Έκρηξη στο χώρο του πληθυντικού αριθμού

Η φωτό από εδώ

Είμαι δημόσιος υπάλληλος –εκπαιδευτικός– και δεν παρασιτώ. Στα 27 χρόνια της υπηρεσίας μου δεν έχω απουσιάσει από το σχολείο μου παρά μόνο 10 μέρες λόγω ασθενείας. Δεν παίρνω επιδόματα. Δεν θα πάρω παχυλή σύνταξη. Οι κρατήσεις που πλήρωνα τόσα χρόνια για το εφ’ άπαξ, χωρίς να ρωτηθώ, εκλάπησαν. Δεν φοροδιαφεύγω. Δεν παίζω στο χρηματιστήριο. Δεν πήρα μίζες. Δεν απέσπασα –πόσω μάλλον σπατάλησα– κοινοτικά κονδύλια. Δεν προσγειώθηκα σε 5-6 επιτροπές. Δεν έχω στρεμματάκι με ελιές στην επαρχία για οποιαδήποτε επιδότηση. Δεν έχω ιδιόκτητη κατοικία. Δεν διαθέτω τζιπ. Δεν έχω πισίνα ούτε πλεούμενο, παρά μόνο κάτι χάρτινες βαρκούλες –αρκετά πιο φτηνές από τη συγκινητική βαρκούλα της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων.

Διαμαρτύρομαι! Διαμαρτύρομαι για την κατάχρηση του πληθυντικού αριθμού.

Αρνούμαι το δικαίωμα στον οποιονδήποτε να με συμπεριλαμβάνει σε πληθυντικούς του τύπου «φάγαμε / φάγανε», «τεμπελιάζουμε / τεμπελιάζουνε», «φταίμε / φταίνε».

Και στα δικαστήρια ακόμη η έννοια της συλλογικής ευθύνης δεν γίνεται αποδεκτή. Κάθε κατηγορούμενος αντιμετωπίζει ξεχωριστά ένα συγκεκριμένο κατηγορητήριο.

Διαμαρτύρομαι, λοιπόν! Αλλά ποιος μ’ ακούει;

Εγώ πάντως αρνούμαι να μπαίνω στη θέση του απολογούμενου για κατηγορίες που δεν με αφορούν! Τις αφήνω να γλιστρήσουν από πάνω μου σαν το νερό στο κρύσταλλο. Γι’ αυτό και δεν θα ασχοληθώ ξανά με το θέμα. Βαρέθηκα!

Δεν μ’ ενδιαφέρει η δικαιολογία ότι η κοινή γνώμη χειραγωγείται και διαμορφώνεται. Σε μια δημοκρατία οι πολίτες οφείλουν να σκέπτονται και να κρίνουν ατομικά. Διαφορετικά μετατρέπονται σε αγέλη, σε μάζα, σε όχλο υποχείριο του κάθε επιτηδείου. Οπότε δεν μιλάμε για δημοκρατία!