Κλαδιά και ρίζες

Είναι ένας δεκαπεντάχρονος έφηβος της εποχής του. Παθιασμένος με το ποδόσφαιρο γενικά και ειδικά με την ομάδα του, που είναι φυσικά η ομάδα που υποστηρίζει ο πατέρας του και προτιμούσε ο παππούς του. Από νωρίς εξοικειωμένος με την τεχνολογία της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας. Μετρημένος στις εκδηλώσεις του από χαρακτήρα και με διακριτικό χιούμορ, είναι λιγομίλητος αλλά του αρέσει πολύ ν’ ακούει, κυρίως αφηγήσεις που φροντίζει να τις τροφοδοτεί με σύντομες καίριες ερωτήσεις. Από νήπιο φανέρωσε μια ιδιαίτερη ικανότητα να μπαίνει στη θέση του άλλου και να κατανοεί τη συναισθηματική του κατάσταση. Έχει την ωριμότητα του μεγαλύτερου παιδιού της οικογένειας, αλλά διατηρεί ακόμα αμόλυντη την παιδική του αθωότητα. Είχε την τύχη να έχει στη ζωή του γι’ αρκετά χρόνια τη μητέρα της μητέρας του και τον πατέρα του πατέρα του και νιώθει προνομιούχος απέναντι στ’ αδέλφια του για τα όσα πρόλαβε να ζήσει κοντά στη γιαγιά και τον παππού του.

Κάθεται τώρα δίπλα στη θεία του ανάμεσα σε μισογεμάτες κούτες, σ’ ένα διάλειμμα από το επίπονο άδειασμα συρταριών και ντουλαπιών. Του δείχνει το γενεαλογικό δέντρο που με κόπο και σύστημα είχαν καταγράψει τα μεγαλύτερα αδέλφια του παππού του. Εκείνος συγκεντρώνεται στο γραφικό χαρακτήρα του παππού του, ο οποίος είχε φροντίσει να συμπληρώσει τα νεότερα κλαδιά αυτού του δέντρου που όλο και απλώνεται. Το βλέμμα του κάποια στιγμή υψώνεται υγρό και βαρύ προς το μέρος της. Έχει διακρίνει τα ονόματα των μικρότερων αδελφών του, αλλά… «Εμένα, εμένα δεν με αναφέρει!» ψιθυρίζει χαμηλόφωνα και γρήγορα σκύβει το κεφάλι σαν να μετάνιωσε που μίλησε. Για μερικά δευτερόλεπτα η θεία του τον κοιτά απορημένη. Γρήγορα συνέρχεται και του εξηγεί. «Μα εσύ, χαρά μου, είσαι ήδη καταγεγραμμένος στο αρχικό κείμενο» και του δείχνει το όνομα και την ημερομηνία της γέννησής του. Η συννεφιά διαλύεται αμέσως και το γαλάζιο βλέμμα του ξαναφωτίζεται.

Απλώνει τώρα το χέρι του στην επόμενη νάιλον θήκη και βγάζει πολύ προσεκτικά, σχεδόν ευλαβικά, ένα ταλαιπωρημένο από τα χρόνια χαρτί. «Και αυτό τι είναι;» αλλάζει τάχα μου θέμα συζήτησης. «Είναι το προσκλητήριο του γάμου του πατέρα του παππού σου» τον πληροφορεί η θεία του με τον κόμπο της θύμησης του δικού της παππού. Εκείνος παρατηρεί με προσοχή τα καλλιτεχνικά γράμματα στο ντελικάτο χαρτί που είναι χωρισμένο κάθετα στα δύο. «Έτσι γινόταν τότε: χωριστά οι δύο οικογένειες, αριστερά του μελλόνυμφου και δεξιά της μελλόνυμφης…» του εξηγεί.

Το βλέμμα του προσηλώνεται στοχαστικά στο χαρτί που κρατάει. Διασχίζει δεκαετίες, πάνω από αιώνα. Φτάνει σ’ άλλη ήπειρο. Βυθίζεται βαθιά στο χώμα και αναζητεί ρίζες. Αυτός, το νιο πράσινο κλαράκι, –το βλέπεις– αντλεί χυμούς…