Το νήπιο μόλις που είχε ξεφύγει από το στάδιο της μονολεκτικής έκφρασης και άρχιζε να σχηματίζει τις πρώτες του ολοκληρωμένες προτάσεις. Ακολουθώντας το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης, οι περισσότερες φράσεις του ήταν επιταγές που ζητούσαν την ικανοποίηση των αναγκών του.
Πολλές ήταν όμως και οι απορίες που διατύπωνε. Μόνο που αυτές αιφνιδίαζαν επανειλημμένα με την ποικιλία τους θέτοντας σε διαρκή εγρήγορση τους αποδέκτες των ερωτήσεων. Δεν είναι καθόλου εύκολο ν’ απαντήσεις στην ερώτηση –και μάλιστα διπλή: «Γιατί, μαμά, ο ήλιος κρύβεται πίσω από τα σύννεφα; Για να μη βρέχεται;». Κοίταζες τα μάτια του και σχεδόν έβλεπες το μυαλουδάκι του να έχει βάλει σε πλήρη λειτουργία όλα του τα γρανάζια.
Οι παιδικές ερωτήσεις σε βρίσκουν σαν κεραυνοί εν αιθρία. Σε αφοπλίζουν με τη διαύγεια και την αυστηρότητά τους. Σε εκπλήσσουν με την ευστοχία τους. Αγνοούν περιφρονητικά τα συμφραζόμενα των μεγάλων ακολουθώντας την ελεύθερη πτήση του μυαλού που δεν έχει μάθει ακόμη να υπακούει σε κανόνες. Έχουν την επιμονή που αποκαλύπτει μιαν ανάγκη εξίσου ζωτική με την πείνα και τη δίψα. Την ανάγκη του ανθρώπου να μάθει και να κατανοήσει.
Πόσο απάνθρωπο μπορεί να χαρακτηριστεί ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εκμηδενίζει αυτή την ανάγκη; Πόσο αντίθετο προς την ανθρώπινη φύση είναι ένα σχολείο που κάνει το παν ώστε να μη γεννιούνται πια αυτά τα ζωτικά «γιατί» στα παιδικά μυαλά; Θαρρείς και είναι δυνατό να προχωρήσουμε χωρίς φρέσκα «τι, ποιος, πώς, πού;» και, προ πάντων, «γιατί;»!
Με αφορμή αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια του Y.B.-N.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου