Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Κλαδιά και ρίζες

Είναι ένας δεκαπεντάχρονος έφηβος της εποχής του. Παθιασμένος με το ποδόσφαιρο γενικά και ειδικά με την ομάδα του, που είναι φυσικά η ομάδα που υποστηρίζει ο πατέρας του και προτιμούσε ο παππούς του. Από νωρίς εξοικειωμένος με την τεχνολογία της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας. Μετρημένος στις εκδηλώσεις του από χαρακτήρα και με διακριτικό χιούμορ, είναι λιγομίλητος αλλά του αρέσει πολύ ν’ ακούει, κυρίως αφηγήσεις που φροντίζει να τις τροφοδοτεί με σύντομες καίριες ερωτήσεις. Από νήπιο φανέρωσε μια ιδιαίτερη ικανότητα να μπαίνει στη θέση του άλλου και να κατανοεί τη συναισθηματική του κατάσταση. Έχει την ωριμότητα του μεγαλύτερου παιδιού της οικογένειας, αλλά διατηρεί ακόμα αμόλυντη την παιδική του αθωότητα. Είχε την τύχη να έχει στη ζωή του γι’ αρκετά χρόνια τη μητέρα της μητέρας του και τον πατέρα του πατέρα του και νιώθει προνομιούχος απέναντι στ’ αδέλφια του για τα όσα πρόλαβε να ζήσει κοντά στη γιαγιά και τον παππού του.
Κάθεται τώρα δίπλα στη θεία του ανάμεσα σε μισογεμάτες κούτες, σ’ ένα διάλειμμα από το επίπονο άδειασμα συρταριών και ντουλαπιών. Του δείχνει το γενεαλογικό δέντρο που με κόπο και σύστημα είχαν καταγράψει τα μεγαλύτερα αδέλφια του παππού του. Εκείνος συγκεντρώνεται στο γραφικό χαρακτήρα του παππού του, ο οποίος είχε φροντίσει να συμπληρώσει τα νεότερα κλαδιά αυτού του δέντρου που όλο και απλώνεται. Το βλέμμα του κάποια στιγμή υψώνεται υγρό και βαρύ προς το μέρος της. Έχει διακρίνει τα ονόματα των μικρότερων αδελφών του, αλλά… «Εμένα, εμένα δεν με αναφέρει!» ψιθυρίζει χαμηλόφωνα και γρήγορα σκύβει το κεφάλι σαν να μετάνιωσε που μίλησε. Για μερικά δευτερόλεπτα η θεία του τον κοιτά απορημένη. Γρήγορα συνέρχεται και του εξηγεί. «Μα εσύ, χαρά μου, είσαι ήδη καταγεγραμμένος στο αρχικό κείμενο» και του δείχνει το όνομα και την ημερομηνία της γέννησής του. Η συννεφιά διαλύεται αμέσως και το γαλάζιο βλέμμα του ξαναφωτίζεται.
Απλώνει τώρα το χέρι του στην επόμενη νάιλον θήκη και βγάζει πολύ προσεκτικά, σχεδόν ευλαβικά, ένα ταλαιπωρημένο από τα χρόνια χαρτί. «Και αυτό τι είναι;» αλλάζει τάχα μου θέμα συζήτησης. «Είναι το προσκλητήριο του γάμου του πατέρα του παππού σου» τον πληροφορεί η θεία του με τον κόμπο της θύμησης του δικού της παππού. Εκείνος παρατηρεί με προσοχή τα καλλιτεχνικά γράμματα στο ντελικάτο χαρτί που είναι χωρισμένο κάθετα στα δύο. «Έτσι γινόταν τότε: χωριστά οι δύο οικογένειες, αριστερά του μελλόνυμφου και δεξιά της μελλόνυμφης…» του εξηγεί.
Το βλέμμα του προσηλώνεται στοχαστικά στο χαρτί που κρατάει. Διασχίζει δεκαετίες, πάνω από αιώνα. Φτάνει σ’ άλλη ήπειρο. Βυθίζεται βαθιά στο χώμα και αναζητεί ρίζες. Αυτός, το νιο πράσινο κλαράκι, –το βλέπεις– αντλεί χυμούς…

19 σχόλια:

  1. Γλυκιά μου Υπατία,
    η ανάρτησή σου αυτή μου θύμισε την κόρη μου πριν λίγα χρόνια όταν "ξαφνικά" άρχισε να αναρωτιέται και να αναζητά τις ρίζες της...δε ξέρω πως, ένα τόσο μικρό παιδί (ήταν τότε 8 χρονών) θέλησε να γνωρίσει το παρελθόν μέσα από φωτογραφίες, διηγήσεις, εικόνες, ενθύμια...αλλά η αναζήτηση μαζί της (γιατί και γω έψαξα για να μάθω καλύτερα) ήταν, ίσως, το ωραιότερο "παιχνίδι" που έχουμε παιξει ποτέ μαζί, μέχρι τώρα...

    Να είσαι καλά :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Μύρισέ με ...αλλά μη με κόψεις"

    Ψίθυρος νεοσύστατου άνθους που ψαχνει να αναρριχηθεί ως τα συννεφα...

    Τα φιλιά μου.... αναρριχόμενα ως την καρδιά σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. To τρυφερό κλαράκι τώρα θέλει προστασία και στήριγμα μη το τσακίσει ο βοριάς,θα μεγαλώσει θα σκληρύνει ο κορμός του να αντέξει το τυφώνα που λέγεται ζωή.
    Kαληνύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Βλέπω τα μικρά μου που έχουν κοντά τον παππού και την γιαγιά πόσο σημαντικοί είναι γι αυτά.

    Έχω σκεφτεί από καιρό να φτιάξω ένα γενεαλογικό δέντρο και ποτέ δεν το ξεκίνησα. Με αυτή την διήγηση σου Υπατία μου με κάνεις να το ξεκινήσω άμεσα!

    Η άλλη ήπειρο είναι η Αφρική, σωστά;

    Ένα γλυκό φιλί στον ευαίσθητο, δεκαπεντάχρονο γαλανομάτη:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Είναι συγκινητικό και όμορφο να γνωρίζουμε τις ρίζες μας, γιατί τότε όλο και δυναμώνουν.
    Ο ευαίσθητος νεαρός έχει έτοιμο το δένδρο της οικογένειας.
    Να είναι καλά και να συμπληρώνει κλαδιά.

    Καλημέρα θαλασσένια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Λένα μου,
    Νομίζω ότι σε έχω ξαναπαραπέμψει (με αφορμή τα περί παραμυθιών και αφηγήσεων) σε παλιότερη ανάρτηση, όπου ανέσυρα την προσωπική μου ανάλογη παιδική αναζήτηση.
    Τα παιδιά πάντα θα μας ξαφνιάζουν. Με την ωριμότητά τους, με την ευφυΐα τους, με την ευαισθησία τους. Μας ανοίγουν δρόμο για το μέλλον, αλλά και φωτίζουν με άλλο φως το παρελθόν πλουτίζοντας το παρόν μας. Τυχερές είστε και οι δυο, μάνα και κόρη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. kakia_p
    Ποιήτρια εσύ! Πώς τα καταφέρνεις να είσαι τόσο πυκνή και ταυτόχρονα ποιητική, ακόμα και στα σχόλιά σου;
    Η αναρρίχηση, η κίνηση προς τα πάνω, είναι το ζητούμενο!

    Κένταυρε, καλέ μου φίλε,
    Όσο και να μη μου αρέσει, το περιμένω αυτό, δηλαδή να το δω αυτό το κλωνάρι να σκληραίνει λιγάκι. Ακριβώς για να μπορέσει ν' αντέξει, όπως λες κι εσύ. Η ευαισθησία του ήταν και η έγνοια του παππού του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Margo μου,
    Νομίζω ότι κάπως πρέπει να γεμίσεις επιτέλους τον υπερβολικά πολύ ελεύθερο χρόνο που έχεις στη διάθεσή σου και η σύνθεση του γενεαλογικού δέντρου είναι μια καλή ιδέα κατά της απραξίας!!! :):)
    Πέρα από την πλάκα, αυτή η διαδικασία, αν δεν γίνει σαν μια τυπική διαδικασία καταγραφής ονομάτων και χρονολογιών, μπορεί να αναδειχθεί σε μια μορφή μελέτης και αναδίφησης της "μικροϊστορίας", διεργασία πολύτιμη για την πορεία προς την αυτογνωσία.
    Στην παραπομπή που έκανα απαντώντας λίγο πιο πάνω στη Λένα θ' ανακαλύψεις ότι στο DNA μου κουβαλάω και τρίτη ήπειρο (από τον παππού και τη γιαγιά της μητρικής πλευράς)!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Θαλασσένια,
    Εσύ ειδικά, με τις πρόσφατες αναρτήσεις σου, δείχνεις ότι νιώθεις πολύ καλά τη σημασία της ρίζας για το είναι του ανθρώπου.
    Συνειδητά χρησιμοποιώ το ρήμα "νιώθεις", γιατί το "καταλαβαίνεις" περιορίζει την όλη διαδικασία στο εγκεφαλικό της μέρος, ενώ η αίσθηση ότι ανήκουμε σε μια αλυσίδα που διασχίζει το χρόνο κατακτάται κυρίως βιωματικά.
    Έχεις την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΣΟ ΔΕ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ...

    το κίνητρό σου τύλιξε όλα μου τα ερωτόνια, που ερωτεύτηκαν την παρέμβασή σου, και σου τα έφερε στα πόδια σου....
    ανθισμένα σκεπτόνια που επιμηκύνουν το Είναι τους....

    "Ο νους που επινόησε μία Ιδέα, ποτέ δεν επιστρέφει στις προηγούμενες διαστάσεις του"..

    ευχαριστω.... εις την νιοστή δύναμη της καρδιάς μου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. kakia_p,
    Ένα αισθησιόνιο της 6ης ομάδας έριξε μιαν ιδέα-αντιπερισπασμό για να μπερδέψει λίγο τα σκεπτόνια:
    Μήπως τα άνθη στα σκεπτόνια είναι τα ερωτόνια γονιμοποιημένα από αισθησιόνια; Μήπως;
    Εγώ σ' ευχαριστώ για τον νέο κόσμο που μας πρόσφερες με τη νέα σου φυσική!
    (Ελπίζω κάποιοι φυσικοί που κάνουν καμιά φορά την περαντζάδα τους από εδώ να μην παρεξηγηθούν)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ax αυτές οι πολύτιμες θείες !!!
    Θα σου εξηγήσω αργότερα Υπατιούλα μου γιατί το κεφαλάκι μου σπάει απ'τον πυρετό.
    Μια μεγάλη καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ξωτικούλι,
    Πρόσεξε λιγουλάκι το εαυτό σοθ. Εκεί στις λίμνες και τα ποτάμια που τριγυρνάς, δεν έμαθες ακόμη ότι η υγρασία είναι ύπουλη κι ο νοτιάς αρρώστιες κουβαλάει;
    Ο πυρετός, τα λαιμά (που 'λεγε κι η γιαγιά μου), οι αμυγδαλές στήσαν χορό τρελό κι αραίωσαν τον παιδικό πληθυσμό του σχολείου μας. Αλλά και οι μεγαλύτεροι, όλο και για κάποια ρίγη παραπονιούνται...
    Περαστικά, λοιπόν, σ' όλα τα παιδάκια ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. γιαυτό τα σπίτια πρέπει να έχουν μπαούλα αναμνήσεων, ενθύμια αλλοτινών εποχών
    γιατί η ανακάλυψη αυτών είναι σαν είσοδος σε ένα παραμύθι
    όμορφη ανάρτηση
    καλημέρα

    κλειδάκι σου έστειλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Από μπαούλα πια, Νέλλη μου, άλλο τίποτα...
    Την καλησπέρα και τη σκέψη μου έχεις.
    Μας έλειψες, αλλά καταλαβαίνουμε.
    Mille mercis!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μου θύμισες την πολυαγαπημένη μου γιαγιά, (αρσακειάδα, στην εποχή της αυτό σήμαινε κάτι ιδιαίτερο:), που η μητέρα της είχε έρθει από το Αη Βαλή στην Αθήνα.
    Αυτά που μου χάρισε σε μνήμες, ιστορίες και κυρίως σε αγάπη αγπάπη αγάπη και ψυχή, είναι ένας απέραντος ανεκτίμητος πλούτος.. μια κληρονομιά χαρίζεται και που δεν καταγράφεται..

    Σε φιλώ, καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Άστρια,
    Οι μανάδες κι οι γιαγιάδες είναι φορείς και δάσκαλοι της παράδοσης, του πολιτισμού και της ιστορίας κάθε λαού πολύ πιο ουσιαστικοί από οποιονδήποτε "ειδικό". Γιατί αυτές τα βιώνουν όλα αυτά και αντίστοιχα βιωματικά, πάλι, τα μεταδίδουν στις επόμενες γενιές.
    Αφτιά μόνο να 'χουμε, να τις αφουγκραζόμαστε!
    Ανταποδίδω τα φιλιά, έστω και καθυστερημένα !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Με συγκινήσατε θεία και ανιψιός (χωρίς να το ξέρει)
    Τρία χρόνια μετά να έχει γίνει φοιτητής καινα ήξερε πόσο τυχερός είναι που έχει τέτοια θεία.

    Φιλιά θαλασσένια και να έχει καλή ζωή:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είδες πώς κυλάει ο καιρός, Θαλασσένια μου;
      Αλλά με αυτά (ο νεαρός που μεγαλώνει κι αντρώνεται) και μ' εκείνα (οι νέες φιλίες που γεννιούνται στον ψηφιακό χώρο) αλαφρώνουν το βάρος των χρόνων στην καμπούρα μου!
      Σ' ευχαριστώ πολύ, για πολλούς λόγους ;)

      Διαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...