Ο Κριστόφ Κισλόφσκι (Krzysztof Kieślowski), ο πολύ πρόωρα χαμένος εξαιρετικός Πολωνός σκηνοθέτης και σεναριογράφος, έγινε γνωστός στο ευρύτερο κοινό κυρίως από τις ταινίες του Δεκάλογος, Η διπλή ζωή της Βερόνικα και την τριλογία Τρία χρώματα: Μπλε, Λευκό, Κόκκινο, στηριγμένη στους συμβολισμούς των χρωμάτων της γαλλικής σημαίας (ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη). Ένα κινηματογραφικό διαμάντι ήταν καθεμιά από αυτές τις ταινίες και είχαν την τύχη επιπλέον να επενδυθούν μουσικά από τον συμπατριώτη του σκηνοθέτη, τον Σμπίγκνιου Πράισνερ (Zbigniew Preisner).
Προσωπικά μου άρεσαν περισσότερο Η διπλή ζωή της Βερόνικα, με έξοχα τρυφερή την Ιρέν Ζακόμπ (Irène Jacob), και από την τριλογία των χρωμάτων η Μπλε ταινία, με εκφραστικότατα απόμακρη την Ζιλιέτ Μπινός (Juliette Binoche).
Στην Μπλε ταινία το θέμα είναι η ελευθερία, με κύρια εστίαση στη συναισθηματική ελευθερία. Διαπραγματεύεται τον τρόπο με τον οποίο η ηρωίδα επιχειρεί να διαχειριστεί την απώλεια του άντρα και της κόρης της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Την προσπάθειά της ν’ αποσυρθεί σε μια απομονωμένη ζωή, απαλλαγμένη από συναισθηματικούς δεσμούς και τις αντιδράσεις των ανθρώπων που την περιβάλλουν.
Περιττό να πούμε ότι οπτικά το χρώμα που κυριαρχεί είναι το κυανό. Σκούρο, σκοτεινό, άλλοτε αγκαλιάζει τις σκιές, άλλοτε αντιτίθεται σ’ ένα ψυχρό, αδιάφορο φως και άλλοτε παίζει με τις φωτεινές εκδοχές των πλούσιων αποχρώσεών του.
Το καταλυτικό στοιχείο, κατά τη γνώμη μου, σ’ αυτή την ταινία είναι η μουσική. Είναι από τις λιγοστές φορές που πραγματικά κυριολεκτεί κανείς όταν χρησιμοποιεί τον όρο «μουσική επένδυση». Όχι απλώς σχολιάζει, αλλά και συμπληρώνει την εικόνα. Επιπλέον εισέρχεται ευρηματικά στην υπόθεση, αφού ο νεκρός σύζυγος ήταν συνθέτης και η ηρωίδα πρέπει ν’ ασχοληθεί με τις παρτιτούρες του, όπου εκείνος δούλευε την ενορχήστρωση ενός έργου του για την ένωση της Ευρώπης.
Το αποκορύφωμα είναι ο ύμνος στην αγάπη, στηριγμένος σε φράσεις από την Προς Κορινθίους επιστολή του Παύλου, που ακούγονται ελληνικά από τη χορωδία.
Μια μουσική και μια ταινία. Από εκείνες που απαλλάσσουν από την προσπάθεια να εκφραστούν ψυχικές διαθέσεις με το λόγο, ο οποίος συχνά αποδεικνύεται κατώτερος των επιδιώξεών του και, κυρίως, των συναισθηματικών μας αναγκών.
Ευχαριστώ τον καλό φίλο και συνάδελφο α-Κενταύρου που, με την τελευταία του ανάρτηση, μου θύμισε ότι υπάρχουν αρκετοί τρόποι να πει κανείς κάποια πράγματα, είτε για την αγάπη (σ’ όλες της τις μορφές) είτε για τη θλίψη είτε και για τα δύο.
Δυνατή ταινία από όλες τις απόψεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μουσική ήταν εκπληκτική εκφράζοντας τη κάθε σκέψη το κάθε συναίσθημα το κάθε φως και τη κάθε σκιά της ταινίας με μοναδικό τρόπο!
