Ιράν. Θάνατος του συζύγου. Ο εραστής καταδικάζεται για το φόνο σε δεκαπενταετή φυλάκιση και σε 100 μαστιγώσεις για την "παράνομη σχέση" του. Η σύζυγος καταδικάζεται σε θάνατο για τη συνέργεια στο φόνο και σε θάνατο με δημόσιο λιθοβολισμό για τη "μοιχεία" της.
Δεν παραγνωρίζω καθόλου τον παράγοντα των πολιτισμικών διαφορών. Στέκομαι όμως περισσότερο στη βαρβαρότητα της θανατικής ποινής και, κατά παραχώρηση αλλά όχι και κατά δεύτερο λόγο, στη στυγερότητα και τη βαναυσότητα του τρόπου επιβολής της θανατικής ποινής (λιθοβολισμός). Πώς μπορούν να μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά η ζωή από τη μία και η "τιμή" από την άλλη; Τι είδους ανθρώπινη σύλληψη μπορεί να θεωρηθεί αυτός ο αδιανόητα βασανιστικός θάνατος, τον οποίο καλούνται πολλοί να διαπράξουν;
Για την έμφυλη ανισότητα στην απονομή της "δικαιοσύνης" είναι μάλλον πρώιμο να γίνει οποιοδήποτε σχόλιο σε τέτοιες περιστάσεις. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη να διανύσουμε μέχρι να γίνουμε άνθρωποι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου