Πήρε στα χέρια το ξεφτισμένο στις άκρες λευκό κουρέλι από το στήθος της και προσπάθησε κάπως να το στρώσει. Το άπλωσε στο μυαλό της και το αφουγκράστηκε. Δεν είχε αποφασίσει σε τι θα το μεταποιούσε. Μπορεί σε θήκη για τα χάδια της. Μπορεί σε πετσετάκι για το σαλόνι της ανάγκης της. Μπορεί σε μαντίλι για το βλέμμα της. Μπορεί σε μαξιλαροθήκη για τα όνειρά της. Μπορεί και σε μάσκα για τις σκέψεις της. Δεν είχε αποφασίσει ακόμα. Απόψε αυτοσχεδίαζε.
Τράβηξε ένα ρήμα από το καλαθάκι με τα σύνεργα της έκφρασης και το πέρασε στη βελόνα του μολυβιού της. Διάλεξε πρώτα ένα μικρό, δισύλλαβο ρήμα για να δείξει στη γιαγιά της ότι έμαθε επιτέλους ν’ αποφεύγει την «κλωστή της τεμπέλας». Το στερέωσε μ’ ένα κεφαλαίο γράμμα και ξεκίνησε.
Η πρώτη βελονιά δεν πρέπει, λέει, να φαίνεται ότι είναι η πρώτη. Έκρυψε λοιπόν στην ανάποδη το υποκείμενο, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιόταν αν γι’ αυτό το λένε έτσι. Ξαναγύρισε στην καλή. Δεν ήθελε αυτή τη φορά να τρυπηθεί από αδέξιες συντάξεις. Έπιασε προσεκτικά και πέρασε ένα χλομό ουσιαστικό. Η στρογγυλάδα του απαίτησε χρώμα. Ψαχούλεψε και το στόλισε μ’ ένα επίθετο. Διόρθωσε τη λιτότητα με κάνα δυο προθέσεις και μ’ ένα σύνδεσμο πέρασε κι άλλο ένα ρήμα στο σχέδιο. Αλλά το νήμα της σκέψης γρήγορα τέλειωσε. Για να μην ξηλωθεί εύκολα, φρόντισε να το δέσει με μια τελεία.
Χάιδεψε με τ’ ακροδάχτυλο τις πρώτες αυτές μολυβιές και μετά πίεσε με την παλάμη της την επιφάνεια για να κρύψει τις τρύπες από τις αμήχανες βελονιές. Τέντωσε ύστερα τα χέρια της να κοιτάξει από μακριά τα πρώτα αποτελέσματα. Δεν ενθουσιάστηκε. Φαίνεται όμως ότι δεν ήθελε ακόμη να τα παρατήσει, γιατί το χέρι της μηχανικά πήγε και τράβηξε άλλο ρήμα, από το κουβάρι της ψυχής της αυτή τη φορά.
Το κέντημα γέμιζε τις αργόσυρτες ώρες και τη χαλάρωνε…
Αφιερωμένο στην Ε.Κ.
Ρίξτε μια ματιά κι εδώ: Πόδια, Γιατί, ε; Γιατί;, Ο τρόμος της λευκής σελίδας
Ώστε έτσι, λοιπόν, "φτιάχνεται" μια έκθεση... "Φτιάχνεται";... Ναι... με τα χεράκια των παιδιών... Γιατί η έκθεση είναι μια από τις τελευταίες μορφές χειροτεχνίας... Φτιάχνεται γράμμα-γράμμα, λέξη-λέξη, πρόταση-πρόταση, παράγραφο-παράγραφο, για να την διαβάσετε εσείς οι εκπαιδευτικοί με μια ανάσα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι η σημερινή σου ανάρτηση, Υπατία, είναι ένα εξαίρετο εργόχειρο...
Καλημέρα...
K E N T H Σ Ε Σ !!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι απίθανη και πόση χαμογελαστή συγκίνηση μούφερε αυτή η κλωστή της τεμπέλας !!!!!
καλημέραααααααααααααααα !!!!!!!!!!
Καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο εργόχειρο σου μου θύμισε τη Καλή μου, Φιλόλογος και αυτή ,που νεαρή καθηγήτρια κεντούσε ουσιαστικά στο σπίτι και μεταφορικά στη τάξη.
Ένα από τα εργόχειρα της έχει ημερομηνία και γράφει "Απρίλης '86"ημερομηνία που μπήκαμε στο σπίτι μας.
