Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών μας, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα (George Carlin)


Αγαπώ τη Θάλασσα

Αγαπώ τη Θάλασσα.
Γιατί ξεκινάει με το θήτα των θέλω μου. Γιατί είναι ανοιχτή σαν τα άλφα που την απλώνουν. Γιατί το λάμδα της καμπυλώνει τη γλώσσα μου σε κύμα που σπάει μαλακά στο φράγμα των δοντιών μου. Γιατί τα σίγμα της μου χαϊδεύουν τ’ αφτιά σαν το φλοίσβο της σ’ έρημη παραλία.

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Coro ή solo;

Τελευταία συλλαμβάνω τον εαυτό μου όλο και συχνότερα ν’ αντιμετωπίζω τη ζοφερή πραγματικότητα, που μας σφίγγει στη μέγγενή της, με μουσικούς όρους. Διευκρινίζω από την αρχή ότι δεν έχω καμιά μουσική εκπαίδευση. Είναι ζήτημα αν θα κατόρθωνα να θυμηθώ από κάποια μακρινή σχολική χρονιά το πώς εγγράφεται η κάθε νότα στο πεντάγραμμο. Ωστόσο, η μουσική, όπως και κάθε τέχνη, είναι γενναιόδωρη με τους αδαείς. Έτσι συχνά πυκνά κάποια μουσικά έργα μού αποκαλύπτουν νέους κόσμους και καταργούν τα χωροχρονικά μου σύνορα. Ανακαλύπτω σε μουσικά δημιουργήματα την ιδανική έκφραση όχι μόνο των συναισθημάτων μου αλλά και των σκέψεών μου.
Βιώνοντας λοιπόν το φόβο και την ανασφάλεια των ημερών μας, αναμασούσα μια πρόδηλη και κοινή, πλέον, διαπίστωση: ότι εδώ και χρόνια αυτοί που κινούν τα νήματα προώθησαν έναν τρόπο ζωής, που δυστυχώς υιοθετήθηκε από ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας. Είναι ένας τρόπος ζωής που επέβαλε το αδυσώπητο κυνήγι της ικανοποίησης διαρκώς διογκούμενων επίπλαστων αναγκών με λάβαρο την ήσσονα προσπάθεια. Κατακερματίστηκε η κοινωνία μας σε αντιμαχόμενες ομάδες που φθονούσε η μία την άλλη και αλληλοϋποβλέπονταν. Και το σμπαράλιασμα αυτό έφτασε μέχρι το μεδούλι, μέχρι το άτομο, που έγινε κυριολεκτικά πια ά-τομο! Εκεί πια χάσαμε και την ανθρωπιά μας. Οι φιλίες γίνονταν όλο και πιο σπάνιες, ενώ στην αξιακή μας ιεραρχία ανέβαιναν οι «γνωριμίες». Η δικαιοσύνη υποκαταστάθηκε από τη «νομιμότητα» και η ισότητα από την ισοπέδωση. Η ευφυΐα χλόμιασε μπροστά στη μαγκιά. Η εργατικότητα και η αίσθηση του καθήκοντος λοιδορήθηκαν. Η επιφάνεια εκτόπισε το βάθος. Τελικά η επιθυμία του ἔχειν κατασπάραξε το εἶναι μας. Έτσι μείναμε γυμνοί κι ανάπηροι. Χάσαμε τα πολύ απλά, αλλά αναγκαία για τις περιστάσεις που ζούμε, εφόδια που χρειάζεται ο άνθρωπος για ν’ αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες της ζωής, την αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα, που μπορούν να τροφοδοτήσουν μια κοινή προσπάθεια.
Με άλλα λόγια, όλον αυτό τον καιρό από τη μια ένιωθα την ανάγκη ενός ώμου ν’ ακουμπάει στον δικό μου κι από την άλλη συλλογιζόμουν ότι από τέτοιες δύσκολες καταστάσεις μόνο με συλλογική προσπάθεια μπορούμε να βγούμε. Αυτές οι σκέψεις και τα αντίστοιχα συναισθήματα, συνδυασμένα με μια πικρή νοσταλγία για μια πατρίδα ψυχής που βλέπω ν’ αργοσβήνει στα χέρια μου και που διακαώς ποθώ να κρατήσω ζωντανή και να την παραδώσω καλύτερη, μεταμφιέζονταν σε νότες και πλημμύριζαν τ’ αφτιά μου. Μέχρι που ξεδιάλυνα ότι ήταν το πασίγνωστο χορικό των σκλάβων (Va pensiero) από την όπερα του Βέρντι Nabucco. Έτσι, για να εξηγήσω το πού κολλάει η μουσική επένδυση της ανάρτησης.
Στην αναζήτηση όμως του συγκεκριμένου κομματιού, έπεσα και στην ακόλουθη εκτέλεση από εκλεκτούς, απ’ ό,τι λέει το συνοδευτικό σχόλιο, λυρικούς Ούγγρους καλλιτέχνες. Όταν το άκουσα, θυμήθηκα ένα σχόλιο του Ξωτικού σε παλαιότερη ανάρτησή μου για τη δυσκολία συντονισμού ενός μουσικού συνόλου. Προσωπικά αυτή τη δεύτερη εκτέλεση δεν την απόλαυσα. Ενώ στην πρώτη περίπτωση παρακολουθούσα ένα σφιχτοδεμένο σύνολο προσηλωμένο στον κοινό στόχο, στη δεύτερη ένιωθα τους σολίστες να μην μπορούν να πειθαρχήσουν το εγώ τους και να υπονομεύουν τελικά την κοινή προσπάθεια.
Ε, λοιπόν, και σ’ αυτή τη δεύτερη μουσική απόπειρα βλέπω, με τις γνωστές πια λοξές ματιές μου, κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις.
Εσείς τι λέτε;

18 σχόλια:

  1. Η μουσική που διάλεξες μαγευτική!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όλοι μας τόσο ίδιοι και ταυτόχρονα τόσο μα τόσο διαφορετικοί. Αυτό είναι το στοίχημα να φτιάξουμε γέφυρες ανταλλάσσοντας σκέψεις, λέξεις, σχέδια, όνειρα, επιθυμίες.
    Να προσπαθούμε καθημερινά να αντιπροσωπεύουμε αυτό που πραγματικά είμαστε όχι να είμαστε αυτό που αντιπροσωπεύουμε.
    Να έχεις μια υπέροχη μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Στα κοινά μας πρόσθεσε άλλο ένα. Και δες εδώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. habilis,
    Καλωσόρισες κι ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
    Καταπληκτική η ανάρτησή σου για τον Νταλί!
    Θα ξαναπεράσω από τα μέρη σου για να ψαχουλέψω λίγο παραπάνω...

    roundel,
    Καλά τα λες. Πρέπει πάνω απ' όλα τις αλήθειες μας να υπερασπιστούμε και να μοιραστούμε.
    Λίγη δροσιά (ή και πολλή, αν προτιμάς) σου εύχομαι.

    Νερένια μου,
    Αυτό πια είναι το κάτι άλλο! Δίδυμοι παράλληλοι κόσμοι σε μια ψηφιακή συνάντηση!
    ΥΓ: Σου απάντησα και στην παραπομπή σου. Ρίξε ένα βλέμμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ιπατία μου τι να πρωτοσχολιάσω! Ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι και συνδυάζεις τη μουσική με τις σκέψεις σου με ενθουσιάζει. Έχω λατρέψει την "πρόβα ορχήστρας" του Φελίνι. Την έχεις δει; Η σκέψη αυτής της εκπληκτικής ταινίας μου έρχεται στο νου όταν μιλάς μέσω της μουσικής.

    Πόσο δίκιο έχεις, μόνο όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε να έχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα. Οι σκέψεις σου τριγυρίζουν συνέχεια στο κεφάλι μου αυτές τις μέρες. Ψάχνω τι με κάνει να νιώθω αισιόδοξη και ασφαλής και το βρίσκω στα λόγια σου. Δεν θέλω να το αναλύσω εδώ, ας μη καταχραστώ τη φιλοξενία σου. Ίσως σε κάποια ανάρτηση.
    Το άλλο σημείο που στάθηκα.. η πικρή νοσταλγία για μια πατρίδα ψυχής που βλέπω ν’ αργοσβήνει στα χέρια μου.. εδώ στάθηκα περισσότερο όμως εσύ το πέρασες βιαστικά.. πιστεύω ότι θα μας γράψεις περισσότερα στο μέλλον.

    Καλό απόγευμα Ιπατία μου με ένα γλυκό φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αγαπητή Υπατία είναι τόσα πολλά τα μηνύματα που πήρα θα μείνω όμως σε δύο την αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα.Θεωρώ ότι και τα δύο θα έπρεπε να είναι δεδομένα σε μια σύγχρονη κοινωνία.Ενα μικρό παράδειγμα κοινωνικής αλληλεγγύης περιγράφω στη νέα ανάρτηση μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Coro δαγκωτό, coro με σολακια που μπορούν να παραμένουν αυτόνομα υποσύνολα στηρίζοντας το σύνολο χωρίς όμως όπως λες να υπονομεύουν. Γιατί τότε δεν είναι σόλο είναι σόλα. Ούτως ή άλλως η ζυγαριά του χρόνου είναι ακριβείας, οπότε..
    ..(με) άλλα λόγια...να αγαπιώμαστε.
    Και τα συγκεκριμένα σολάκια της δεύτερης ομάδας εδώ που τα λέμε, κάπως δικαιολογούνται, αν κρίνω από το προ- και μετά- παρατεταμένο χειροκρότητα. Εμείς;; Γιατί εμείς σολάρουμε;; Από το παρατεταμένο φασκέλωμα;;
    Καλησπέρα Υπατιούλα, τεστάκια μας βάζεις καλέ;;;; Αμάν!! ;) :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Margo μου,
    Κάθε φορά εκπλήσσομαι σαν μικρό παιδί, όταν ανακαλύπτω πόσα πράγματα μπορεί να μας πει η Τέχνη· γι' αυτό και ζηλεύω κατά κάποιο τρόπο τους καλλιτέχνες, γιατί έχουν περισσότερα μέσα για να εκφραστούν.
    Όσον αφορά το περιεχόμενο της ανάρτησης, η αλήθεια είναι ότι εδώ μέσα ανακάλυψα, απρόσμενα, αρκετούς "ώμους" πλάι στον δικό μου ;)
    Σχετικά με το τελευταίο, αναγνωρίζεις κι εσύ, φαντάζομαι, τη δυσκολία να μιλήσει κανείς για τα πράγματα της ψυχής...
    ΥΓ: την ταινία αυτή του Φελίνι δεν θυμάμαι να την έχω δει. Θα την αναζητήσω όμως αφού τη συστήνεις, αλλά και γιατί από μικρή κυνηγούσα τις ταινίες που σχετίζονταν με τη μουσική (κλασική ή μιούζικαλ). Υπάρχουν ταινίες που πρόσεξα πιο πολύ το soundtrack από την ίδια την εικόνα (π.χ. Τσάι στη Σαχάρα, Φρίντα, για ν' αναφέρω κάποιες σχετικά πρόσφατες)
    Φιλιά κι από μένα!

    α Κενταύρου,
    Πέρασα από το "σπιτικό" σου, αλλά μάλλον κάτι δεν μπόρεσα να αποκρυπτογραφήσω. Εννοώ τη φωτογραφία που επεξηγεί το λόγο της επίσκεψης εκεί.

