Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Πώς;

Όταν ο χρόνος ακινητοποιείται… Όταν η στιγμή παγώνει μες στο κατακαλόκαιρο και συμπυκνώνει μια ζωή, δυο ζωές, τέσσερις ζωές, άπειρες ζωές, που πλούτισε με το άγγιγμά της η ύπαρξη και ματώνει η απουσία… Όταν η μαύρη τρύπα του είναι ρουφάει αδυσώπητα το πριν και στρεβλώνει το μετά… Όταν το κενό στο χώρο γίνεται χειροπιαστά πηχτό γδέρνοντας όλες τις αισθήσεις… Όταν το μυαλό παραιτείται και αφήνεται να γλιστρήσει σ’ ένα χωροχρόνο αλλοτινό κι αγαπημένο… Όταν το ψύχος σφετερίζεται το θρόνο της ψυχής, ενώ ο ήλιος καίει τη φύση, και η αρμύρα στα μάγουλα δεν είναι θαλασσινή…
Πώς;
Πώς επιστρέφεις; Πώς ανοίγεις πάλι τα μάτια; Πώς ξαναβάζεις το ένα πόδι μπροστά στο άλλο; Πώς μαθαίνεις από την αρχή να αρθρώνεις λέξεις στη νέα γλώσσα του χωρίς;
Ακουμπάς στην ευγένεια και τη διακριτικότητα που σε δίδαξε. Στηρίζεσαι στη δικαιοσύνη και την έγνοια του για τους ανθρώπους πάνω στις οποίες δόμησε τη ζωή του. Χαϊδεύεις τρυφερά το ρομαντισμό του και κρατάς σφιχτά την εμπιστοσύνη του ρεαλισμού του. Διδάσκεσαι από την κοινωνικότητά του και σέβεσαι την πάντα μετρημένη εκδήλωση των συναισθημάτων του. Αρπάζεσαι από το χιούμορ του και προσπαθείς, προπάντων, ν’ ανακαλύψεις τη μυστική πηγή απ’ όπου αντλούσε την αδιαπραγμάτευτη κατάφασή του στη ζωή, που κάθε άλλο παρά εύκολη του στάθηκε.
Αποδέχεσαι την πίκρα ότι δεν του τα είπες όλα αυτά έγκαιρα και κρατάς σα φυλαχτό την αμυδρή ελπίδα ότι το χαμόγελό του στο τελευταίο κλεφτό φιλί που σε άφησε να του δώσεις σήμαινε την αποδοχή της αγάπης σου.
Ναι! Ο πατέρας μας ήταν πλούσιος!
Γιατί πρόσφερε πάρα πολλά σε πολλούς και δεν ζήτησε από κανέναν τίποτε…

14 σχόλια:

  1. "Όταν ο χρόνος ακινητοποιείται… Όταν η στιγμή παγώνει μες στο κατακαλόκαιρο και συμπυκνώνει μια ζωή..."
    Έχω την αίσθηση πως το φετινό καλοκαίρι είναι...είναι κάπως παράξενο...δε ξέρω. Με τόσους χαμούς, κοντινούς, σε τόσο σύντομο διάστημα...δε ξέρω...ειλικρινά.
    Μακάρι να βρίσκουμε δύναμη να αντέχουμε, να συνεχίζουμε, να μη ξεχνάμε, εμείς που μένουμε πίσω.

    Αναρωτιόμουνα γιατί χάθηκες :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. καλώς την , νά και κάτι όμορφο και ζεστό τούτο το καλοκαίρι , χαίρομαι πολύ που γύρισες Υπατία μου και μένω στο τελευταίο κομμάτι ...
    πρόσφερε πάραπολλά σε πολλούς και δεν ζήτησε απο κανεναν τίποτε ......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Πώς επιστρέφεις; Πώς ανοίγεις πάλι τα μάτια;"

    Νομιζω πως μονο με τη ληθη μπορουμε να το κατορθωσουμε αυτο.Οταν κατι δε καταφερνουμε να το αντιμετωπισουμε,καλο ειναι να το ξεχνουμε.
    Καλως ηλθες παλι,Υπατια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κι αναρωτιόμουν πού είχες χαθεί...

    Σπάνιο πράγμα η προσφορά που δε γυρεύει ανταλλάγματα. Είδος υπό εξαφάνιση. Σπουδαία κληρονομιά σάς άφησε ο πατέρας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Λένα,
    Είναι σαν η ίδια η φύση να αρνιέται την απώλεια το καλοκαίρι...
    Και, έχεις δίκιο: πηγή ανεξήγητης δύναμης η θύμηση!

    Marilise,
    Οδυνηρό τούτο το καλοκαίρι, αλλά τα λόγια σου παρηγορούν.

    celin,
    Σ' αυτή την περίπτωση ειδικά, η λήθη θα ήταν προδοσία μιας ολόκληρης ζωής προσφοράς, γενναιότητας και αγώνα ενός ανθρώπου που κοίταζε πάντα τη Ζωή κατάματα και αντιμετώπισε το αναπόφευκτο τέλος ορθός, αρνούμενος οποιοδήποτε "δεκανίκι".
    Σ' ευχαριστώ πολύ για το καλωσόρισμα.