Ωραία με έβαλες σε τριπάκι να την ξαναδώ!
Kαλή μου φίλη και συνάδελφος η αναφορά σε μένα με τιμά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ προβολή του video με τη μουσική ενισχύει τα επιχειρήματα μου για τον τρόπο που μπορεί να τοποθετείται κάποιος στο κοινωνικό φαινόμενο Θρησκεία.
Να σκεφτείς ότι η ανάρτηση είχε σαν αποτέλεσμα να χαρακτηριστώ κάπου ΖΗΛΩΤΗΣ!!!!!
Φιλη Υπατια,ελπιζω να μην ακουστω στριμμενος!Αλλα δεν με αγγιξαν ιδιαιτερα οι ταινιες του Κισλοφσκυ.Εχω δει τη διπλη ζωη της Βερονικα κ τη Μπλε η τη Λευκη[δε θυμαμαι ποια!]κ τις βρηκα πολυ ψυχρες κ απομακρες.Η Βερονικα δεν ηταν ασχημη κ η σεναριακη ιδεα ηταν πολυ ενδιαφερουσα.Αλλα κ παλι,δε ξερω,παρα ηταν συναισθηματικα αποστασιοποιημενες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενικα δεν εχω προβλημα με τις σινεφιλ ταινιες,αντιθετως,κ Ταρκοφσκυ βλεπω κ Γκονταρ κ Μπεργκμαν κ Τριερ με ευχαριστηση!
Απλα με τον συγκεκριμενο,εχω ενα θεμα!Διχως βεβαια να μπορω να κρινω τη καλλιτεχνικη του αξια η οποια ειναι αναγνωρισμενη κ αδιαμφισβητητη,αλλωστε κ να θελα να κανω κατι τετοιο,δε θα το μπορουσα!
ΥΓ η μουσικη που ακουγεται οταν εισερχεσαι στο μπλογκ ειναι εξαιρετικη.
Η αγάπη όλα τα σκεπάζει,η αγάπη όλα τα πιστεύει,η αγάπη όλα τα ελπίζει......
ΑπάντησηΔιαγραφήYπατία μου και α Κενταύρου
με τα ουσιαστικά θέματά σας αγγίζετε την ψυχή μου και το μυαλό μου !!
Η μπλέ ταινία μου άρεσε πολύ (αυτό με την χορωδία ομολογώ δεν το θυμόμουν) πράγματι χωρίς την μουσική δεν νομίζω να είχε νόημα !
απλά έχετε ...την αγάπη μου !!!
(Αστερισμούλι μου μη μου στεναχωριέσαι ..όποιος βαρυέται να διαβάσει αυτά που γράφεις ή δεν μπορεί να καταλάβει...έ κακό του κεφαλιού του )
roundel,
ΑπάντησηΔιαγραφήΈδωσες σε δυο φράσεις την αξία της ταινίας. Δεν γινόταν όμως να κάνω τόσο λακωνική ανάρτηση ;)
Πάντως, είναι ωραίο να επιστρέφουμε σε πράγματα που κάποια στιγμή μάς συγκίνησαν. Ανακαλύπτουμε συνήθως κι άλλα αξιόλογα στοιχεία τους.
α-Κενταύρου,
Όπως λέει και το ξωτικό, "μη μου στενοχωριέσαι"! Ήσουν σαφής και στην ανάρτηση και στις απαντήσεις των σχολίων. Εσύ μιλούσες για την πολιτισμική προσφορά των θρησκειών, που κανείς δεν μπορεί να την αγνοήσει, ανεξάρτητα από τις ιδέες που πρεσβεύει ή την όποια κριτική μπορεί δικαίως να ασκήσει σ' όσους τις χρησιμοποίησαν για ίδιον όφελος!
celin,
Ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του ο καθένας μας διαμορφώνει τα γούστα του. Άνετα μπορώ να αναγνωρίσω την αξία ενός καλλιτέχνη και παράλληλα να δηλώσω ότι δεν μου ταιριάζει, δεν με συγκινεί. Επομένως, μην απολογείσαι.
