Η φωτογραφία από εδώ
Πριν από καμιά δεκαριά μέρες απόλαυσα εκστατική τις φωτογραφίες 6-10 σ’ άλλη μια πετυχημένη ανάρτηση της Margo. Ζώντας μέχρι τώρα πάντα σε αστικό κέντρο, η επαφή μου με τη φύση είναι κάτι που απολαμβάνω σπάνια και με ελάχιστη γνώση. Έτσι μου φάνηκε φυσικό να μην αναγνωρίσω τα λουλούδια της φραγκοσυκιάς και η ντελικάτη ομορφιά τους με απορρόφησε τόσο που να μην παρατηρήσω το υπόλοιπο φυτό!
Οι φωτογραφίες αυτές ανέσυραν από το παρελθόν την πρώτη μου πραγματική εμπειρία από αυτό το φυτό, σήμα κατατεθέν σε άνυδρες περιοχές της χώρας μας.
Στα παιδικά μου μάτια τα καλοκαίρια οι φραγκοσυκιές φάνταζαν πάντα σαν άλλος ένας κάκτος που έπρεπε ν’ αποφεύγω. Μέχρι που η μητέρα μου σε κάποια ανύποπτη στιγμή ανέφερε το πόσο της άρεσαν οι καρποί αυτού του φυτού, που εγώ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι καν καρποφορεί!
Πέρασαν μερικά χρόνια και ένα καλοκαίρι βρεθήκαμε στον Πόρο. Όταν ήμουν μικρή, μου άρεσε να περιπλανιέμαι και να προσποιούμαι ότι χάθηκα. (Όταν μεγάλωσα, χανόμουν πραγματικά και δεν μου άρεσε καθόλου!). Τέλος πάντων, σε μια μοναχική εξερεύνηση εκεί, στο μικρό νησί του Σαρωνικού, βρέθηκα μπροστά σε μια φραγκοσυκιά φορτωμένη με τους κίτρινους, σχεδόν κόκκινους καρπούς της. Ήταν απόμερα από δρόμους και μονοπάτια και μάλλον γι’ αυτό είχε ακόμη τους θησαυρούς της. Πάντως εγώ έτσι τους είδα, γιατί αποφάσισα ότι θα πρόσφερα στη μητέρα μου ένα απρόσμενο δώρο! Έπιασα λοιπόν και έκοψα καμιά δεκαριά. Κυριολεκτώ: έπιασα τους ίδιους τους καρπούς και όχι κάποιο μέσο για να τους κρατήσω! Και τους μετέφερα μέχρι το ξενοδοχείο στις φούχτες μου! Μέχρι να φτάσω και μέχρι να εντοπίσω τη μητέρα μου, τα μάτια μου είχαν βουρκώσει. Αλλά ήμουν πολύ πεισματάρα, για να εγκαταλείψω το δώρο μου και –προκαταβολικά– πολύ περήφανη για τη χαρά που θα διάβαζα στο βλέμμα της όταν θα της το πρόσφερα.
Περιττό να σας πω ότι δεν ήταν χαρά αυτό που είδα στα μάτια της όταν με πρωταντίκρισε, αλλά ανησυχία, για να μην πω πανικός. Εξίσου περιττή είναι και η αναφορά στην επόμενη μία ώρα που πέρασα με τις παλάμες απλωμένες ικετευτικά στο τσιμπιδάκι της μαμάς.
Πολλά χρόνια αργότερα, όταν εκείνη δεν ήταν πια κοντά μου, γεύτηκα κι εγώ για πρώτη φορά παγωμένα φραγκόσυκα.
Εν τω μεταξύ, είχα τρυπηθεί πάμπολλες φορές από αγκάθια άλλα, μέχρι να γευτώ αντίστοιχα γλυκούς καρπούς –κι ας είχαν τα κουκουτσάκια τους!
Πολύ όμορφη εικόνα. Πολύ νοσταλγική και τρυφερή. Συγκινητική!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ γλυκός καρπός του κάκτου !!! Μοναδική απόδοση χίλιων συναισθημάτων τυχερές μάνα και κόρη !!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε φιλώ μου έλειψες !!!
Σου άρεσε να χάνεσαι αλλά και να εξερευνάς,
ΑπάντησηΔιαγραφήέπιασες με γυμνά χέρια τα φραγκόσυκα!!!!!!
