Σχόλια στην προηγούμενη ανάρτησή μου, που αφορούσαν τη σχέση μου με τα μουσικά όργανα, ανέσυραν στην επιφάνεια ξεχασμένες, καταχωνιασμένες αναμνήσεις.
Έχω αναφέρει επανειλημμένα ότι δεν διαθέτω μουσικές γνώσεις. Ομολόγησα στην Ελένη και την Άστρια ότι, προς μεγάλη μου δυστυχία, υπήρξα κι εξακολουθώ να είμαι παράφωνη με σποραδικές αναλαμπές. Συμπληρώνω ότι δεν ξέρω να παίζω κανένα μουσικό όργανο, αν και μπορώ να «βγάλω», αφελώς και μόνο με το δεξί χέρι, τη βασική μελωδία που μ’ ενδιαφέρει στο πιάνο, το αρμόνιο ή τη μελόντικα.
Ωστόσο το σχόλιο της Roadartist, για το πολλαπλό όφελος που θα είχαν τα παιδιά αν η εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου συμπεριλαμβανόταν στη βασική τους εκπαίδευση, με μετέφερε (πάλι!) στα παιδικά μου χρόνια.
Πρωτοπήγα νηπιαγωγείο στα τέσσερά μου χρόνια στο γερμανικό σχολείο της Αλεξάνδρειας. Στην επόμενη τάξη —προσχολική (Vorschule) τη λέγαμε— είχαμε την πρώτη μας επαφή με τα γράμματα και τους αριθμούς (καλλιγραφία και απλές αριθμητικές πράξεις σε τετράδια με τρίγραμμες και quadrillé, αντίστοιχα, σελίδες). Έπρεπε όμως και δύο φορές την εβδομάδα, στην ώρα της Μουσικής, να εξοικειωνόμαστε και να παίζουμε κάποιο από τα απλά μουσικά όργανα που διέθετε το σχολείο. Θυμάμαι τρίγωνα, ντέφια, φλογέρες, μικρά τάσια…
Ήμουν πολύ δύσκολο παιδί. Κλειστό και ταυτόχρονα καθόλου διεκδικητικό. Πέρασα λοιπόν δύσκολες στιγμές μέχρι να μάθω με ποιο μουσικό όργανο θα δενόμουν. Θα μου άρεσε; Κι αν όχι, πώς θα άντεχα; Ωστόσο ένιωσα τυχερή που μου έλαχε το μικρό ξυλόφωνο, γιατί δεν συμπαθούσα και πολύ τον ήχο του μεταλλόφωνου, που μου φαινόταν ψυχρός στην οξύτητά του. Έτσι κύλησαν ομαλά οι ώρες που μαθαίναμε απλά παιδικά τραγουδάκια μέχρι και τη Δευτέρα δημοτικού, οπότε και άλλαξα σχολείο.
Αυτή η παιδική εμπειρία, που μόνο θετικά αξιολογήθηκε μέσα μου, μου γεννά μιαν ακαθόριστη νοσταλγία, κάθε φορά που ακούω ξυλόφωνο, παρόλο που σπάνια το συναντώ. Έψαξα λοιπόν και βρήκα για να μοιραστώ μαζί σας την ακόλουθη εκτέλεση ενός έργου του πολυαγαπημένου Astor Piazzola!
Βρήκα όμως και το ακόλουθο φιλμάκι, που δείχνει το πώς μία διαφήμιση μπορεί να έχει και πρωτοτυπία και ποιότητα, καμιά φορά ανεξάρτητη από την αντίστοιχη ποιότητα ή πρωτοτυπία του διαφημιζόμενου προϊόντος!
Τώρα σε διάβασα και αύριο θα σε ακούσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈβαλες σκοπό να μας μάθεις τα όργανα βλέπω.
Καλό βράδυ.
Υπατία Αλεξανδρινή δηλώνεις και είσαι! :o
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχη στις συστάσεις και εφευρηματική στο τρόπο προβολής..!
Τα επιλεγμένα βιντεάκια ιδιαίτερα!
Γλυκύτατη όπως εκείνη..!
Την προηγούμενη ανάρτηση την διάβασα την άκουσα αλλά δεν σχολίασα. Ήταν αργά, ήμουν πολύ κουρασμένη, αλλά περισσότερο είχα κολλήσει λίγο στον Ασημακόπουλο και στη Ζώη.. κακώς βέβαια αλλά στον κύκλο των μουσικών μαθαίνονται διάφορα και δημιουργούνται εντυπώσεις. Προσπερνώ λοιπόν όσα τότε άκουσα και λέω εδώ πως το ζεϊμπέκικό τους μου άρεσε πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά την μουσική, φυσικό είναι να συμφωνώ μαζί σας για την σπουδαιότητα της διδασκαλίας της σε όλα τα παιδιά στο σχολείο. Αν ο παπάς δεν ευλογήσει τα γένια του:-)
Στα ωδεία, σήμερα όπως και αρκετά χρόνια παλαιότερα, λίγοι μπορούν να πάνε τα παιδιά τους και μόνο όσοι έχουν μεγάλη οικονομική άνεση. Κι όμως το ταλέντο σε συνδυασμό με τη σκληρή δουλειά και το πάθος, κρύβονται εκεί που υπάρχει στέρηση και δυσκολίες. Υπατία μου, αν ο δάσκαλός μου δεν μου έκανε μάθημα δωρεάν και αν δεν με βοηθούσε να πιστέψω στον εαυτό μου, δεν θα είχα γίνει ποτέ μουσικός. Γι αυτό έχω αδυναμία στα "δύσκολα" παιδιά που αν πιστέψεις σ' αυτά κάνουν θαύματα!
Για το ξυλόφωνο βρίσκω την επιλογή σου θαυμάσια. Ήχος αν και κρουστός, γλυκός και πολύ ατμοσφαιρικός. Δεν είχα ακούσει το libertango με ξυλόφωνο.. εξαιρετικό!
Σαν πολλά είπα όμως και πήγε αργά.
Καλή σου νύχτα και εύχομαι κάποτε να μπορούμε να μιλήσουμε για τη μουσική και από κοντά:-)
Φιλάκια πολλά!
Θαλασσένια μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν βάλθηκα να κάνω τίποτε. Εσείς φταίτε που με τα σχόλιά σας όλο και κάτι αναμοχλεύετε στις μνήμες μου >:)
Η μουσικούλα εδώ θα είναι να σε περιμένει:)
Φιλιά αλεξανδρινά
Κάρυ μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ' αρέσει που ανταλλάσσουμε μουσικές επιλογές :)
Αλεξανδρινή δηλώνω και με το Υπατία καμουφλάρομαι ;)
Χα χα!!!
Την καλησπέρα μου
Margo μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς οι περισσότεροι που βρισκόμαστε έξω από το χώρο δεν γνωρίζουμε και πολλά για αρκετούς καλλιτέχνες. Έτσι δεν χαλάει η εικόνα που φτιάχνουμε μόνοι μας γι' αυτούς. Όμως αυτό συμβαίνει σ' όλους τους χώρους. Δεν είναι; ;)
Το Ζεϊμπέκικο, όπως θα πρόσεξες, είναι του Β. Τενίδη (που τον αγνοούσα). Στο κομμάτι αυτό με προσέλκυσε, περισσότερο από τους εκτελεστές, ο αναπάντεχος ήχος, η απροσδόκητη εκτέλεση από όργανο που δεν το είχα συνδυάσει μέχρι τώρα μέσα μου με αυτό το ρυθμό.
Γενικά είμαι πολύ επιφυλακτική σε "νεωτερισμούς" και "διασκευές". Όταν όμως διαισθητικά αντιλαμβάνομαι κάποιο δημιουργικό σπόρο πίσω τους κοντοστέκομαι και προσπαθώ να "ανοιχτώ". Όπως π.χ. με αυτό το εξίσου καλοκαιρινό, αν και κάπως άσχετο -βλέπεις, με αγγίζουν πολλά και διαφορετικά είδη μουσικής!
Τα παιδιά "μερεύουν" με τη μουσική, αλλά και είναι από τις λίγες δραστηριότητες που τα βλέπεις πρόθυμα να πειθαρχήσουν ακόμη και τα πιο αεικίνητα κι ατίθασα! Γι' αυτό θεωρώ πολύπλευρη την προσφορά της εκμάθησης ενός μουσικού οργάνου!
Όσο για την επιλογή του ξυλόφωνου, είδες πώς προέκυψε... Ωστόσο, όντως του έχω αδυναμία. Είχα πετύχει στο Παρίσι, στο δρόμο έξω από το μουσείο Orsai, μια ομάδα νέων παιδιών που έπαιζαν με τα ξυλόφωνά τους από αφρικάνικους ρυθμούς μέχρι το Χορό της Μέλισσας! Περιττό να σου πόσην ώρα έμεινα καθισμένη στα σκαλάκια του μουσείου!
Μακρηγόρησα όμως και πρέπει να βάλω τελεία.
Καλό σου βράδυ
ΥΓ: Θα ήθελα κι εγώ πολύ να σ' ακούσω να μιλάς για τη μουσική!
Bienvenido Albert!
ΑπάντησηΔιαγραφήThank you for your kind remarks.
I visited your blog, but, as I’m using Firefox, I can’t hear the music!
Anyways, here in my country the Greek singers you have chosen are not considered ballad singers!
Best regards from Athens-Greece
Ypatia