Κρίση και ακρισία

Μια εποχή κρίσης είναι πάντα μια κρίσιμη δοκιμασία για την κρίση μας. Είναι η περίοδος που η ζωή μας κρίνεται από την κριτική μας ικανότητα. Αν οι κρίσεις μας δεν είναι παρά επικρίσεις για τους άλλους και τις ευθύνες τους, δεν μπορούμε να περιμένουμε από κανένα κάποια ανταπόκριση. Αν προκρίνουμε τις αδιάκριτες πληροφορίες από την έγκριτη γνώση, με ποιους αντέχουμε να συγκριθούμε; Πόσες ακόμα διευκρινίσεις χρειαζόμαστε ώστε ν’ αρχίσουμε να διακρίνουμε το εἶναι από το ἔχειν; Αν αδυνατούμε να κάνουμε ένα δειλό βήμα αυτοκριτικής για τις άπειρες, μικρές ή μεγάλες, διακρίσεις που επιτρέψαμε να γίνουν στο όνομά μας, είμαστε αξιοκατάκριτοι. Αν αγνοούμε αδιακρίτως τα ουσιαστικά αιτήματα των καιρών μας, το ενδιαφέρον μας για το μέλλον είναι βαθύτατα υποκριτικό. Τι θα βρούμε να αποκριθούμε στην παραπονεμένη κριτική των παιδιών μας; Ή μήπως θεωρούμε πως η ακρισία μας είναι τόσο δυσδιάκριτη; Η έγκριση δεν παραχωρείται με κριτήριο την ηλικία. Η ιστορία των ανθρώπων παραμένει ο μεγάλος μας κριτής!