Εκρήξεις

Κοιτάω γύρω μου και προσπαθώ να καταλάβω. Έχω ανάγκη να αναλύσω, να ερμηνεύσω, να αιτιολογήσω. Μόνο τότε θα μπορέσω να καταλήξω αν θα δικαιολογήσω κιόλας το τι συμβαίνει. Θέλω να πω ότι η αναζήτηση των αιτίων μιας κατάστασης δεν σημαίνει πάντα ότι θα οδηγήσει και στη δικαίωσή της. Μπορεί ναι. Μπορεί όμως και όχι. Όταν δηλαδή μελετάμε τα αίτια ενός πολέμου ή μιας επανάστασης στο μάθημα της ιστορίας, το κάνουμε για να σχηματίσουμε μια, όσο το δυνατόν, πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το γεγονός με στόχο να συνάγουμε κάποια αξιολογικά συμπεράσματα, που είτε θα καταδικάζουν είτε θα δικαιώνουν τα συμβάντα. Και όλα αυτά με απώτερη επιδίωξη να κάνουμε εκείνες τις επιλογές, οι οποίες θα μας ωθήσουν σε δράση που θα μας φέρει σε καλύτερη μοίρα.

Αυτές τις σκέψεις κάνω κάθε φορά που ακούω την επίκριση-επίθεση "Τους δικαιολογείς λοιπόν!", που διατυπώνεται εναντίον όλων όσοι αυτές τις μέρες προσπαθούν (τολμούν) να μιλήσουν για τα αίτια της νεανικής εξέγερσης.

Άλλοι πάλι ένιωσαν έκπληκτοι από το θυμό που εκδηλώνεται τόσο καταστροφικά τούτες τις φλεγόμενες μέρες στις ελληνικές πόλεις. Μα δεν είναι καθόλου πρωτοφανές το φαινόμενο. Τα μόνα καινούργια χαρακτηριστικά αυτού του καταστροφικού θυμού είναι η έκταση και η ένταση της εκδήλωσής του. Τον έχουμε όμως δει άπειρες φορές να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας μέσα κι έξω από τα γήπεδα. Αλλά τότε κατηγορούμε το ποδόσφαιρο. Μεμονωμένο περιστατικό -συγγνώμη, μεμονωμένες περιπτώσεις, λέμε. Και πάμε παρακάτω. Τον έχουμε δει αυτόν το θυμό σε μικρή ή μεγάλη συχνότητα να εκδηλώνεται μέσα στα σχολικά κτήρια στους λερωμένους τοίχους, στις ξεχαρβαλωμένες καρέκλες, στους ξηλωμένους διακόπτες. Πόσοι όμως από μας προσπαθήσαμε να κατανοήσουμε τα συνθήματα στους τοίχους; Πόσοι θελήσαμε να δεχτούμε τα μηνύματά τους; Ωστόσο αυτά κραύγαζαν:

Τα κάγκελα μας πνίγουν!

Η διδακτέα ύλη μάς φιμώνει!

Οι εξετάσεις πυροβολούν τη σκέψη μας!

Το σχολείο σκοτώνει τη νιότη μας!

Η κοινωνία όμως ή, μάλλον, η "συντεταγμένη πολιτεία" χαμπάρι δεν παίρνει. Όντως τα αυτιά της έχουν τοίχους. Και τώρα παριστάνει την κατάπληκτη.

Έχουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έχει βαλθεί να παράγει άβουλα και πειθήνια όντα, μελλοντικούς υπηκόους -όχι σκεπτόμενους πολίτες. Όσα παιδιά δεν μπορούν ή δεν θέλουν να προσαρμοστούν στις νόρμες του, το σύστημα τα εξοβελίζει. Και μετά έρχεται να κάνει τον τιμητή, όταν η νεολαία αντιδρά εκρηκτικά και ανεξέλεγκτα. Την κατηγορεί ότι στρέφει τον καταστροφικό θυμό της τυφλά και άκριτα επί δικαίων και αδίκων. Βλέπεις, το εκπαιδευτικό μας σύστημα παρέχει παιδεία που καλλιεργεί τον ορθολογισμό και την κρίση, τη δικαιοσύνη και την αξιοκρατία, την αλληλεγγύη και τον αλληλοσεβασμό!!! Γι' αυτό και δικαιούται, βρε αδελφέ, να απαιτεί από τα παιδιά να επιδεικνύουν ανά πάσα στιγμή αυτές τις αρετές!

Και γύρω-τριγύρω, τι; Μια κοινωνία που καταπίνει, χωρίς χωνευτικό, αυτά που την ταΐζουν: υποκλοπές, κουμπάρους, αποδυνάμωση και διάλυση ανεξάρτητων αρχών, Χριστόδουλους, Siemens, ιδιωτικοποιήσεις, περιφερόμενα DVD, δημοσιογραφίσκους και Δημοσιογράφους, ανεργία και ξετιναγμένα ασφαλιστικά ταμεία, "ζαρντινιέρες" και ενόχους με "πράσινα παπούτσια", βασανισμούς μεταναστών από όργανα της "τάξης", εκπαιδευτικές "μεταρρυθμίσεις", off shore εταιρείες, Βατοπέδια... Ε, πότε πια θα σκάσει;

Όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος!

ΥΓ: Πάντως ο βολικός αποδιοπομπαίος τράγος βρέθηκε: ο ΣΥΡΙΖΑ !

Βολεύει τη ΝΔ, γιατί μόνο από εκείνη την πλευρά υφίσταται την όποια αντιπολίτευση.

Βολεύει το ΠΑΣΟΚ, γιατί έτσι συσπειρώνει ξανά τους φοβικούς νοικοκυραίους του.

Βολεύει το ΚΚΕ, γιατί έτσι μπορεί να κρύψει την αδυναμία του να αναλύσει τη σύγχρονη πραγματικότητα και να παραμείνει πιστό στον κομματικό καθωσπρεπισμό του.

Βολεύει το ΛΑΟΣ γενικά, αλλά και ειδικά για να μπορεί με πιο ευλογοφανή τρόπο να καλύπτει τη δράση των χρυσαυγιτών.