    Νερένια,
    Είναι παραμυθητικό, καθησυχαστικό, θα έλεγα, να ξαναβρίσκεσαι με ανθρώπους που σκέφτονται όπως εσύ, που αναγνωρίζουν τις ίδιες αξίες με σένα. Σ' ευχαριστώ για τα λόγια σου.
    Σε σένα χρωστώ και μια απάντηση στο σχόλιο που έκανες στην προηγούμενη ανάρτησή μου. Είχε φτάσει όμως σε πολύ δύσκολες μέρες. Θα προσπαθήσω με άλλο τρόπο να αποκαταστήσω την ισορροπία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σπουδαία παρακαταθήκη σου έχει αφήσει! Τι άλλο να ζητήσει ένα παιδί από το γονιό του;! Πιστεύω βαθιά ότι η μνήμη, οι ωραίες αναμνήσεις, η εκτίμηση, ο θαυμασμός και ο σεβασμός που νιώθουμε απέναντι σε κάποιον άνθρωπο που έχει φύγει γίνεται με κάποιο τρόπο ενέργεια, δε χάνεται δηλαδή....δεν ξέρω....αλλιώς δε βγάζει νόημα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μην ανησυχείς, Υπατία μου. Τέτοιες ισορροπίες δεν χάνονται με ένα σχόλιο περισσότερο ή λιγότερο. Όταν μάλιστα η επικοινωνία είναι ουσιώδης...Εκείνο που τώρα προέχει είναι να κατασταλάξει μέσα σου η απώλεια και να συνηθίσεις να ζεις μαζί της από δω κι εμπρός. Τα άλλα όλα θα έρθουν μόνα τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν έχω λόγια να περιγράψω την συγκίνησή μου γιατί μίλησες εσύ για μένα. Όλα αυτά που ήθελα να είχα πεί δικό μου πατέρα τα διάβασα γραμμένα από το χέρι σου.
    Σου είμαι ευγνώμων

    Καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανεράιδα,
    Αυτό ακριβώς το νόημα που λες προσπαθώ να γραπώσω και μόνο αυτόν τον τρόπο μπορώ να σκεφτώ. Φαίνεται ότι η γενιά του είχε στιβαρότερα πατήματα από την κλονισμένη από τις αμφισβητήσεις δικιά μου!

    Νερένια,
    ...

    Χριστόφορε,
    Φαίνεται ότι η Αφρική είχε ένα δικό της τρόπο να σμιλεύει όσους Έλληνες γεννήθηκαν ή έζησαν εκεί κάτω...
    Αμοιβαία η συγκίνηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Φιλη Υπατια,γραψε λαθος.Δεν καταλαβα οτι αυτη η υπεροχη κ συγκινητικη αναρτηση αφορουσε τον πατερα σου,γιατι δε διαβασα τη τελευταια προταση.
    Οποτε,ναι,συμφωνω απολυτως με τη απαντηση σου προς εμενα
    κ βεβαια η ληθη δεν ενδεικνυται εδω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ιπατία μου πέρασα για την τελευταία σου ανάρτηση και είδα και αυτή. Αυτός ήταν ο λόγος της απουσίας σου τελικά; Πίστευα ότι ήταν οι διακοπές.
    Λυπάμαι, λυπάμαι πολύ για την απώλεια.
    Η πιο σπουδαία κληρονομιά που μπορούν να μας αφήσουν οι γονείς μας είναι να είμαστε περήφανοι γι αυτούς.
    Και πώς να μην είσαι για έναν τέτοιο πατέρα..
    Φιλί και μια ζεστή αγκαλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. celin,
    Απόλυτα δικαιολογημένη η παρεξήγηση. Ούτε το ύφος του κειμένου έδινε σαφές στίγμα του στόχου του, ούτε και το "σπάσιμο" της δομής του διευκόλυνε τον αναγνώστη. Βλέπεις, όλοι έχουμε τις δικαιολογίες μας!

    Margo,
    Απόλυτα φυσιολογική η πρώτη σκέψη σου!
    Όσο για τον πατέρα μου, δυστυχώς δεν του το είπα ποτέ πόσο υπερήφανη είμαι γι' αυτόν. Είτε το θεωρούσα αυτονόητο, είτε νόμιζα ότι έχω καιρό.
    Κακώς! Κάκιστα! Γιατί, από τη μια, ήταν πολύ σεμνός για να καταλάβει μόνος του την αξία που οι άνθρωποι γύρω του αναγνώριζαν σ' αυτόν. Και, από την άλλη, γιατί έκανα το λάθος να αναβάλλω τα σημαντικά και απαραίτητα, λησμονώντας το πεπερασμένο της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν εφάρμοσα αυτό την τόσο συχνή και, πολλές φορές, στερεοτυπική προτροπή: Να λες σε κάθε ευκαιρία στα αγαπημένα σου πρόσωπα αυτό που νιώθεις γι' αυτά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Υπατία μου...λυπάμαι ειλικρινά...φοβόμουν ότι περνάς ζόρια γιατί η σιωπή σου ήταν ξαφνική αλλά αυτό δεν το είχα φανταστεί.
    Εύχομαι από καρδιάς, η ευλογία του να σας ακολουθεί πάντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Φτερό μου,
    Δυστυχώς τον Απρίλιο ξεγελαστήκαμε και εφησυχάσαμε από ασαφώς αρνητικά αποτελέσματα. Ωστόσο, παρηγοριέμαι από το γρήγορο και αξιοπρεπές τέλος.
    Λυπάμαι που ξαναμιλάμε με τέτοια αφορμή. Θα ξαναβρούμε όμως γρήγορα τους ρυθμούς μας. Ένα από τα πολλά που μου έμαθε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...