Κλέφτρα κίσσα

Όταν ήταν πολύ μικρή, σε προσχολική ακόμη ηλικία, είχε την τύχη να υπάρχει στο σπίτι ένα καλό πικάπ, απ’ αυτά που έπαιζαν τις σκληρές πλάκες των 78 στροφών, αλλά και τα μικρά 45άρια δισκάκια. Τέτοια δεν είχαν πολλά. Ήταν όμως ένα μικρό, κόκκινο σκούρο, σχεδόν γκρενά, που είχε γίνει το αγαπημένο της. Από τη μια πλευρά είχε κάποια εισαγωγή έργου του Verdi –δεν θυμάται πλέον ποιανού, κι ας είναι απόλυτα σίγουρη ότι ήταν από τα πιο γνωστά του έργα. Στην άλλη υπήρχε η εισαγωγή από την Gazza Ladra του Rossini. Έβαζε λοιπόν το δισκάκι στο πικάπ, ανέβαινε σ’ ένα ξύλινο τραπεζάκι, που είχε και βολικό σκαλοπατάκι, και μ’ ένα μικρό χάρακα στο χέρι γινόταν μαέστρος.

Ξεκινούσαν τα κρουστά, αργά, επιβλητικά, αυστηρά, σχεδόν απειλητικά, σαν εχθρικός στρατός που με αυτοπεποίθηση προελαύνει. Κι εκείνη, μ’ ένα ανάλογα σοβαρό ύφος, αγκάλιαζε με τ’ απλωμένα χέρια της ολόκληρη την ορχήστρα και προσκαλούσε τα έγχορδα να παραμερίσουν τη μελωδικότητά τους και να ορμήσουν μαζί με τα πνευστά στην αντάρα μιας λαίλαπας που κατέκλυζε το χώρο. Μικρές ανάπαυλες ανάλαφρων πνευστών ετοίμαζαν κάθε και λίγο το επόμενο φουσκωμένο ηχητικό κύμα μέχρι που τα κρουστά έκλειναν νικηφόρα την ενότητα της επίθεσης. Τώρα ήταν η σειρά των εγχόρδων ν’ αναδείξουν τον πλούτο τους σ’ ένα χαριτωμένο διάλογο με πνευστά που υπέτασσαν την ισχύ τους στις ανάγκες του αμοιβαίου παιχνιδιού. Μέσα στις γρήγορες εναλλαγές το κλίμα άλλαζε αργά αλλά σταθερά. Χτιζόταν και πάλι μια νίκη. Δεν ήταν όμως η νίκη σε μια μάχη, αλλά η νίκη του Καλού επί της Καταστροφής, του Δικαίου επί της Αδικίας, η νίκη της αισιοδοξίας. Με χαμηλόφωνους επιδέξιους ελιγμούς που όλο και δυνάμωναν, με μικρές κοφτές δοξαριές που όλο και απλώνονταν, γιγαντωνόταν η ισχύς της ζωής μέχρι την τελική Νίκη.

Τα μάτια της έκλειναν. Το δεξί της χέρι χάραζε τον ενθουσιασμό της στον αέρα, ενώ το αριστερό της φτερούγιζε σε αγαπησιάρικες καμπύλες. Το κεφάλι της έγερνε προς τα πίσω και δραπέτευε από τη βαρύτητα. Μόνο που η απογείωσή της αυτή οφειλόταν πάντα σε κάποιο ανήσυχο ζευγάρι ενήλικα χέρια που την απομάκρυναν βιαστικά από το επικίνδυνο αυτοσχέδιο podium, προσηλωμένα πιο πολύ στην ασφάλειά της παρά στη γοητεία της μουσικής.

Δεκαετίες αργότερα, στο τώρα της, βιώνει το κοφτό τυμπάνισμα, καθώς οι βλοσυρές μέρες επελαύνουν, στη ζωή πλέον, τη δική της και των αγαπημένων της. Μέρες που απαιτούν και πάλι, με πολύ πιο βίαιο τρόπο, από αυτήν να κρατάει ορθάνοιχτα τα μάτια για να μη βυθιστεί στην άβυσσο. Μόνο που εκείνη, με το δικό της φανταστικό πια χαρακάκι, είναι επίσης αποφασισμένη να χαράξει ανάλογη ouverture προς τη Νίκη. Προς το Φως.

Κι ας ξέρει ότι η πορεία προς τα εκεί θα διαρκέσει πολύ περισσότερο από το αγαπημένο μουσικό κομμάτι.