Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

Φασκόμηλο

Σηκώθηκε για να κυκλοφορήσει λίγο το αίμα στα πόδια της. Σχεδόν δεν ένιωθε τα δάχτυλά της. Τόσην ώρα ακίνητη, καθισμένη στο γραφείο, απορροφημένη, είχε παγώσει χέρια πόδια. Τρίβοντας τα χέρια της σαν να τα σαπούνιζε πλησίασε το τζάμι. Έξω χιόνιζε. Μπορεί να μην έριχνε κοτόφτερα, όπως περιέγραψε ο πατέρας ενός φίλου τις νιφάδες που έπεσαν στη Λαμία, ωστόσο χιόνιζε και μάλιστα πυκνά.
Πώς θα μπορούσε να περιγράψει τον ήχο του χιονιού; Δεν είναι ακριβώς μουντός ούτε βέβαια αθόρυβος. Μμ… βουβός είναι, σκέφτηκε. Σαν να φιλτράρεται μέσα από βαμβάκι. Άφησε για λίγο το βλέμμα της να πλανηθεί στη σιωπή του κι αυτή απλώθηκε μέχρι μέσα της, απαλή, τρυφερή, λεπτό λινό σεντόνι στην ψυχή της.
Το ανθισμένο ζουμπούλι στη ζαρντινιέρα είχε λυγίσει από το βάρος του χιονιά. Τότε πρόσεξε τη γωνία της κάμψης. Το λουλούδι είχε γείρει προς το διπλανό του, μικρό μπουμπούκι αυτό. Διόρθωσε τη σκέψη της: και τα φυτά ακόμη προστατεύουν τα μικρά τους!
Κίνησε για την κουζίνα. Καφέ δεν άντεχε να πιει άλλο. Το στόμα της, φαρμάκι από τα τσιγάρα. Έβαλε νερό στο βραστήρα να φτιάξει ένα βραστικό, όπως το ’λεγε η γιαγιά της. Άνοιξε το ντουλάπι και το χέρι της πήγε μηχανικά σ’ ένα νάιλον σακουλάκι. Το είχε πάρει από τη λαϊκή, όχι τόσο επειδή το χρειαζόταν, όσο γιατί είχε χρόνια να δει φυσικό φασκόμηλο. Τα συσκευασμένα φακελάκια ούτε που τα πλησίαζε. Τώρα το χιόνι την οδήγησε κατευθείαν σ’ αυτό.
Η φωτογραφία από εδώ
Έκοψε μερικά φυλλαράκια στο τρυπητό και το στήριξε στο χείλος της κούπας. Άρχισε να σταλάζει αργά το ζεστό νερό πάνω στο βότανο. Ο αρωματικός αχνός γαργάλισε αμέσως τη μύτη της. Έσκυψε πάνω από την κούπα και τον εισέπνευσε βαθιά, αφήνοντάς τον να της θολώνει τα γυαλιά. Έτσι κι αλλιώς, τα μάτια της είχαν θολώσει.
Ταξίδευε. Βρισκόταν σε κείνο το παγωμένο απόγευμα στη σχολική αυλή του Δημοτικού της γειτονιάς της. Τότε που πρωταντίκρισε χιόνι στη ζωή της. Εδώ πια, στην Ελλάδα. Γιατί πριν, εκεί, κάτω, μόνο χαλάζι είχε δει. Όλα τα παιδιά έκαναν σαν τρελά από τη χαρά τους. Έτρεχαν, φώναζαν, πετούσαν χούφτες το χιόνι το ένα στο άλλο. Εκείνη είχε μείνει ακίνητη, εκστατική, να κοιτάει το θαύμα που ξετυλιγόταν μπροστά της. Ένιωθε σαν να είχε ξαφνικά με μαγικό τρόπο μεταφερθεί μέσα στις σελίδες των παραμυθιών που τόσο αγαπούσε. Κάποια στιγμή επιτέλους ζωντάνεψε και όρμησε στο παιχνίδι με τόσο ζήλο, σαν να ήθελε μονομιάς να ρουφήξει συσσωρευμένη όλη την απόλαυση από τις χιονισμένες μέρες που τα άλλα παιδιά είχαν ήδη γνωρίσει, ενώ εκείνη όχι.
Εκείνο το απόγευμα γύρισε στο σπίτι κάπως αργοπορημένη, πολύ μουσκεμένη και παγωμένη ως το κόκκαλο. Ο ενθουσιασμός και η έκσταση στο βλέμμα και τα λόγια της έπνιξαν κάθε πρόθεση της μητέρας της να τη μαλώσει για την αργοπορία της επιστροφής της. Έβγαλε τη βρεγμένη ποδιά, τα παπούτσια και τις κάλτσες που έσταζαν, τιτιβίζοντας ακόμη, ανατρέποντας την εικόνα του λιγομίλητου παιδιού.
Τότε της έφερε η γιαγιά ένα φλιτζάνι αχνιστό φασκόμηλο με δυο σταγόνες μέλι. Μέχρι τότε πίστευε ότι το ρόφημα αυτό, το αγαπημένο της γιαγιάς της, ήταν για τους μεγάλους. Για την ακρίβεια, για τους γέρους. Η ζεστασιά του όμως χαλάρωσε την ένταση που έσφιγγε τους μυς της και το άρωμά του ηρέμησε τον ξεσηκωμό της. Κούρνιασε στην αγκαλιά της γιαγιάς πίνοντας γουλιά γουλιά το ζεστό κι αφήνοντας τη σημαδιακή μέρα να καταλαγιάσει μέσα της.
Τώρα, στην κουζίνα της, σταύρωσε τα μπράτσα στο στήθος της για να σφίξει, με την ίδια κίνηση που την είχε δει άπειρες φορές να κάνει, το σάλι της γιαγιάς της που είχε ριγμένο στους ώμους της. Αγκάλιασε με τα δυο της χέρια τη ζεστή κούπα, τη σήκωσε και άφησε το άρωμα να την τυλίξει.
Το φασκόμηλο μυρίζει γιαγιά, αποφάνθηκε…

