Εξακολουθώ να ψηφίζω, γιατί επιμένω να διεκδικώ το δικαίωμα να πω και τον δικό μου λόγο για τα κοινά μας πράγματα, έστω και με τον ψιθυριστό πια ήχο που κάνει ο χάρτινος φάκελος που πέφτει μέσα στην κάλπη. Χρειάζομαι να πω αυτό που έχω να πω και να δηλώσω αυτό που υποστηρίζω, ανεξάρτητα από το αν ακούγομαι ή όχι. Με την αποδοχή ότι ανήκω στη μειοψηφία και ότι η πλειοψηφία θα επιβάλει τη θέλησή της. Έχω ανάγκη, για τη γαλήνη της συνείδησής μου, να εκφράσω τη γνώμη μου, να εκδηλώσω τη διαφωνία μου, να διατυπώσω την κριτική μου. Δεν βολεύομαι στη σιωπή της αποχής. Τις δυσκολίες της επιλογής δεν τις αγνοώ. Δεν αναγνωρίζω ωστόσο στον εαυτό μου το περιθώριο να τις προβάλλω ως δικαιολογία. Το θεωρώ φυγομαχία.
Απορρίπτω το «ωχ αδελφέ» και το «όλοι ίδιοι είναι» δεν με έχει πείσει απόλυτα. Η απόσυρση στην ιδιώτευση εξυπηρετεί την πολιτική άποψη ακριβώς που καταδικάζω. Αρνούμαι να παραχωρήσω στους επιδέξιους εκμεταλλευτές και τα πολιτικά τους ανδρείκελα τα ελάχιστα εκατοστά δημόσιου χώρου που μου αναλογούν. Αυτή την ελάχιστη ευθύνη δεν μπορώ να την αποποιηθώ.
Εξακολουθώ να πιστεύω στον Άνθρωπο. Και την ανθρωπιά την ορίζω ως συνισταμένη της ελευθερίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης για όλους τους ανθρώπους. Φρονώ ότι είναι ανθρώπινα χαρακτηριστικά η ευγένεια και ο σεβασμός προς το διαφορετικό. Θεωρώ ότι ο πλανήτης μας και το σύμπαν ολόκληρο είναι το σπίτι που μας χωράει όλους και το οποίο πρέπει να διαφυλάξουμε για τις επερχόμενες γενεές ανθρώπων. Με ενοχλούν οι υποκριτές και οι αριβίστες. Με θυμώνουν οι εγωιστές και οι αλαζόνες. Με εξοργίζουν οι αδιάφοροι και οι σιωπούντες που βρίσκουν κατόπιν εορτής τη μιλιά τους για να πουν «τα ’λεγα εγώ».
Γι’ αυτό τοποθετούμαι στην Αριστερά.
Με πνίγουν όμως οι «ιδεολογικοί» κορσέδες που απαιτούν από μένα να περιμένω μια μεταφυσικής πλέον διαστάσεως σοσιαλιστική ανατροπή.
Γι’ αυτό επιλέγω την πολύχρωμη Αριστερά που αγωνίζεται με ανενδοίαστη πίστη στον Άνθρωπο και για το συνάνθρωπο. Με ευαισθησία και ανυποχώρητη συνέπεια για το περιβάλλον. Την Αριστερά που διαρκώς ανανεώνεται και ανανεώνει, την Αριστερά που υιοθετεί ριζοσπαστικές θέσεις, την Αριστερά που ακατάπαυστα κινητοποιείται. Την Αριστερά που, αν θέλετε, τολμά να δημοσιοποιεί τους εσωτερικούς καβγάδες της και να δέχεται την κριτική των φίλων της και να αποδέχεται τις συνέπειες των σφαλμάτων της.
Επιμένω, βλέπετε, ότι τα όνειρα είναι εφικτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου