Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Μαμά! Μα... μαμά!



Στο μικρό συνοικιακό σούπερ μάρκετ η νεαρή μητέρα σπρώχνει με το ένα χέρι το καρότσι με το μωρό, στο άλλο χέρι κρατάει το χαρτί με τη λίστα για τα ψώνια και, καθώς τα συγκεντρώνει σιγά σιγά, μοιάζει να αναρωτιέται γιατί δεν έχει κι άλλα χέρια για να κουμαντάρει ταυτόχρονα και το πεντάχρονο κοριτσάκι της που τρέχει από ράφι σε ράφι για να τη «βοηθήσει».
Η φωτο είναι από την ποιητική ταινία του Βιμ Βέντερς (Wim Wenders) Φτερά του έρωτα (Der Himmel über Berlin: Ο ουρανός πάνω από το Βερολίνο) και είναι παρμένη από εδώ 
Παρακολουθώ με την άκρη του ματιού ξώφαλτσα τη σκηνή, προσπαθώντας να κρατήσω τις αποστάσεις μου.
— Μαμά, θα μου πάρεις…
— Όχι! Σου πήρα προχτές και τις σκόρπισες τις μπογιές παντού.
— Μαμά, να πάρουμε…
— Όχι! Δεν το χρειαζόμαστε. Δεν χρειαζόμαστε τίποτε από κει…
— Μα… μαμά…
— Είπα: δεν χρειαζόμαστε τίποτε άλλο. Προχώρα!
Το στόμα μου έχει αρχίσει να καμπυλώνει τις άκρες του προς τα κάτω, σαν ξαπλωμένο άνοιγμα παρένθεσης. Σαν να βλέπω κινηματογραφημένη μεταφορά του δελτίου ειδήσεων.
Ο διάλογος όμως δεν είχε τελειώσει. Το κοριτσάκι είχε φτάσει στο ράφι με τα κουτάκια αναψυκτικών και μπίρας.
— Μαμά, κοίτα! Να πάρουμε αυτό;
— Όχι, δεν είναι για μικρά παιδιά αυτό. Ασ’ το στη θέση του!
— Μα… μαμά…
— Είπα: άσ’ το κάτω! Είναι για μεγάλους μόνο.
— Μα… μαμά… Να το πάρουμε για τους μεγάλους…
— Είπα: όχι!
— Μα… μαμά, ξέρεις… οι μεγάλοι…
— Ξέρω! Αλλά δεν είναι αλήθεια! Δεν βγάζεις στ’ αλήθεια φτερά με αυτό!
Το στόμα μου ξανακύρτωσε, αντίστροφα αυτή τη φορά, και έκλεισε την ξαπλωμένη παρένθεση.

12 σχόλια:

  1. Αχ βρε Υπατιούλα έπεσα πάνω σε παρόμοια στιγμή προχθές ,με γιαγιά και εγγονάκι που ήθελε να πάρει ένα αυγό κίντερ ,το έπερνε το κράταγε σφιχτά με πολύ λαχτάρα (έως στραπατσαρίσματος:))η γιαγιά ξεφούρνιζε βαρυεστημένα διάφορα επιχειρήματα και το μικρό αφού σκεφτόταν για λίγο έλεγε μ'ένα ασύληπτο ύφος ήρεμης αυτοπεποίθησης "εγώ όμως το θέλω"

    Τώρα βέβαια εδώ το θέμα μας είναι τελικώς ....τα φτερά
    (οχι,οχι ΤΟ...φερό ;-)
    και που να τά'βρεις...
    πάντως τα σούπερ μάρκετ μόνο στα...κόβουν τα φτερά ....μάλλον να ψάξω αλλού ε;;

    Καλό μήνα Υπατιούλα μου.

