Φασκόμηλο

Σηκώθηκε για να κυκλοφορήσει λίγο το αίμα στα πόδια της. Σχεδόν δεν ένιωθε τα δάχτυλά της. Τόσην ώρα ακίνητη, καθισμένη στο γραφείο, απορροφημένη, είχε παγώσει χέρια πόδια. Τρίβοντας τα χέρια της σαν να τα σαπούνιζε πλησίασε το τζάμι. Έξω χιόνιζε. Μπορεί να μην έριχνε κοτόφτερα, όπως περιέγραψε ο πατέρας ενός φίλου τις νιφάδες που έπεσαν στη Λαμία, ωστόσο χιόνιζε και μάλιστα πυκνά.

Πώς θα μπορούσε να περιγράψει τον ήχο του χιονιού; Δεν είναι ακριβώς μουντός ούτε βέβαια αθόρυβος. Μμ… βουβός είναι, σκέφτηκε. Σαν να φιλτράρεται μέσα από βαμβάκι. Άφησε για λίγο το βλέμμα της να πλανηθεί στη σιωπή του κι αυτή απλώθηκε μέχρι μέσα της, απαλή, τρυφερή, λεπτό λινό σεντόνι στην ψυχή της.

Το ανθισμένο ζουμπούλι στη ζαρντινιέρα είχε λυγίσει από το βάρος του χιονιά. Τότε πρόσεξε τη γωνία της κάμψης. Το λουλούδι είχε γείρει προς το διπλανό του, μικρό μπουμπούκι αυτό. Διόρθωσε τη σκέψη της: και τα φυτά ακόμη προστατεύουν τα μικρά τους!

Κίνησε για την κουζίνα. Καφέ δεν άντεχε να πιει άλλο. Το στόμα της, φαρμάκι από τα τσιγάρα. Έβαλε νερό στο βραστήρα να φτιάξει ένα βραστικό, όπως το ’λεγε η γιαγιά της. Άνοιξε το ντουλάπι και το χέρι της πήγε μηχανικά σ’ ένα νάιλον σακουλάκι. Το είχε πάρει από τη λαϊκή, όχι τόσο επειδή το χρειαζόταν, όσο γιατί είχε χρόνια να δει φυσικό φασκόμηλο. Τα συσκευασμένα φακελάκια ούτε που τα πλησίαζε. Τώρα το χιόνι την οδήγησε κατευθείαν σ’ αυτό.

Η φωτογραφία από εδώ

Έκοψε μερικά φυλλαράκια στο τρυπητό και το στήριξε στο χείλος της κούπας. Άρχισε να σταλάζει αργά το ζεστό νερό πάνω στο βότανο. Ο αρωματικός αχνός γαργάλισε αμέσως τη μύτη της. Έσκυψε πάνω από την κούπα και τον εισέπνευσε βαθιά, αφήνοντάς τον να της θολώνει τα γυαλιά. Έτσι κι αλλιώς, τα μάτια της είχαν θολώσει.

Ταξίδευε. Βρισκόταν σε κείνο το παγωμένο απόγευμα στη σχολική αυλή του Δημοτικού της γειτονιάς της. Τότε που πρωταντίκρισε χιόνι στη ζωή της. Εδώ πια, στην Ελλάδα. Γιατί πριν, εκεί, κάτω, μόνο χαλάζι είχε δει. Όλα τα παιδιά έκαναν σαν τρελά από τη χαρά τους. Έτρεχαν, φώναζαν, πετούσαν χούφτες το χιόνι το ένα στο άλλο. Εκείνη είχε μείνει ακίνητη, εκστατική, να κοιτάει το θαύμα που ξετυλιγόταν μπροστά της. Ένιωθε σαν να είχε ξαφνικά με μαγικό τρόπο μεταφερθεί μέσα στις σελίδες των παραμυθιών που τόσο αγαπούσε. Κάποια στιγμή επιτέλους ζωντάνεψε και όρμησε στο παιχνίδι με τόσο ζήλο, σαν να ήθελε μονομιάς να ρουφήξει συσσωρευμένη όλη την απόλαυση από τις χιονισμένες μέρες που τα άλλα παιδιά είχαν ήδη γνωρίσει, ενώ εκείνη όχι.

Εκείνο το απόγευμα γύρισε στο σπίτι κάπως αργοπορημένη, πολύ μουσκεμένη και παγωμένη ως το κόκκαλο. Ο ενθουσιασμός και η έκσταση στο βλέμμα και τα λόγια της έπνιξαν κάθε πρόθεση της μητέρας της να τη μαλώσει για την αργοπορία της επιστροφής της. Έβγαλε τη βρεγμένη ποδιά, τα παπούτσια και τις κάλτσες που έσταζαν, τιτιβίζοντας ακόμη, ανατρέποντας την εικόνα του λιγομίλητου παιδιού.

Τότε της έφερε η γιαγιά ένα φλιτζάνι αχνιστό φασκόμηλο με δυο σταγόνες μέλι. Μέχρι τότε πίστευε ότι το ρόφημα αυτό, το αγαπημένο της γιαγιάς της, ήταν για τους μεγάλους. Για την ακρίβεια, για τους γέρους. Η ζεστασιά του όμως χαλάρωσε την ένταση που έσφιγγε τους μυς της και το άρωμά του ηρέμησε τον ξεσηκωμό της. Κούρνιασε στην αγκαλιά της γιαγιάς πίνοντας γουλιά γουλιά το ζεστό κι αφήνοντας τη σημαδιακή μέρα να καταλαγιάσει μέσα της.

Τώρα, στην κουζίνα της, σταύρωσε τα μπράτσα στο στήθος της για να σφίξει, με την ίδια κίνηση που την είχε δει άπειρες φορές να κάνει, το σάλι της γιαγιάς της που είχε ριγμένο στους ώμους της. Αγκάλιασε με τα δυο της χέρια τη ζεστή κούπα, τη σήκωσε και άφησε το άρωμα να την τυλίξει.

Το φασκόμηλο μυρίζει γιαγιά, αποφάνθηκε…