Στην εποχή της έντασης

Να ξεκινάς κάθε μέρα για το σχολείο αρκετά νωρίτερα, γιατί τα παιδιά δεν έχουν ακόμη παραλάβει τα σχολικά εγχειρίδια (σε τρία από τα επτά αντικείμενα που διδάσκεις) και πρέπει να τους βγάλεις τις απαραίτητες φωτοτυπίες. Να φτάνεις στο σχολείο και να μην προλαβαίνεις να πεις την καλημέρα σου, γιατί πρέπει επειγόντως να σταλούν το τάδε και το δείνα e-mail που απαιτούν το Γραφείο Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ή το Υπουργείο, αλλά δεν υπάρχει γραμματέας στη σχολική μονάδα και ο καθηγητής της Πληροφορικής τρέχει και, φυσικά, δεν προλαβαίνει τα πάντα. Ας μπορούσες τουλάχιστον να πεις ότι η εισαγωγή της τεχνολογίας στη διοίκηση της εκπαίδευσης απλοποίησε κάποιες διαδικασίες! Κάθε άλλο. Όλα όσα κάναμε παλιά εγγράφως (εννοώ: χειρόγραφα), τώρα γίνονται και ηλεκτρονικά, με αποτέλεσμα τα γραφειοκρατικά καθήκοντα να πολλαπλασιάζονται αντί να μειώνονται! Να προχωράει κούτσα-κούτσα η σχολική σου μέρα και να προσπαθείς να γνωριστείς με τα νέα παιδιά με τα οποία θα συνεργαστείς εφέτος και να μαθαίνεις ότι το αυριανό πρόγραμμα δεν ισχύει, γιατί κάποιοι συνάδελφοί σου μετακινούνται σε άλλες σχολικές μονάδες λόγω προσωρινής τοποθέτησης ή εξαιτίας λανθασμένων εκτιμήσεων στις αρχικές τοποθετήσεις ή κατόπιν ενστάσεων κατά των οριστικών τοποθετήσεων. Να υποχρεώνεσαι σε νέα κατανομή των διδασκομένων αντικειμένων μεταξύ των εκπαιδευτικών που διδάσκουν τα αντικείμενα του κλάδου σου, επειδή στις αρχές του Οκτωβρίου γίνονται ακόμη μετακινήσεις διδασκόντων στις σχολικές μονάδες. Να χτυπάει κόκκινο το θερμόμετρο του εκνευρισμού μεταξύ των συναδέλφων με καθημερινές γκρίνιες, παρεξηγήσεις, παράπονα, εγωισμούς και μονομερείς διεκδικήσεις, αφού η απόλυτη ρευστότητα, η διαρκής ανασφάλεια και οι συνεχείς αλλαγές είναι το μόνο σταθερό στίγμα της παιδευτικής διαδικασίας που υποτίθεται ότι ξεκινά με την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Να μαθαίνεις ότι ούτε οι διευθυντές των σχολικών μονάδων στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, όπου υπηρετείς, θα παραμείνουν σίγουρα στη θέση τους, μιας και «πέφτουν» οι πίνακες ορισμού τους λόγω σοβαρότατων παρατυπιών κατά τη διαδικασία επιλογής τους, που πραγματοποιήθηκε πριν 2-3 χρόνια και είχε από τότε καταγγελθεί, αλλά μόνο τώρα η δικαιοσύνη απεφάνθη. Να φεύγεις κάθε μέρα από το σχολείο και να μην έχεις μπορέσει ούτε για μια στιγμή να γευτείς τη χαρά και την ικανοποίηση από ένα επάγγελμα που διάλεξες επειδή το αγαπάς πολύ. Να φτάνεις στο σπίτι σου με συσσωρευμένο θυμό και να σκέφτεσαι την προετοιμασία της δουλειάς σου για την επόμενη μέρα με βαθιά απόγνωση, γιατί πριν καλά-καλά κλείσει ο πρώτος μήνας του σχολικού έτους σε ακυρώνει ήδη η εξάντληση.

Απαιτεί τελικά πολλή αγάπη, πολύ μεράκι, πολλή δύναμη και μια δόση μαζοχισμού το να θέλεις ακόμη να υπηρετείς στην ελληνική δημόσια εκπαίδευση!