Πολύτιμες διακριτικές παρουσίες

— Καλησπέρα. Τι γίνεται;

— Ε, όχι και τόσο καλά… Αλλά προτιμώ να μην το κουβεντιάσω τώρα.

— Είμαι εδώ. Το ξέρεις. Χτες το βράδυ, λοιπόν, ήμουν…

Κι εσύ το ξέρεις πως είναι εδώ. Ακόμα κι αν είναι 3 ή 1.500 χιλιόμετρα μακριά. Το ξέρεις πολύ καλά. Είναι εδώ, δίπλα σου. Χωρίς ανταλλάγματα.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν είναι καθόλου διαχυτικοί. Δεν ξεσπούν σε τρανταχτά γέλια, αλλά ούτε και θρηνολογούν. Δεν απλώνουν το χέρι να σ’ αγγίξουν σε κάθε δεύτερη φράση τους ούτε έχουν εύκολα τα φιλιά και τα χάδια. Ταυτόχρονα, είναι εκείνοι που αποφεύγουν κάποιες ταινίες που αφηγούνται πραγματικές ιστορίες, γιατί τους κάνουν να κλαίνε. Ωστόσο στις κρίσιμες στιγμές μοιάζουν ψύχραιμοι και ατάραχοι. Είναι οι άνθρωποι που, ενώ έχουν βαθιές πεποιθήσεις, δεν θα επιχειρήσουν ποτέ να επιβάλουν την άποψή τους. Αντίθετα, ακούν πολύ προσεκτικά τους συνομιλητές τους.

Αυτοί οι άνθρωποι, όταν σε ρωτούν τι κάνεις, περιμένουν ν’ ακούσουν και την απάντηση. Και ακούγοντάς την σε κοιτάζουν στα μάτια ν’ ακούσουν κι αυτά που δεν τους λες. Θα σ’ αφήσουν να μιλήσεις, όταν πνίγεσαι, και θα μιλήσουν, όταν θα πρέπει πια ν’ ακούσεις μερικά πράγματα. Ακόμα κι αν δείχνουν ν’ αλλάζουν θέμα συζήτησης, το κάνουν για να ικανοποιήσουν τη δική σου ανάγκη. Είναι οι άνθρωποι που θα σου ράψουν τη σχισμένη τσέπη, χωρίς να το ζητήσεις, μόνο και μόνο επειδή το χρειάζεσαι.

Αυτή η χαμηλόφωνη, σταθερή και συνεπής ισορροπία τους σε επαναφέρει στην τάξη σε στιγμές πανικού. Δίνει στις καταστάσεις τις πραγματικές τους διαστάσεις και ανοίγει προοπτικές στα αδιέξοδα.

Προπάντων, όμως, η διακριτικότητα και ο σεβασμός τους στην ατομικότητα, την ιδιωτικότητα ή και την ιδιαιτερότητά σου είναι που κάνει πολύτιμη τη διακριτική παρουσία τους δίπλα σου.

Μην κάνετε όμως το λάθος να πιστέψετε πως όλα αυτά σημαίνουν ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν πάθος. Διαθέτουν και πολύ μάλιστα! Μόνο που δεν το σπαταλούν σε φλύαρες και περιττές εκδηλώσεις.

Τέτοιες παρουσίες κάνουν εμένα δυνατή και τη ζωή μου πλούσια.

Αφιερώνω στις Ν.Β. και Έ.Κ.

Και μετά… απολαμβάνω τον αβίαστο σεβασμό της Ν. Βενετσάνου στην τέχνη της, τη διακριτικότητα της κιθάρας του Ν. Μαυρουδή και τη δύναμη της μουσικής να με συγχωρεί για τα πρωινά (και όχι μόνο) τσιγάρα μου, σαν μερικούς-μερικούς.