και όταν τέλειωσαν τα ρήματα ,και τα επίθετα και τα ουσιαστικά πως στόλισε την ψυχή της, τί διάλεξε ? Ήταν φαντάζομαι μεταξένια τα κεντήδια της , ήταν πλουμιστά , όμορφες και στρωτές οι βελονιές με τον καιρό και το κουρέλι ευωδίαζε άνοιξη και ήλιους .....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι συγκλονιστική !!!!
.
ΑπάντησηΔιαγραφή.
.
. Υ Π Ε Ρ Ο Χ Ο
.
.
.
Υπατία έω κάτι δικό σου στο ιστολόγιο μου , πέρνα μια βόλτα
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Aldebaran
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν τα εργόχειρα των παιδιών είναι φτιαγμένα με την ψυχούλα και το μυαλουδάκι τους, δεν ξέρεις τι απόλαυση είναι! Όταν όμως "κατασκευάζονται" με προκάτ υλικά από τα τμήματα κατεψυγμένων των super markets κατανάλωσης πληροφοριών, άσ' τα να πάνε...
@ Εξωτική φωτογράφε
(θα 'θελα κάποτε να σ' ακούσω και ως μουσικό)
Μπα, μόνο με το μολύβι και το χαρτί επιχειρώ... Και πάλι, μόνο μέχρι εκεί...
Ήξερες τη γιαγιά μου; Γιατί μόνο από κείνη είχα ακούσει αυτή την έκφραση (την κλωστή της τεμπέλας). Και πόσες μάταιες προσπάθειες έκανε η κακομοίρα να με μάθει να κεντάω (α, και να πλέκω)! Ανεπίδεκτη εγώ :(
@ α Κενταύρου
Εσύ με το τόξο σου και η Καλή σου με τη βελόνα της "σημαδεύετε" εύστοχα.
Ελπίζω να έχεις καδρώσει το πολύτιμο εργόχειρο!
@ Marilise
Είδες τι ωραίες εικόνες προέβαλες στο ασπρόμαυρο εργόχειρό μου; Αυτή φαντασία σου χρωματίζει και το "σπιτικό" σου!
Μόλις τελειώσω από 'δω (η ευγένεια απαιτεί να κεράσω μια απάντηση τους φίλους στο σαλόνι μου), θα περάσω κι από κοντά σου.
@ Εχέμυθο φτερούλι
Θα σου πω ένα μυστικό, αλλά μην το πεις σε κανέναν(-) [=φερμουάρ στο στόμα].
Ξεκίνησα να γράψω για τη σχέση μου με τη γλώσσα και τα κείμενα και μου βγήκε αυτό το πράγμα... Τι να πω;
μήπως είχαμε Υπατία μου την ίδια νόνα που έλεγε μόνιμα για την κλωστή της τεμπέλας και ότι πως θα δω προκοπή αφού έπιανα το βελόνι σαν μικρόβιο .Κάτι κρύβεις !!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μην πεις τίποτα...τα είπε όλα το...(άκου... "πράγμα"!!!!)...εργόχειρό σου :)VvVvVvVvVvVvV
ΑπάντησηΔιαγραφή(000000000000000000000000000000000)
Όσο για το εχέμυθο (να δω πώς αλλιώς θα με πεις!!), εγώ δεν θα το πω σε κανέναν, φτεροφερμουάρ, αλλά όταν το έχει μάθει όλη η μλογκοκομπανία εδώ που το άφησες, μη μου πεις μετά!...Αντεεεε...
Καλή εβδομάδα, καλή επιστροφή στις αίθουσες :)))
Υγ χαιρετισμούς στα παιδιά από το φτερόοοοοοοο!!!!
Υπέροχο το "κέντημά" σου, Υπατία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμήθηκα τη δασκάλα μου στο δημοτικό που είχε "φαγωθεί" να μάθω τη σταυροβελονιά. Εντελώς ανεπίδεκτη εγώ, αλλά αφού δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά, επινόησα έναν προσωπικό μου τρόπο να την ξεγελάσω (κούνια που με κούναγε): έφτιαχνα όλη τη σειρά και μετά γύριζα το κέντημα τα πάνω κάτω και κάνοντας την ίδια σειρά, αυτή σταύρωνε. Η δασκάλα το κατάλαβε -ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς-, όταν γύρισε το κέντημα απ' την ανάποδη. Έκανε να με μαλώσει αλλά δεν ξέρω τι κρίση ειλικρίνειας με έπιασε και της εξήγησα πώς το έκανα, βγάζοντας κι όλη την παιδική αγανάχτησή μου που με υποχρέωνε να μάθω κάτι που δεν με ενδιέφερε καθόλου (έβλεπα την ξυλοκοπτική που κάναν τ' αγόρια και γουρλώναν τα μάτια μου από τη ζήλεια). Ευτυχώς το πήρε απόφαση κάποτε και σταμάτησε να με πιέζει. Έκτοτε η σχέση μου με τις βελόνες και τις κλωστές παραμένει στάσιμη.