    Φτερούλι που παίρνει ο άνεμος,
    Στις ρητορικές σου ερωτήσεις δίνεις μόνη σου τις ιδανικότερες απαντήσεις. Για το φασκέλωμα και το σόλο που γίνεται σόλα μιλάω! (Την απάντησή μου στην ερώτηση που έκανες στην προηγούμενη ανάρτηση, την είδες;)
    Γιατί καλέ άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε;
    Το τι εννοεί ο ποιητής (χα,χα,χα) το έπιασες.
    Όσο για τη δεύτερη ομάδα, τα χειροκροτήματα πριν και μετά απευθύνονται στα συγκεκριμένα πρόσωπα και όχι στο καλλιτεχνικό τους αποτέλεσμα! Χειροκροτούν τα Ονόματα, άντε και το αγαπημένο μουσικό κόμμάτι, και όχι το πώς το τραγούδησαν. Αν προσέξεις, ο καθένας και η καθεμιά τους προσπαθεί να ξεχωρίσει, να σκεπάσει τους υπόλοιπους. Δεν προτάσσουν την ανάδειξη του τραγουδιού -που χρειάζεται ομοιογενή χορωδία και όχι μοναχικά "αστέρια"- αλλά τον εαυτό τους, το ατομικό εγώ τους!
    Εσύ, σαν Κερκυραία, θα καταλαβαίνεις καλύτερα τι εστί "χορωδία"!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πολύ καλά σε λέω εγώ Υπατιοτάτη !!!
    Λοιπόν ψάχνω απεγνωσμένα για λίγη ησυχία ν'ακούσω τα βιντεάκια σου αλλά.....δεν οπότε είπα να δώσω μια μεγάαααλη αγκαλιά τώρα
    (με ξεκούρασε και το φτερόοοπουλο που τα λέει φίνα και...σολάρει απίθανα βρε το άτιμο!!!!)
    άρπαξα κι ένα φραγκόσυκο να σου κάνω συμπαράσταση και να σου πώ οτι απ'εδώ και στο εξής θα σε λέω ΜΑΕΣΤΡΟ πάει τελείωσε !!!!!
    και να ξέρεις πως γι'αυτή τη συλλογικότητα κάθομαι και ιδροκοπάω και αγχώνομαι(αν με έβλεπες τώρα θα με λυπόσουν στάζω απο παντού χαχα) γιατί νομίζω πως κάτι ανατέλλει εδώ μέσα ....
    σε καταφιλώ κι ας σε κάνω μούσκεμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Έχεις δίκιο,όπως λες και συ ελλειματικός λόγος.
    Πήγα να δω τη μάνα μου που ζει με την αδελφή μου.Η κυδωνιά και η καρυδιά τα δυό παιδιά της.
    Το άγαλμα της μάνας είναι στη κεντρική πλατεία Άρεως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ξωτικό μου κάθιδρο,
    Σε περίμενα. Θυμάσαι με ποιο σχόλιό σου προκάλεσες τούτο δω το κείμενο; Από τότε τα είχα βρει τα βιντεάκια. Τα λόγια σου περί μαέστρων απλώς ήρθαν να εξηγήσουν κάπως την αίσθηση που μου δημιούργησε η σύγκριση αυτών των δύο εκτελέσεων.
    Ναι, συμφωνώ κι εγώ για το φτερούλι μας. Γλώσσα και ματιά ξουράφι! Να λοιπόν, άλλο ένα επίθετο: ξουραφόφτερο:):):)
    (Ξέρει ότι κάνω συλλογή!)
    Φιλάκια πολλά κι από μένα (μη φοβάσαι έχω πρόχειρη την πετσέτα!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Επειδή, αν στα αλήθεια αγαπιόμασταν, με το αγαπώ του coro και to αγαπιέμαι του solo, τότε η χορωδία μας θα ήταν σπουδαία. Γιατί όταν αγαπάς φροντίζεις και όταν φροντίζεις το σoλάρισμα έρχεται δεύτερο. Με άλλα λόγια, ναι, να αγαπιόμαστε, αυτό λείπει.
    Με αγάπη
    Το βλακόφτερο (ξυραφόφτερο δεν παίζει, η πραγματικότητα έχει πέσει κατω και χτυπιέται στα γελια! χιχιχιι)
    vVvVvC

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλησπέρα Υπατία, είχα καιρό να περάσω. Δεν σχολιάζω γιατί τα έχεις πει σχδόν όλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Φτερούλι,
    Χαράζεις τις αλήθειες σου με τρεις σπαθιές σαν τον Ζορρό (σ΄ έχω ξαναπεί έτσι) και μετά υπογράφεις "βλακόφτερο".
    Τι να σου πω, χαρά μου; Αυτό πια είναι οξύμωρο!!!

    Ηώ μου,
    Καλησπέρα και σε σένα. Δεν έχασες και πολλά. Το "κατάστημα" ήταν σχεδόν κλειστό λόγω εξετάσεων :(
    Διάβαζα τις (μονογαμικές) αναρτήσεις σου, αλλά πού χρόνος για σχόλια! Μετά θα ήταν μπαγιάτικα. Επιφυλάσσομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ! εδω λεμε μου εκοψες την ανασα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλησπέρα και σε σένα, Μάγε!, και καλωσόρισες.
    Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αν και ἐλεγξε μήπως είναι η ζέστη που φταίει για την ανάσα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Έρχομαι ξανά και ξανά για να ακούσω τις μελωδίες, δεν τις είχα ξανακούσει, ούτε καν τον καλλιτέχνη, δυστυχώς. Η πρώτη μου άρεσε πολύ.
    Να βάζεις πάντα μουσική Υπατιούλα μου, σου πάει :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Χαίρομαι πολύ, φτερουλίνι μου, που σου άρεσε!
    Μόνο που θα μου επιτρέψεις να περιμένω μερικές γνώμες ακόμα, πριν πω μερικά πράγματα για τον καλλιτέχνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...