Πρωτομαγιά

Νῦν καί ἀεί

Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια!

Παραφράζω: τέτοια μέρα, χωρίς λόγια!

Λόγια σήμερα δεν υπάρχουν. Είναι περιττά.

Αρκούμαι στη δωρικότητα μιας γνήσιας λαϊκής φωνής. Η Βίκυ Μοσχολιού χαράζει τους στίχους του Νίκου Γκάτσου και βαθαίνει τη μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου σ’ ένα τραγούδι που δημιουργήθηκε για μια μέρα σαν τη σημερινή το 1941 με ιστορικό στίγμα διαφορετικό, αλλά εξίσου ζοφερό με το φετινό.

Θυμίζω μόνο ότι η Πρωτομαγιά δεν είναι η γιορτή των λουλουδιών, αλλά η Διεθνής Ημέρα των Εργατών / μισθωτών, που θεσμοθετήθηκε από τη Β΄ Σοσιαλιστική Διεθνή στο Παρίσι το 1889. Η μέρα αυτή υπενθυμίζει τον αιματηρό τρόπο, με τον οποίο αντιμετωπίστηκε η απεργία των εργατών στο Σικάγο το 1886, όταν διεκδικούσαν το 8ωρο και την αργία της Κυριακής, και κατ’ επέκταση όλους τους αγώνες των εργαζομένων.

Μερικά πράγματα καλό είναι να μην ξεχνιούνται. Είναι κομμάτι της ιστορίας του ανθρώπου και στα χρόνια που έρχονται θα είναι πολύτιμο μάθημα για τους νεότερους. Τους νεότερους που συνιστούν τη δύναμη ζωής. Αυτήν που οργανικά βιώνουμε ως ζώντα όντα κάθε άνοιξη. Γι’ αυτό και άνοιξη εκδηλώνονται τα περισσότερα ξεσπάσματα που διεκδικούν το δικαίωμα στη ζωή. Ανεξάρτητα από το τι δείχνει το ημερολόγιο!

ΥΓ: Διαβάστε οπωσδήποτε τη σημερινή ανάρτηση του Aldebaran! Πρόκειται για ένα κείμενο σπάνιας αξίας!