Η αλήθεια είναι ότι, κατά τη γνώμη μου, ο Κισλόφσκι κρατάει μάλλον μια απόσταση από τα έργα του. Αυτό όμως εμένα μου ταιριάζει, γιατί έτσι δεν αφήνει τα θέματά του να κατρακυλήσουν στο μελό.
Γενικά, οι κεντροευρωπαίοι δημιουργοί (εδώ μιλώ και για συγγραφείς), όπως Πολωνοί, Τσέχοι, δίνουν την εντύπωση της εγκεφαλικότητας. Κρύβουν όμως βαθιά ευαισθησία! Έχεις διαβάσει Bohumil Hrabal; Στον συνιστώ.
ξωτικό μου,
Παίξαμε με τον α Κενταύρου ένα περίεργο πιγκ πογκ, απρογραμμάτιστο και τυχαίο. Η συγκυρία το έφερε να συμπέσει ο δικός του προβληματισμός με τη γενικότερη ψυχολογική μου διάθεση. Για το σκορ μη ρωτήσεις. Προσωπικά μου αρέσει να παίζω πιγκ πογκ χωρίς να κρατάω σκορ. Μόνο για τη χαρά του παιχνιδιού. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Τη χορωδία πιθανόν να μην τη θυμάσαι, γιατί αξιοποιείται στο τέλος της ταινίας, όπου δίνεται υποτίθεται η τελική μορφή στο έργο του νεκρού συνθέτη. Εντωμεταξύ όμως η μουσική της είναι το βασικό θέμα που έρχεται και επανέρχεται σε διάφορες εκδοχές στη διάρκεια της ταινίας.
Τη δική μου την αγάπη το ξέρεις ότι την έχεις!
celin,
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάρηκα που πρόσεξες τη μουσική και ακόμη περισσότερο που σου άρεσε! Όπως είχα πει και στο Φτερό τις προάλλες, θα μιλήσω εν καιρώ για τον καλλιτέχνη που τη δημιούργησε.
Δεν έχω δει τις ταινίες του, μόνο στιγμιότυπα ψάχνοντας τη μουσική του Preisner η οποία είναι κορυφαία! Μου αρέσει ιδιαίτερα το χορωδιακό από τη μπλε ταινία. Η χορωδία και γενικότερα η ανθρώπινη φωνή μπορεί να μεταφέρει με αμεσότητα πολύ δυνατά συναισθήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ξημέρωμα Ιπατία μου
Και 'γω πολλές φορές κάπως έτσι αισθάνομαι, σε όλες τις αποχρώσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ναι, υπάρχουν πολλοί τρόποι να εκφράσει κάποιος όσα νιώθει, η μουσική ή η σιωπή είναι πάντα εκεί, για να μοιράζονται μαζί μας όλα όσα οι λέξεις μας δεν μπορούν να πουν.
Πολύχρονη Υπατιούλα μας! (OOOOOOOOOO) και χαρούμενη, όσο γίνεται, όσο σου αξίζει, και είναι πολύ αυτό. Ή όπως είχες πει σε ένα άλλο σχόλιο, χρόνια όσα θες και όπως τα θες.
Δεν ξέρω πόσο μακριά είμαι από την ημέρα, καρκινάκι δεν είσαι; Το θυμήθηκα, κοίταξα και λέω, κάπου πρόσφατα θα ήταν.
Φιλιά πολλά :)) CcCcC
Margo μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν σου βρεθεί χρόνος, αξίζει να τις δεις αυτές τις δυο ταινίες. Και την "κόκκινη" ακόμα, γιατί η "λευκή" μοιάζει λίγο πιο ψυχρή, όπως λέει και ο celin. Σε όλες όμως θα απολαύσεις τη μουσική του Preisner!!!