παρόλα αυτά δεν μίλησες μιλιά μέχρι να μαζέψεις αρκετά!!!!!
και όλη η ανάμνηση γίνεται γλυκιά θύμηση.. ε με συγκίνησες βρε Ιπατία μου το "δεν είναι πια κοντά μου" με πόνεσε πιο πολύ από τ' αγκάθια..
Προσπερνώ τα φραγκόσυκα και πάω στο θέμα της έκθεσης: γιατί ορισμένοι γλυκοί καρποί τρυπάνε; Και υποερώτημα: αξίζει να τρυπηθούμε για να τους γευτούμε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια πες...:)
Υγ έφερα τσιμπιδάκι, φέρε χέρι χιχι :))
Καλησπέρααααααααααα!!
Χριστόφορε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια που δεν μπορώ να ξεφύγω από τη συννεφιά του εδώ και τώρα τρέχοντας σ' ένα Διάδρομο, καταφεύγω στο πριν για παρηγοριά. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Marilise,
Καλώς σας ξαναβρίσκω κι εγώ. Είδες οι αντιθέσεις καμιά φορά...
Margo μου,
Ειλικρινά ήσουν η αφορμή αυτής της θύμησης. Αλλά μη βάζεις και πολλά θαυμαστικά. Το πείσμα και η στοχοπροσήλωσή μου άγγιζε (κι αγγίζει ακόμα συχνά) τα όρια της βλακείας! Φαίνεται όμως ότι το καμουφλάρισα αρκετά στην ανάρτηση!
Όσο για το τελευταίο, ναι, πονάει το να ξέρεις ότι δεν μπορείς να ξαναπείς κάποιες λέξεις!
Φτερό-get to the point-στον άνεμο,
Οι γλυκοί καρποί που ξέρω εγώ τρυπάνε από φόβο και, άρα, για άμυνα. Όμως, ναι, βέβαια, ασφαλώς, σίγουρα, οπωσδήποτε και άλλα συνώνυμα, αξίζει να τρυπηθούμε για να τους γευτούμε. Δεν είναι μόνο η γλύκα τους που αξίζει. Είναι κυρίως η διάρκεια της γεύσης τους ;)
Έφερες τσιμπιδάκι, φέρνω καρδιά :):)
Στέγνωσε η μπουγάδα σου;
Καλησπερούδια κι από μένα!
Εγώ ήρθα με χαρτομάντιλα. Τι έξυπνος συλλογισμός αυτός με τη καρδιά και το τσιμπιδάκι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις μερικές φορές τους ζηλεύω τους κάκτους, έχουν ένα υπερβολικό τρόπο να προστατεύονται.
Επίσης προσφάτως έκανα μια απόπειρα να φυτέψω λίγους στην αυλή μπας και υιοθετήσω λίγο από τη συμπεριφορά τους, το αποτέλεσμα ήταν να πεθάνουν οι μισοί, γιατί μη με ρωτήσεις δε κατάλαβα.
roundel,
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί, καλέ, με χαρτομάντιλα; Η ανάμνηση γλυκιά γεύση μου άφησε.
Όσο για την καρδιά και το τσιμπιδάκι, η ερώτηση του Φτερού προκάλεσε αυτή την απάντηση! Το 'χει αυτό!
Από κηπουρική, όπως καταλαβαίνεις και από την ανάρτηση, δεν σκαμπάζω πολλά, κι ας απολαμβάνω το θέαμα φυτών και λουλουδιών. Ίσως να έπαιξε ρόλο η πλευρά της αυλής όπου φύτεψες τους κάκτους. Ελπίζω να ξαναμπεί εδώ η Margo, που μάλλον έχει μαγικά χέρια! Εκείνη θα μπορούσε να σε διαφωτίσει. Μέχρι και test αναγνώρισης φυτών μας έχει βάλει και περιττό να σου πω ότι θα "πάτωνα" αν απαντούσα ;)
χαχαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά και γω μη νομίζεις τώρα μαθαίνω! Άλλαξα θέση στους κάκτους φαίνονται καλύτερα εκείνοι που έμειναν. Τα χαρτομάντιλα τα έφερα γιατί συγκινήθηκα :)