18 σχόλια:

  1. Λιγομίλητη, αγαπούσες τα παραμύθια,το χιόνι.. και τη γιαγιά:)
    Και όλες οι θύμησες από το φασκόμηλο!
    Πολύ γλυκιά αναδρομή Υπατία μου ότι καλύτερο για να κλείσω τη μέρα μου:)

    Φιλιά πολλά πολλά!

    υ.γ. το φασκόμηλο είναι εξαιρετικής ομορφιάς φυτό και χρήσιμο πολύ. Και δε θέλει πολύ νερό και φροντίδα.. σκέψου το;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ααααχ, καλημέρα

    κράτησα την αχνιστή κούπα στα χέρια μου και ζεστάθηκαν υα χεράκια μου και ευράνθηκε η ψυχή μου από τη μυρωδιά

    και μήγα και μια επίσκεψη στη γιαγιά
    να πω μια καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανάρτηση γεμάτη γλυκιές αναμνήσεις.
    Πόσο τις χαίρομαι, διπλά μάλιστα γιατί δεν τις έζησα.
    Ως εδώ ήρθε το άρωμα του φασκόμηλου.

    Φιλιά θαλασσένια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλή μου Υπατία,
    έχεις ένα χαρισμα να χτυπάς ευαίσθητες χορδές, με εικόνες και αρώματα...θυμάμαι η γιαγιά μου μου έφτιαχνε "πόντζι", έτσι το έλεγε...ούζο, μέλι και νερό βρασμένα στο μπρίκι, στη πετρογκαζ! Τι μυρωδιά υπέροχη!

