Αδέλφια

Από την εποχή της ιστορίας του Κάιν και του Άβελ όπως και αυτής του ασώτου υιού, οι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε τη σχέση μεταξύ αδελφών με συχνά αμφίθυμες προσεγγίσεις. Γι' αυτό και στην τέχνη η αδελφική αγάπη παρουσιάζεται άλλοτε ως δεδομένη και άνευ όρων, σχεδόν όπως η μητρική ή η πατρική, και άλλοτε ως μια κοινή σχέση μεταξύ ατόμων που έτυχε να έχουν τους ίδιους γονείς.

Οι περισσότεροι από μας εύκολα μπορούμε να συναγάγουμε εμπειρικά στοιχεία από το κοινωνικό μας περιβάλλον παρακολουθώντας πολλές περιπτώσεις αδελφών που δεν συνδέονται παρά από το κοινό τους επώνυμο, αλλά και αρκετές όπου τ’ αδέλφια χωρίζονται από βαθιά αντιπαλότητα, αν όχι και έχθρα. Έτσι κλίνουμε προς το να δεχτούμε ότι τ’ αδέλφια είναι άνθρωποι που συνυπάρχουν αναγκαστικά για ένα διάστημα και μετά απελευθερώνονται για να τραβήξει ο καθένας το δρόμο του. Κάτι τέτοιο υπονοούμε έμμεσα και όταν ορίζουμε τον φίλο ως τον αδελφό που διαλέγουμε.

Αν είναι όμως έτσι τα πράγματα, τότε γιατί ορίζουμε τον φίλο ως αδελφό πρώτα, ανεξάρτητα από τον περιορισμό της επιλογής που συμπληρώνουμε μετά; Γιατί μιλάμε για "αδελφές ψυχές"; Και, επιπλέον, γιατί η ψυχική απομάκρυνση μεταξύ αδελφών είναι αυτή που πονάει περισσότερο; Γιατί η ανακάλυψη της αδελφικής αγάπης και στήριξης λειτουργεί τόσο θεραπευτικά στον προσωπικό μας πόνο; Δεν μπορεί να οφείλεται αυτό μόνο στις κοινές παιδικές και εν γένει οικογενειακές αναμνήσεις. Αυτές εξάλλου καταγράφονται μέσω ατομικών ψυχικών διεργασιών και συχνότατα διαφοροποιούνται σημαντικά.

Συνδέονται λοιπόν τ’ αδέλφια; Κι αν ναι, πώς και πόσο;

Μερικά ερωτήματα που μου προξένησε, σε μία από τις πολλές δυνατές προσεγγίσεις της, η πολύ καλή και μάλλον υποτιμημένη ταινία του Philippe Claudel Απλά… σ’ αγαπώ (Il y a longtemps que je t’aime) με μία ακόμη υπέροχη ερμηνεία από την Kristin Scott Thomas, αλλά και την εξαιρετική "αδελφή" της Elsa Zylberstein. Μια ταινία που σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι, κάθε φορά για διαφορετικό λόγο, οπότε μάλλον θα επανέλθω.