Με την ανάρτησή σου αυτή με βοήθησες να καταλάβω πως αυτό που έφταιγε ήταν ο ...καμβάς. Λίγο αργότερα άρχισα τα πρώτα κεντήματα στο χαρτί κι εγώ. :)))
@ Marilise
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαίνεται πως οι γιαγιάδες είχαν ένα κρυφό, δικό τους blog, για να συνεννοούνται και να συνωμοτούν σε "βάρος" των εγγονών τους!
@ Γαργαλόφτερο
Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου φτάχνει το κέφι και μόνο το να προσπαθώ να φανταστώ ποιες πιθανές αντιδράσεις μπορεί να σου προκαλέσω. Και, παρ' όλα αυτά, πάντα με εκπλήσσεις!
Όσο για τα επίθετά σου... Μα είναι τὀσο πολλές οι χάρες σου, που θα χρειαστώ πολλά, πάάάάρα πολλάάάά επίθετα ακόμα για να τις αναδείξω!
@ Νερένια
Φαίνεται πως η δασκάλα σου διάβαζε το κρυφό blog των γιαγιάδων, που ανέφερα πιο πριν στη Marilise.
Όσο για τις εμπειρίες από το μάθημα της χειροτεχνίας στο δημοτικό, είναι ταυτόσημες με τις δικές μου. Μόνο που εγώ είχα τη μεγάλη τύχη να έχω στην Ε΄ δημοτικού ένα φωτισμένο δάσκαλο που μου επέτρεψε να κάνω ξυλοκοπτική όπως τα αγόρια! Ένα από τα πάρα πολλά που χρωστάω σ' αυτόν τον εξαιρετικό Δάσκαλο!!!
Τι να πω τώρα; Με άφησες εμβρόντητη. Λες να σε είχα συμμαθήτρια; Κι εγώ στην πέμπτη κι έκτη τάξη είχα έναν καλό δάσκαλο που με άφησε (επιτέλους!) να κάνω ξυλοκοπτική. Είχα κι άλλη μία συμμαθήτρια που έκανε το ίδιο και συναγωνιζόμασταν τ' αγόρια. Βρε, λες να πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο και να μην το ξέρουμε; :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝερένια μου, φαίνεται ότι οι καλοί δάσκαλοι δεν ήταν ούτε είναι τόσο σπάνιοι όσο λένε. Από αυτή την άποψη, ναι, φαίνεται ότι πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο, στο σχολείο του ανοιχτόμυαλου Δασκάλου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοκκινόφτερο...κοκκίνησα
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι
ξυστόφτερο...το γαργαλόφτερο μού έκανε φαγούρα!
Το "χάρες" δεν το σχολιάζω..θα θέλω πολΥ πιπέρι μετά!
Φιλιά Υπατιούλα και όπως και να 'ναι...σε ευχαριστώ VvVvV.. :)
Πολυ ομορφο κειμενο-αντιδοτο στην ολοενα αυξανομενη ενταση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΠΑΜ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΠΟΥΜ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΠΙΜ ΚΑΙ ΣΠΟΜ
ΑπάντησηΔιαγραφήφτου ξελευθερίααααααααααααααα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου Υπατιούλα :))))
λοιπόν ήθελα να πωωωωωω !! πως στην δικιά μας εποχή βρε κορίτσια οι δάσκαλοι κια οι καθηγητές είχαν τις περισσότερες φορές μεράκι για την δουλειά τους γιατί ξεκίναγαν να σπουδάσουν αυτό που ήθελαν Σήμερα το 90% των καθηγητών το σπουδάζουν χωρίς να είναι η πρώτη τους επιλογή επειδή εκεί τους έβγαλε το καλάθι των πανελληνίων , και απο την άλλη πλευρά στις παιδαγωγικές τα περισσότερα παιδάκια σκίζονται να μπουν για να έχουν άμεση και καλή επαγγελματική εποκατάσταση !! Ακουσα φέτος κοριτσάκι με πρώτο στόχο ιατρική να καταλήγει παιδαγωγικά , με τι κέφι θα μπει στην τάξη ??????
