Κάδων αχρωματοψία

Στη γωνιά του δρόμου μου υπάρχει ένα μικρό συνοικιακό super market και απέναντι ένα κατάστημα με φιάλες υγραερίου και όλες τις σχετικές συσκευές, που το καλοκαίρι εμπλουτίζει την πραμάτεια του με όλων των ειδών τους ανεμιστήρες. Στην άλλη γωνιά του τετραγώνου σχηματίζεται ένα σταυροδρόμι που, τηρώντας τις αναλογίες, αποτελεί την “αγορά” της γειτονιάς συγκεντρώνοντας γύρω τριγύρω το φούρνο, το φαρμακείο, ένα ψιλικατζίδικο μεγέθους mini market, ένα συνεργείο αυτοκινήτων, δύο κρεοπωλεία, ένα μικρό μπακάλικο κι ένα προποτζίδικο.

Επί μήνες αφότου άρχισε το λεγόμενο πρόγραμμα ανακύκλωσης του δήμου Αθηναίων δεν υπήρχε μπλε κάδος ούτε για δείγμα σε ακτίνα τριών, για να μην πω τεσσάρων, οικοδομικών τετραγώνων. Μετά από τηλεφωνικό μαραθώνιο, που έμοιαζε με κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού, βρέθηκε ο αριθμός του αρμοδίου στην υπηρεσία καθαριότητας και άρχισαν οι οχλήσεις ώστε να τοποθετηθούν κι εδώ μπλε κάδοι. Όντως τελικά τοποθετήθηκαν δύο, ένας σε κάθε γωνιά, και χωρίς να μειωθούν οι συμβατικοί.

Ωστόσο, περνώντας μπροστά από την παρέα των τριών-τεσσάρων κάδων της κάθε πλευράς, βλέπουμε καθημερινά αμέτρητα χαρτοκιβώτια, αδίπλωτα, να ξεχειλίζουν από τους συμβατικούς κάδους, ενώ οι μπλε με τα καπάκια τους μονίμως κλειστά σπανίως γεμίζουν. Μας πιέζει τόσο ο χρόνος, ώστε να μην προλαβαίνουμε να ρίξουμε τα σκουπίδια μας στον σωστό κάδο; Είμαστε τόσο τεμπέληδες που προτιμάμε τον τυχαίο ανοιχτό κάδο για να μην κάνουμε την παραπανίσια κίνηση ν’ ανοίξουμε το καπάκι; Είναι η δύναμη της συνήθειας τόσο ισχυρή που μας εμποδίζει να διαβάσουμε τις ενδείξεις;

Κάποτε φιλοξενήθηκα για μερικές μέρες στο Παρίσι, σε κάποια μικρομεσαία γειτονιά. Ο οικοδεσπότης φρόντισε να τονίσει ως πολύ σημαντικό το να φροντίζω να κλείνω το καπάκι του κάδου των απορριμμάτων κάθε φορά που κατέβαζα τα σκουπίδια. Στη Ζυρίχη, 15 χρόνια πριν, ήδη τιμωρούσαν με πρόστιμο όποιον πετούσε τα απορρίμματα του σπιτιού του σε κάδο που δεν ήταν ακριβώς ο αντίστοιχος. Μοιάζουν εξωπραγματικά αυτά, δεν είναι;

Παραπονιόμαστε και διαμαρτυρόμαστε συχνά για την αδράνεια των διαφόρων φορέων που είναι επιφορτισμένοι με οτιδήποτε έχει να κάνει με μια κάποια ποιότητα στη δημόσια, δηλαδή την κοινή μας, καθημερινότητα. Η ατομική μας όμως αδιαφορία προς τον δημόσιο χώρο καμιά φορά γίνεται παροιμιώδης, γιατί δεν τον αναγνωρίζουμε ως και δικό μας.