    Να είσαι καλά :))
    Πολλά πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ήρθα το ...καθυστερημένο και δεν ξέρω απο που ν'αρχίσω ....τόσα που έχασα.
    Λέω να μείνω εδώ να σφίξω το σάλι μου μαζί σου, να λικνιστούμε τρυφερά και νοσταλγικά πάνω απ΄την θεραπευτική μυρωδιά του φασκόμηλου,και αφού νοσταλγήσουμε ,νοσταλγήσουμε, νοσταλγήσουμε....να ξυπνήσουμε το παιδί μέσα μας που μπορεί να χοροπηδάει γιατί άνθισε ένα ξεχασμένο ζουμπούλι και να βγούμε μια βόλτα να μυρίσουμε τις πρώτες ανοιξιάτικες αδιόρατες μοσχοβολιές.....
    (καλά που δεν έβαλες και καμμιά απο'κείνες τις μουσικές που ξέρεις.... γιατί η δόση θα ήταν πολύ ζόρικη ,είσαι φοβερή !!!)
    ψιτ ....Στείλε λίγο φασκόμηλο στο φτεράκι το χρειάζεται !!

    (τα μαθήματα απο αύριο...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Margo μου,
    Λιγομίλητη και "κλειστή" ήταν κι εκείνη. Αυστηρό το βλέμμα της και τρυφερά τα χάδια της...
    Τα παραμύθια δεν τ' αγαπούσα και τόσο. Προτιμούσα τις αληθινές ιστορίες. Επειδή όμως τους εξαντλούσα, άρχισα να διαβάζα από πολύ μικρή, οπότε τα πρώτα βιβλία μου είχαν τις αντίστοιχες εικόνες.
    Αναζήτησα ήδη φασκόμηλο και μου υποσχέθηκαν ότι θα έχουν από βδομάδα. Σκέφτομαι και τη αρμπαρόριζα...
    Ευχαριστώ για τις ιδέες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Νέλλυ μου,
    Κάθε φορά που το έπινε, "αχ! βάλσαμο!" σιγοψιθύριζε.
    Τώρα πια ανακαλύπτω όχι μόνο το τι εννοούσε, αλλά μια ακόμη θεραπευτική του ιδιότητα ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Θαλασσένια μου,
    Καλό είναι να αναμοχλεύουμε τις γλυκές αναμνήσεις και να θάβουμε τις πικρές.
    Γαληνεύει το παρόν μας.
    Κερνάω ένα φλιτζἀνι βάλσαμο. Κόπιασε!
    Φιλάκια αλεξανδρινά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Λένα μου,
    Αποδεικνύεται ότι αναμνήσεις στην επιφάνεια δεν φέρνει μόνο η όραση (φωτογραφίες, παλιά αντικείμενα), αλλά και η ακοή (ήχοι, τραγούδια) και η γεύση και η όσφρηση, ακόμη και η αφή!
    Δεν είναι;
    Τι καλύτερο δώρο μπορούμε να προσφέρουμε σ' ένα παιδί από το να του δίνουμε λαβές για μελλοντικές γλυκές αναμνήσεις;
    Ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τις δικές μας παιδικές αναμνήσεις...
    Φιλιά πολλά κι από μένα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ξωτικό μου,
    Δίπλα στο ξεχασμένο ζουμπούλι, άνθισε και τ' αδελφάκι του! Άντεξαν και τα δύο το χιόνι! Χαρές η θεία!
    Αν έβαζα μουσική υπόκρουση, θα έβαζα αυτό.
    Βρήκα όμως υπόκρουση και για τις δικές σου φωτογραφίες αυτό!
    ΥΓ: Έστειλα, καλέ! Θα κατεβάσω όμως τα γυαλιά στη μύτη, θα σουφρώσω τα φρύδια και θα περάσω να ελέγξω αν το ήπιε!
    ΥΓ 2: Σιγά σιγά τα μαθήματα, πλιζ! Δέχομαι επίθεση κηπουρικής φιλίας: διακριτικά η Margo, αναλυτικά η Θαλασσένια, προφορικά ο Ανώνυμος τονισμένος άτονος, "απειλητικά" εσύ... Φέέέέέταα! που λέει και το μικρό μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αχ μωρέ Υπατία μου, τι ωραία που γράφεις! Και είναι σύμπτωση που πάντα θα βρω κάτι να με συν-κινήσει εδώ μέσα;!! Μου θύμισες κι εμένα ένα τσάι που μου έφτιαξε η γιαγιάκα μου, 25 χρόνια πριν, για τους πρώτους μου πόνους της εφηβείας μου. Μύριζε γαρύφαλλο και κανέλλα και -δύσκολο να το πιστέψει κανείς- με ανακούφισε από την πρώτη κιόλας γουλιά....Από τότε κιόλας είχα υποπτευθεί ότι το γιατρικό δεν είναι στα συστατικά του, όσο στην αγάπη που βάζουν όταν το φτιάχνουν...Σε ευχαριστώ για την ωραία ανάμνηση που μου έφερε το εξαιρετικό σου κείμενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κι απ' ό,τι φαίνεται δεν θα είναι ούτε κι η τελευταία...