ΑπάντησηΔιαγραφήMARILISE,
ΑπάντησηΔιαγραφήμολονότι αποτελώ ενσάρκωση των όσων λες (κι εγώ, δηλαδή, κατέληξα δασκάλα ενώ η επιθυμία μου ήταν να σπουδάσω βιολογία), ωστόσο έχω να σου πω πως το μεράκι για το δασκαλίκι είναι ανεξάρτητο από το αν ξεκίναγε κανείς να σπουδάσει δάσκαλος ή καθηγητής.
Σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με την υπευθυνότητά του ως ατόμου, με την αγάπη που μπορεί να έχει για τα παιδιά και με το όραμά του για μια καλύτερη κοινωνία -αν φυσικά αποδεχόμαστε την εκπαίδευση ως την πιο "επαναστατική" πράξη.
Αυτό που λες, πάντως, το είχα αναφέρει στη διπλωματική εργασία μου (πως πολλοί καταλήγουν δάσκαλοι - εκεί ήταν πιο μεγάλο το πρόβλημα - ενώ ήθελαν κάτι άλλο, πολλές φορές εντελώς άσχετο, να σπουδάσουν).
Προσωπικά εκ των υστέρων έφτασα να την αγαπώ αυτή τη δουλειά παρ' όλο που δεν ήταν εκείνο που ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Και χαίρομαι ιδιαίτερα όταν καρποφορούν οι προσπάθειές μου και βλέπω τα πιτσιρίκια μου να προκόβουν.
αυτό είναι και ζητούμενο Νερένια μου , γιατί η δουλειά του δασκάλου είναι λειτούργημα δεν έχει αμοιβή , έχει μόνο συναίσθημα και ικανοποίηση , φτάνει κανείς " να μπει στο πετσί της ¨" .
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε γιαγιά και μάνα εκπαιδευτικούς για μένα δεν συγκρίνεται τίποτα με αυτή την επιστήμη !!!!
Αν κοιτάξουμε το θέμα ψύχραιμα, θα πούμε ότι τέσσερις (πρέπει να) είναι οι βασικές προϋποθέσεις για να γίνει κανείς εκπαιδευτικός:
ΑπάντησηΔιαγραφήα) να έχει επαρκείς γνώσεις του αντικειμένου που θα διδάξει,
β) να έχει επαρκείς γνώσεις παιδικής και εφηβικής ψυχολογίας,
γ) να έχει επαρκείς γνώσεις της διδακτικής μεθόδου του αντικειμένου του και
δ) ν' αγαπά τα παιδιά και τους εφήβους.
Έβαλα πρώτες τις γνωστικές προϋποθέσεις, γιατί συχνά παραβλέπεται το γεγονός ότι η παιδαγωγική είναι επιστήμη, κάτι που -ειδικά οι "θετικές" πανεπιστημιακές σχολές ξεχνούν και αφήνουν "γυμνούς" τους εκπαιδευτικούς των αντίστοιχων αντικειμένων!
Προσωπικά, είχα αποφασίσει σχεδόν από τα 12 μου χρόνια να γίνω εκπαιδευτικός. Όταν καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί δεν έχω ακόμα μετανιώσει γι' αυτή μου την επιλογή, ύστερα από 27 χρόνια στον προβληματικό αυτό χώρο, η μόνη πειστική απάντηση που βρίσκω είναι η εξής: Μου αρέσει πολύ να μαθαίνω καινούρια πράματα, να βλέπω νέες προσεγγίσεις στα ζητήματα, να γνωρίζω νέους τρόπους σκέψης. Ενθουσιάζομαι όταν μαθαίνω κάτι καινούριο και θέλω να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου μεταδίδοντας αυτή τη γνώση.
Ταυτόχρονα, η συναναστροφή μου με τα νέα παιδιά με κρατάει σε συνεχή εγρήγορση, πνευματική και συναισθηματική. Με κρατάει ζωντανή. Χρωστάω πολλά στους μαθητές και τις μαθήτριές μου, πολλούς από τους οποίους συνεχίζω να συναντώ στα 30 και τα 35 τους και πάντα κάτι αποκομίζω απ' αυτούς/ές!!!
σ ευχαριστώ φιλενάδα !!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή