Μουσειακές αντιλήψεις

Με αφορμή το λογοκριμένο φιλμάκι του Κώστα Γαβρά για το μουσείο της Ακρόπολης, γεννιούνται μερικές απορίες:
Τι ρόλο μπορεί να παίξει ένα μουσείο για την Ακρόπολη, όταν αποσιωπά ένα κομμάτι της ιστορίας της;
Πόσο σύγχρονο μπορεί να θεωρηθεί ένα μουσείο, όταν ηθελημένα γίνεται δέσμιο παρωχημένων αντιλήψεων και αναχρονιστικών δυνάμεων;
Πώς ένα μουσείο θα επιχειρήσει να αναπτύξει έναν υγιή και ζωντανό διάλογο του παρόντος με το παρελθόν, όταν από τη μια το ίδιο το μουσείο διέπεται από οπισθοδρομικά σύνδρομα και από την άλλη προσεγγίζει το παρελθόν με προκρούστεια κατά το δοκούν μέθοδο;
Κατά πόσο είναι δυνατόν ένα τέτοιο μουσείο να υπηρετήσει την ιστορική γνώση και, κατά συνέπεια, την εθνική αυτογνωσία;
Οι Ελγίνοι ήταν και εξακολουθούν να είναι πολλοί! Ξένοι και ιθαγενείς!
Ως εκ τούτων, συμπερασματικό ερώτημα:
Πότε επιτέλους θα θεσμοθετηθεί ο διαχωρισμός του κράτους μας από την Εκκλησία;