    Τις τελευταίες παγωνιές κι εγώ με το γκρίζο σάλι της γιαγιάς μου στους ώμους το πέρασα. Πλεγμένο απ' τα χεράκια της, το φορούσε καθισμένη στην πολυθρόνα της κι εγώ όλη την ώρα στα γόνατα με το κεφάλι στην ποδιά της για το ακριβό χάδι. Κι έπινε κι εκείνη τσάι του βουνού και φασκόμηλο.

    Αχ, βρε Υπατία μου, τι θυμήθηκες και τι θύμισες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Λες να με πήραν τα χρόνια;...ίσως, γιατί και γιαγιά είμαι και το φασκόμηλο είναι το μόνο ζεστό ρόφημα που πίνω τα τελευταία χρόνια!
    Δεν μου αρέσει κανένα τσάι και δεν έχω πιει ποτέ στη ζωή μου καφέ (τον απεχθάνομαι)!
    Το κείμενο σου, εξαιρετικά γραμμένο, πολύ με συκγίνησε!
    ΑΦιλία αχνιστά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Υπατία μου, χαμογελούσα όσο διάβαζα την ανάρτηση:)
    Γιατί κι εγώ είδα στο γυμνάσιο ενθουσιασμένη χιόνι, ως τότε μόνο χαλάζι:), 2-3 χρόνια έζησα στην επαρχία και γνώρισα και τα κακά του χιονιού, αλλά και γιατί είχα μια υπέροχη αγκαλιά γιαγιάς, που μου χάρισε έναν ολόκληρο πλούτο για μια ζωή, ολοδικό μου.
    Δεν πίνω αλλά θα αγοράσω σε πρώτη ευκαιρία φασκόμηλο. Θα σου γράψω εντυπώσεις:)))
    φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Καλή μου Ανεράιδα,
    Η μνήμη, η αγάπη, η νοσταλγία είναι ο κοινός παρονομαστής, πάνω στον οποίο ακουμπάει η ανθρωπιά μας. Πώς λοιπόν
    να μη συμπίπτουν και οι συγκινήσεις μας; Και μάλιστα όταν μοσχοβολούν άρωμα γιαγιάς!
    Να 'σαι πάντα καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Νερένια μου,
    Μακραίνει ο κατάλογος, ε; ;)
    Το φασκόμηλο τελικά έχει μαγικές ιδιότητες! Ειδικά τις χιονισμένες μέρες μάς προσφέρει μια άλλη, μυστική, ζεστασιά...
    Και το σάλι... μια αγαπημένη αγκαλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Μάγισσα καλή,
    Πώς να μην απεχθάνεσαι, εσύ ειδικά, τον καφέ; Είναι δυνατόν σε μια γλυκιά μάγισσα ν' αρέσει η πίκρα του;
    ΑΦΑ (Αληθινά Φιλιά Αχνιστά) κι από μένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αστεράκι φωτεινό,
    Χιόνι και παιδικάτα, όπως τα έλεγε η γιαγιά μου -κατά το "νιάτα", φαντάζομαι τώρα- και μνήμες από αγαπημένες αγκαλιές και χάδια!
    Υπάρχει καλύτερο αφέψημα για τις παγωμένες μέρες μας;
    Η καθεμιά μας του δίνει τη γεύση της δικής της γιαγιάς και είναι πάντα εξαιρετική!
    Φιλάκια ζεστά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...