όπου κυριαρχεί ο ζόφος του αδιέξοδου και η αίσθηση του τέλους αγγίζει τη βεβαιότητα, αχνοφέγγει μια παρηγοριά: η αίσθηση του πόνου, αυτή ακριβώς, αποτελεί ένδειξη ζωής. Εφόσον τα αισθήματα λειτουργούν ακόμη, εφόσον τα συναισθήματα πληγώνουν ακόμη, αυτά τα ίδια υποδεικνύουν ζωή. Όχι κατάλοιπο ζωής, αλλά σπόρο ζωής.
Και όσο μεγαλύτερη είναι η ένταση, όσο μεγαλύτερη είναι η ποικιλία των συναισθημάτων που προκαλούν οι πληγές του βίου, τόσο βαθύτερη είναι η κατάφαση στη ζωή, τόσο πιο πολύπλευρος, τόσο πλουσιότερος είναι ο τρόπος βίωσης της ζωής. Ο πόνος της απώλειας, η απελπισία του αποχωρισμού, η πίκρα της στέρησης, η θλίψη της μοναξιάς, ο θυμός της αδικίας, η ντροπή της αποτυχίας, η απόγνωση της απόρριψης είναι δείγματα της ζωής που γευτήκαμε, αλλά και συνεχίζουμε να διεκδικούμε, γιατί εξακολουθούμε να νιώθουμε τις εκδορές τους.
Είμαστε ακόμη ζωντανοί.