    ΥΓ. Καλού κακού πιο είναι αυτό το ποτό;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θα δούμε πολλά τέτοια σκηνικά στο μέλλον, τολμώ δε να πω, ότι κάποια θα είναι για καλό άσχετα αν είναι αναγκαστική επιλογή.
    Σίγουρα όμως δεν είναι ευχάριστο.
    Πολλές οι οπτικές της ανάρτησης: Η άρνηση της μητέρας όσον αφορά την διαπαιδαγώγηση, η άρνηση όσον αφορά τα οικονομικά της, η δύναμη της διαφήμισης, η αντίσταση στην πλύση εγκεφάλου από αυτήν....
    Τί να αναλύσουμε;
    ..αφού έκλεισε η ξαπλωμένη παρένθεση πάλι καλά....:)

    Φιλιά θαλασσένια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καθημερινότητα.
    Ευτυχώς δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα,και ο κάθε γονιός πρέπει να το διδάξει στο παιδί του. Να βάλει μέτρο,να τοποθετήσει τα όρια.
    Εύχομαι τα όχι της μαμάς να ήταν για διαπαιδαγώγηση και όχι λόγω φτώχειας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. -Με τί, λοιπόν, βγάζεις στ'αλήθεια φτερά, μαμά;
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το ρεντ μπουλ μπορεί να μη σου δίνει φτερά τελικά, μπορεί όμως να σε κάνει να χαμογελάς!
    Μεγάλη υπόθεση το χαμόγελο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ξωτικό μου,
    Σπάνια γιαγιά! Συνήθως οι γιαγιάδες -και οι θείες, βεβαίως, βεβαίως ;)- είναι αυτές που υποκύπτουν και απομένουν οι μαμάδες να παίξουν τον άχαρο ρόλο του ΟΧΙ...
    Όντως τα φτερά πια όλοι μας τα αναζητούμε αλλού: στη ζωγραφική, τη φωτογραφία, τη μουσική, σε αγκαλιά, σ' ένα βλέμμα... Όπου μπορεί ο καθένας και η καθεμιά μας.
    Διάβασε και το σχόλιο του Κωνσταντίνου παρακάτω ως απάντηση στην απορία σου. Δεν ήθελα να κάνω "γκρίζα" διαφήμιση -και μάλιστα σ' ένα προϊόν που δεν έχω δοκιμάσει.
    ΥΓ: Όντως λείπουν πολύ τα φτερά μου μας έδινε ΤΟ φτερούλι μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Θαλασσένια μου,
    Τα βλέπουμε ήδη όλο και πιο συχνά και αληθινά πιστεύω ότι θα είναι για καλό. Να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους τις πραγματικές μας ανάγκες.
    Η φούσκα και το ψέμα δεν έμειναν μόνο στη σφαίρα του χρήματος και της πολιτικής. Εισχώρησαν πολύ βαθύτερα και χρειαζόμαστε αυτή την -αναγκαστική- αποτοξίνωση από πολλές πλευρές!
    Αλεξανδρινά φιλιά
    Ευτυχώς και έκλεισε η παρένθεση -και μάλιστα με ευχάριστο τρόπο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Θάλασσα μοβ (ή μωβ;)
    Πολύ μου άρεσε αυτό το "ευτυχώς" που προέταξες!
    Η εικόνα της σκηνής μού άφησε την εντύπωση ότι προέκυψε από το συνδυασμό των αιτίων που ανέφερες. Αυτό όμως δεν περιορίζει την πίστη μου σε όσα έγραψα πιο πάνω και στη Θαλασσένια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. dodo,
    Αν και δεν είμαι μαμά, θα σου απαντήσω -έστω ως θεία- όπως απάντησα και στο Ξωτικό πιο πάνω :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Κωσταντίνε,
    Βρήκες ακριβέστατα τη σκέψη μου!!!
    :):):) = big smile!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Οι διαφημίσεις, ε; Νόμιζε πως θα πετάξει το παιδάκι, αν το πιεί! Φαντάσου να το πάρει κάποιο παιδί και να πάει να πετάξει μετά! Ηρωίδα η μάνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Επίκουρε,
    Όταν πρωτοβγήκε ο Σούπερμαν, αρκετά ήταν τα παιδάκια που προσπάθησαν να πετάξουν!
    Η μάνα ηρωίδα από πολλές πλευρές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...