Φτερούλι αγαπημένο,
...και πάντα βρίσκουμε τρόπους να κουμαντάρουμε τη θλίψη μας, ε; :)
Εσύ, παιδάκι μου, ή τις αναρτήσεις μου θα μετράς ή τα χρόνια μου ;)
Πενθήμερο είναι το περιθώριο για τις ευχές και στο τσακ πρόλαβες. Όχι, θα σου ξέφευγε τίποτε εσένα!
Ευχαριστώ, είπα; Δεν είπα!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΩΩ !!!
Ήρθα από το ξωτικό.. Ξεχωριστός ο Κισλόφσκι.. Η μπλε ταινία μου άρεσε πολύ..
ΑπάντησηΔιαγραφήέχουμε δει όλες τις ταινίες του πρόωρα χαμένου σκηνοθέτη και έχουμε όλα τα soundrack του Πράισνερ καθώς και το Requiem του. Άρα αντιλαμβάνεσαι, ότι είμαστε φαν και των δυο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλιστα η μεγάλη μας κόρη έχει μεγαλώσει με αυτές τις μουσικές και συχνά σαν πιτσιρίκι έπαιρνε πόζα στη μέση του σαλονιού να μας "τραγουδά" τις μελωδίες ειδικά από τη "διπλή ζωή της Βερόνικα" .
Ξεχωρίζω και γω τις δυο ταινίες που λες και μάλιστα θυμάμαι να φεύγουμε από την αίθουσα με την αίσθηση της πληρότητας αν και μετά με συζήτηση αποκρυπτογραφήσαμε τον συμβολισμό των ταινιών.
πολύ καλό το αφιέρωμα σου
καλό βράδυ
Roadartist,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλωσόρισες! Χαίρομαι πολύ που έχουμε κοινά γούστα!
logia,
Μ' αρέσει ο πληθυντικός που χρησιμοποιείς. Βγάζει ένα αυθόρμητα ζεστό αίσθημα της οικογενειακής κοινότητας!
Αν η μεγάλη σου κόρη είναι η Νεφέλη, δεν απορώ που έγινε μουσικός...
Έχεις δίκιο για τις ταινίες. Είναι από αυτές τις σπάνιες που προσφέρουν όχι μόνο απόλαυση και πληρότητα την ώρα της θέασης, αλλά και τροφή για συζήτηση και προβληματισμό που σε ακολουθεί αρκετά αργότερα.
Καλή και δημιουργική μέρα σου εύχομαι
Υπέροχες ταινίες και οι τέσσερις!! Μια μικρή προτίμηση την έχω στην μπλε κι εγώ, εξαιρετική!! Σε ευχαριστώ που μου τις θύμισες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνεράιδα, Συμφωνούμε λοιπόν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια που τα θερινά τα σινεμά όσο πάνε και λιγοστεύουν και σπάνια φέρνουν πια επαναλήψεις καλών ταινιών, είπα να θυμηθώ μερικές. Αυτή μου ταίριαζε και λόγω φάσης.
Απολαυστική ανάρτηση για μια πολυαγαπημένη ταινία. Κι εμένα μου αρέσουν οι ταινίες του Κισλόφσκι, αν κι εγώ τον βρίσκω κάπως αποστασιοποιημένο από τις ιστορίες του. Εμένα δεν με ενοχλεί το μελό, όταν βέβαια έχει λόγο ύπαρξης. Λειτουργεί καθαρτικά στο συναίσθημά μου. Ρίχνω ένα χορταστικό κλάμα κι αποφορτίζομαι. Πάντως από την τριλογία των χρωμάτων αγαπώ την Μπλε αλλά μου άρεσε ιδιαίτερα και η Λευκή ταινία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τις μουσικές του Preisner δεν υπάρχουν λόγια. Πέρα από τον σημαντικό ρόλο που παίζουν στις ταινίες, είναι ταυτόχρονα και αυθύπαρκτες.
Κάτι γενέθλια ακούω... λίγο πριν, λίγο μετά; Όπως και να 'χει, χρόνος είναι και προχωρά, χρόνια είναι και περνούν, ας είναι όσα και όπως πρέπει. ;)